رونالد رونر مدیر مرکز رونالد و نانسی رونر گفت: در تحقیقات 50 ساله خود به این نتیجه رسیدیم که هیچ چیز نظیر طردشدگی فرزند توسط یکی از والدین- بخصوص پدر- بر رشد شخصیت فرزند در دوران کودکی تاثیر گذار نیست.در این تحقیقات 36 مطالعه انجام شده از 1975 تا 2010 میلادی که تقریباً 1400 بزرگسال و 8600 کودک از 18 کشور در آن شرکت داشتند، ارزیابی شدند. کودکان بین 9 تا 18 سال و بزرگسالان بین 18 تا 89 سال بودند.تمام این مطالعات هفت ویژگی شخصیتی را مورد بررسی قرار می دادند  که برای آنچه که به آن نظریه پذیرش– طرد والدین می گویند، ضروری بود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از فارس ؛ این ویژگیها شامل پرخاشگری، استقلال، اعتماد به نفس، اتکا بر خود، پاسخ دهی هیجانی، ثبات عاطفی و دیدگاه مثبت جهانی با استفاده از پرسشنامه هایی توسط خود افراد ارزیابی شد.از آنها سئوالاتی در مورد میزان پذیرش یا طرد والدینشان در دوران کودکی و همچنین در مورد ویژگیهای شخصیتی یا گرایشاتشان پرسیده شده بود.دکتر جان سارجنت استاد روانشناسی و پزشکی کودکان در دانشکده پزشکی دانشگاه توفتس و رئیس بخش روانپزشکی کودک و نوجوان در مرکز پزشکی توفتس گفت: این تحقیقات نشان می دهد که یک رابطه قوی بین این هفت ویژگی و احساس طرد یا پذیرش از جانب والدین وجود دارد.

رونر گفت: پدران دارای تاثیری بیشتر بر شخصیت فرزندانشان هستند زیرا کودکان و نوجوانان بیشتر به سمت والدین توجه دارند که به نظر می رسد قدرت بین فردی یا تاثیر بیشتری در خانواده  دارند.وی توضیح داد: در صورتی که پدر به عنوان عضوی تلقی شود که قدرت بیشتری دارد - حتی اگر زمان کمتری برای کودک بگذارد- تاثیر بیشتری روی فرزند خواهد گذاشت.رونر گفت: متاسفانه انسانها بیشتر نسبت به چیزهای منفی عکس العمل نشان می دهند و طردشدگی می تواند نتایج منفی بسیاری از جمله خصومت، اعتماد به نفس پایین و منفی نگری را به بار آورد در حالی که احساس دوست داشته شدن و پذیرش کاملاً با نتایج مثبت در ارتباط نیست.هیچ تفاوتی در مورد اهمیت ابراز عشق و علاقه پدر به دختر یا پسر وجود ندارد.