سلامت نیوز : مدیركل مقابله با عرضه ستاد مبارزه با موادمخدر گفت: سوداگران مرگ با هدف گذاری خود بر بافت سنی غالب در جامعه مصرف كننده كشور یعنی نوجوانان و جوانان و روحیات هیجانی و احساس گرایانه این اقشار، درصدد تولید و ترویج مواد پرخطری چون «كراك افغانی» و نیز محرك های قوی روانی و بسیار مخرب همچون «شیشه» هستند و همه روزه با عرضه این قبیل مواد در اشكال متفاوت و با اسامی جوان پسند، به گرمی بازار تهیه و توزیع مواد دامن می زنند.

علی علی اكبریان در گفت وگو با ایسنا، اظهار داشت: پیوند زنجیره ای مباحث، قاچاق، ترانزیت، توزیع و سوءمصرف موادمخدر و ارزش افزوده فراوان ناشی از سوداگری مواد در هر یك از این مقوله ها كه تجارت موادمخدر را در زمره سه صنعت اول سودآور جهان قرار داده، همواره به عنوان مانعی بزرگ بر سر راه برخورد موثر با این پدیده به شمار می رود.
وی با اشاره به اینكه در حال حاضر شاهد درگیری بسیاری از حكومت ها و گروه ها، احزاب سیاسی و شخصیت های ذی نفوذ دنیا با این موضوع هستیم، افزود: این روند تا جایی ادامه داشته كه نه تنها از حجم این ارتباطات دو سویه كاسته نشده، بلكه افزایش هم یافته است.

رشد 15 درصدی تولید مواد در افغانستان نسبت به سالهای گذشته
مدیركل مقابله با عرضه ستاد مبارزه با موادمخدر تصریح كرد: روند تولید و توزیع موادمخدر نشان می دهد كه هر ساله بر میزان و حجم تولید موادمخدر سنتی نیز افزوده می شود؛ به طوری كه در سال جاری برآوردهای دفتر كنترل جرم و موادمخدر سازمان ملل (UNODC) حاكی از رشد 15 درصدی تولید مواد در افغانستان به عنوان بزرگ ترین كشت كننده خشخاش و اولین تولیدكننده مواد سنتی برپایه تریاك است.

علی اكبریان ادامه داد: بخشی از معضلاتی كه دامن گیر جامعه ما در مقوله سوءمصرف موادمخدر است، متأثر از تحولات جهانی بروز یافته در این عرصه است، اما قطعا نباید از دخالت هدفمند كشورهای عضو ائتلاف غرب به رهبری آمریكا در تولید و قاچاق موادی پرخطر چون كراك افغانی یا هرویین كریستال به مقصد ایران با هدف درگیر ساختن نظام با چالش هایی بزرگ در این حیطه در طول سال های 2002 میلادی تاكنون چشم پوشید.

وی ادامه داد: یكی از عوامل اثبات كننده، جهت دار بودن كشت و تولید مواد در افغانستان و هدف گذاری آن توسط كشورهای معاند با نظام كه در افغانستان حضوری فعال دارند، كشیده شدن بیش از پیش كشت خشخاش به شهرهای هم مرز یا نزدیك به مرزهای شرقی ایران است و تغییر روند تولید مواد به سمت موادی با قابلیت توزیع و مصرف در ایران در نقطه مقابل كاهش تولید موادی چون مرفین كه قابلیت ترانزیت به سمت كشورهای غربی را دارد است.