شنبه ۷ مرداد ۱۳۹۱ - ۱۵:۰۷
کد خبر: 53531
سلامت نیوز : بسیاری از ما دوست نداریم دیگران از ما انتقاد کنند زیرا به دلیل آنچه انجام داده ایم، فکر کرده ایم یا برنامه ریزی کرده ایم زیر سوال می رویم و باید به فکر اصلاح خود بیفتیم. بیشتر افراد نمی توانند موقعیتی را که در  آن مورد انتقاد قرار گرفته اند، فراموش کنند. این درحالی است که در زندگی اجتماعی و روابط انسانی مشاهده واکنش منفی دیگران و شنیدن انتقاد امری اجتناب ناپذیر است. به ویژه این که رشد و پیشرفت فرد در تعاملات اجتماعی به میزان زیادی از انتقاد البته انتقاد مثبت و سازنده دیگران ناشی می شود. انتقادکردن در زندگی زناشویی نیز، موضوعی بااهمیت است که باید به ظرایف آن پرداخته شود زیرا حتی همسرانی که زندگی مشترک آرامی را تجربه می کنند، ممکن است در موقعیت انتقاد نتوانند یکدیگر را تحمل کنند. برای ورود به بحث بهتر است به موانع برقراری ارتباط اشاره کنیم و سپس به نحوه انتقاد صحیح بپردازیم.

موانع برقراری ارتباط

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خراسان ؛ به طور کلی باید گفت در زندگی مشترک برای برقراری ارتباط صحیح «نبایدهایی» وجود دارد که باید آن ها را شناخت. با شناسایی این نبایدها تازه مشخص می شود که چه باید بکنیم. دکتر شهرام ناصری روان پزشک و مشاور خانواده با بیان این نکته به خراسان می افزاید: بسیاری از زوج ها نمی دانند که برای استفاده از واژه های «همیشه» و «هرگز» باید دقت زیادی کنند. این ۲ کلمه بسیار ساده یکی از بزرگ ترین موانع برقراری ارتباط سالم بین زوج هاست. تعمیم دادن یک رفتار همسر به تمام رفتار و شخصیت وی ضربه بزرگی به سلامت روان خانواده می زند. گاهی همسران تلاش می کنند یکدیگر را مقصر یک اتفاق قلمداد کنند در صورتی که هیچ کس کامل نیست بنابراین هیچ کس دوست ندارد به دلیل اشتباهش سرزنش شود و همیشه مورد قضاوت منفی قرار بگیرد. وقتی یک نفر همیشه سرزنش کند، طرف مقابل به لاک دفاعی فرو می رود و هر دو از برقراری رابطه سالم باز می مانند.گاهی متهم کردن و تهدیدکردن زوج رابطه را مخدوش می کند و حتی مطرح کردن آن در قالب شوخی ممکن است واکنش خصمانه طرف مقابل را به دنبال داشته باشد.دکتر ناصری با اشاره به این که اختلاف نظر در زندگی مشترک امری کاملا طبیعی است، تصریح می کند: در رابطه مشترکی که بیان اختلاف نظر وجود نداشته باشد، همه چیز تصنعی است و یک نفر همیشه کوتاه می آید. این نوع رابطه در درازمدت به بن بست می رسد و یکی از طرفین به حالت انفجاری خشمش را بیرون می ریزد، در عین حال وقتی یک طرف همیشه عادت داشته باشد دعوا راه بیندازد در طول زمان رابطه قطع می شود. همسران باید بدانند رفتار قاطع با رفتار تهاجمی فرق دارد. داد و بیداد راه انداختن یک رفتار تهاجمی است، نه قاطع. گاهی همسران فکر می کنند که اگر بلندتر صحبت کنند، سخنشان شنیده می شود. این امر نشانه وجود نقص در رابطه سالم زوج در زندگی مشترک است. گاهی هم همسران به هنگام گفت وگو به یکدیگر توصیه اخلاقی می دهند. در صورتی که وقتی به همسرمان توصیه اخلاقی می کنیم، وی تصور می کند ما می خواهیم رئیسش باشیم یا برایش تعیین تکلیف کنیم. موضع گیری، اولین کاری است که طرف مقابل انجام می دهد، از این رو این کار در هنگام گفت وگوی همسران هیچ فایده ای ندارد.همچنین باید دانست ازدواج برقراری یک رابطه عاطفی و احساسی است تا قانونی، از این رو تذکر قانونی دادن بسیار اشتباه است. گاهی همسران فکر می کنند می توانند با تذکر قانونی طرف مقابل را مجاب کنند در صورتی که یک رابطه احساسی و عاطفی را نباید تا سطح یک دعوای حقوقی پایین آورد. زندگی در چنین شرایطی مانند صحنه دادگاه می شود و از آن جا که در دادگاه دو طرف رابطه خوبی با هم ندارند، در زندگی مشترک هم نمی توانند با طرح دعاوی حقوقی از هم رضایت کسب کنند. گاهی همسران به هم اجازه حرف زدن نمی دهند زیرا خود را محق می پندارند حتی اگر ادله طرف مقابل منطقی هم باشد. حال که موانع برقراری رابطه را شناختیم بهتر است نگاهی به مدل های مختلف ارتباطی بیندازیم تا دریابیم که انتقاد کردن در چه رابطه ای سالم و سازنده است.

شیوه های ارتباطی

دکترناصری از ۳ رابطه امن، اجتنابی و اضطرابی به عنوان ۳ مدل رفتاری همسران با یکدیگر نام می برد و توضیح می دهد: در یک رابطه امن زن و شوهر از طرد شدن نمی ترسند زیرا نمی هراسند که یکدیگر را از دست بدهند. آن ها به یکدیگر دلبستگی دارند نه وابستگی. می توانند به هم نه بگویند ولی همدیگر را دوست داشته باشند و با تفاهم کامل با هم زندگی کنند. ریشه این نوع رابطه به دوران کودکی بر می گردد. دسته دوم همسرانی هستند که رابطه اجتنابی دارند یعنی افرادی که یاد گرفته اند برای این که آسیب نبینند، به کسی اعتماد نکنند. این افراد بهایی را که برای آسیب ندیدن می پردازند، بسیار سنگین است و در زندگی زناشویی از ترس آسیب دیدن از بسیاری از رفتارها چشم پوشی می کنند. چنین همسری نمی تواند صمیمیت را تجربه کند و به محض ایجاد صمیمیت، ناخودآگاه به یک باره از او فاصله می گیرد زیرا تجربه صمیمیت به او می گوید نباید به رابطه عمیق و عاطفی ادامه بدهد و گرنه ضربه می خورد. دسته سوم رابطه اضطرابی همسران است. در این نوع رابطه همسران به هم وابستگی شدید دارند، کنترلگر هستند، بیان عشق اجباری دارند و تمام این کارها در واقع داروی ضداضطراب آن هاست. در این رابطه معمولا یکی از همسران به دوست داشتنی بودن خودش اطمینان ندارد و باید مرتب تایید بگیرد. در این رابطه عشق و احساس، ناامنی و ترس شدید با هم ترکیب شده است که به هیچ عنوان پایدار نیست و در آن احساسات به کمال نمی رسد. این روان پزشک با اشاره به این که با این مقدمه طولانی می توان نتیجه گرفت که انتقاد کردن به شرط حذف موانع برقراری ارتباط در زندگی زناشویی، فقط در شیوه ارتباطی امن کارساز است و همسران می توانند از هم انتقاد سازنده کنند، می افزاید: در شیوه ارتباطی اجتنابی همسران می خواهند از شر هم راحت شوند و در شیوه اضطرابی انتقاد کردن برای فرو نشاندن اضطراب همسران به کار می رود. انتقاد در شیوه ارتباطی امن میسر است زیرا در دو شیوه اضطرابی و اجتنابی، افراد درگیر مشکلات خود هستند و به فکر اصلاح طرف مقابل نیستند.

توانایی مخالفت همسران با هم، اصل اساسی است

مروی-همسران به منظور برقراری ارتباط سالم با یکدیگر باید ظرفیت خود را برای شنیدن «نه» بالا ببرند. دکترشهرام ناصری با بیان این مطلب به خراسان می گوید: قاطعیت یعنی نه گفتن و مخالفت کردن جزو حقوق فردی هر انسانی است و این امر در زندگی مشترک هم صادق است اما مخالفت کردن برای همسران کار دشواری است زیرا مخالفت کردن را با مهاجم بودن یکی می دانند در صورتی که می توان بدون تهاجم، مخالفت کرد. متاسفانه نه فقط مخالفت کردن بلکه شنیدن نظر مخالف همسر هم برای بسیاری از زوج ها کار دشواری است، زیرا با شنیدن نظر مخالف همسر احساس می کنند دچار خلاء عاطفی و روانی شده اند، در صورتی که نه گفتن احترامی است که هر فرد به مرزها و حریم خود می گذارد.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha