سلامت نیوز : در قرآن و احادیث، در مورد آثار مخرب تعجیل اشاره شده است اما در خصوص این رفتار از دیدگاه روانشناسی «حسین ابراهیمی مقدم» دکترای روانشناسی و مشاوره به برنا می‌گوید: عجول بودن را می‌توان از منظرهای مختلف بررسی کرد:

1- دسته‌ای از افراد به دلیل عجول بودن، انرژی مضاعف می‌گیرند و این عجله باعث پیشرفت آن‌ها می‌شود یا عجله را عاملی می‌دانند که شاید آن‌ها را از بلا یا اتفاقی که ممکن است برای آن‌ها بیفتد، نجات دهد؛ در نتیجه به مرور زمان، این افراد در خود این طور تلقی می‌کنند که این رفتار برایشان بسیار خوشایند است.

2- دسته‌ای دیگر عمدتا افرادی هستند که در تمام امور عجله دارند و معمولا به این افراد«الف شخصیتی» می‌گویند. این افراد معمولا سعی می‌کنند کارهای خود را خیلی سریع و با عجله انجام داده یا در آن واحد دو یا سه کار را با همدیگر انجام ‌دهند. در نتیجه این افراد به دلیل استرسی که دارند به مشکلات و بیماری‌های قلبی و عروقی مبتلا می‌شوند.

3- برخی افراد کسانی هستند که متاسفانه واقعیت این است که جامعه هم، نگاه مثبتی نسبت به این افراد دارد و آن‌ها را به‌عنوان کسانی که زرنگ هستند و در زمان کم به‌کارهای بیشتری می‌رسند، می‌شناسد.

4- برخی از افراد کسانی هستند که معمولا به دلیل این‌که تعجیل در کارها باعث می‌شود آن‌ها از لحاظ اقتصادی و مادی و از نظر کارایی، نسبت به هم سن و سال‌های خود پیشی بگیرند به این رفتار خود ادامه می‌دهند، اما این افراد به دلیل این‌که خود را در وقت معین و مقرر در هر شرایطی آماده کرده یا زودتر از آن وقت مقرر هم آمادگی خود را نشان می‌دهند، ضربه‌های روانی بسیاری به آن‌ها وارد می‌شود.

علت تعجیل کردن

علت این رفتارها معمولا به الگوهای رفتاری فرد برمی‌گردد؛ مثلا پدر و یا مادری که در کارها، با طمانینه رفتار نمی‌کنند و همیشه در رفتارها و کارهای روزمره خود عجله می‌کنند. آن‌ها فکر می‌کنند که اگر رفتارشان با آرامش باشد، از نظر جامعه مورد پسند نیست. معمولا تعجیل در رفتار افراد، باعث بالا‌رفتن هیجان شده و در افراد قدرت تفکر کاهش پیدا می‌کند و با کاهش قدرت تفکر، معمولا در دراز مدت، افراد احساس خوشایندی در زندگی خود ندارند.

3 توصیه برای عجله نکردن

1- افراد سعی کنند با آرامش و با وقت شناسی (نه با طمانینه ی بیش از اندازه که کارهای او انجام نشود و نه آن‌قدر تعجیل که باعث تخریب روحیه و روان آن‌ها می‌شود)، رفتار کنند.

2- پدر و مادرها فرزندان خود را از دوران کودکی به یک آرامش روانی دعوت کنند و بدانند که آرامش روانی خیلی بیشتر از هرگونه موفقیتی است که فرزندان آن‌ها چه از لحاظ فرهنگی، اقتصادی یا اجتماعی به‌دست می‌آورند؛ بنابراین آن‌ها را تحت فشار قرار ندهند.

3- افراد بهتر است تقویت‌ها را درونی کنند و نباید از طرف دنیای بیرون و اجتماع یا حتی خانواده این رفتار را در خود پرورش دهند. اگر رفتار آن‌ها با آرامش و با تایید خود باشد، قطعا از خود راضی و خشنود هستند.