سلامت نیوز :آنجا از فسیل دایناسور گرفته تا بوف را می‌توان یکجا دید. تجربه خوبی بود اما آن روز در موزه پسربچه‌ای سه‌ ـ چهارساله بود که بیشتر از همه توجه‌ام را به‌خودش جلب کرد. آن کودک دستش در دست مادرش بود و سرش را این طرف و آن‌طرف می‌چرخاند. انگار چیزی توجه‌اش را جلب نکرده ‌بود. من درست پشت سرش بودم. همچنان بی‌تفاوت می‌رفت تا اینکه به کرگدن رسید. دست مادرش را رها کرد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از فرهیختگان ؛ پدر و مادرش همچنان مشغول تماشا بودند و پسربچه چند متر عقب ماند. او زل‌زده بود به کرگدن. واکنش‌های صورتش دیدنی بود. احتمالا تمثال کرگدن برایش جالب بود. همچنان زل‌زده بود به کرگدن. شاید کرگدن هم به او چشم‌دوخته بود. چشم در چشم. ناگهان مادرش را صدا زد. مادرش آمد و دستش را گرفت. از مادرش پرسید: «مامان اسم این حیوان چیه؟» اما آنگونه که پیدا بود مادرش هم نام آن را نمی‌دانست یا لااقل فراموش کرده بود. هیچ‌جوابی نداد و دست پسرش خردسالش را گرفت و کشید به سمت خود. کودک داشت از کرگدن دور می‌شد اما چشمانش همچنان به کرگدن دوخته بود. کاملا روشن بود که آن کودک سه ـ ‌چهارساله ناراحت بود که چرا جواب پرسشش را نگرفته است. بهتر است پرسش بچه‌ها را جدی گرفت و حتی اگر جواب آن را نمی‌دانستیم بگوییم که جواب پرسشش را نمی‌دانیم. اینگونه می‌توان نسلی را تربیت کرد جست‌وجوگر، پرسشگر و البته درستکار.