جراحیهای زیبایی ازجمله جراحی اعضای صورت بهویژه بینی در سالهای اخیر رواج بسیار زیادی پیدا کرده؛ جراحیهایی که افراد بهویژه جوانان به امید زیباترشدن تن به آن میدهند و بابت آن هزینههای زیادی را متحمل میشوند.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از فرهیختگان ؛ چندی پیش در جریان برگزاری سومین کنگره خاورمیانه راینولوژی و جراحی پلاستیک این مساله مطرح شد که در ایران ۹۰ درصد جراحیها مربوط به بینی است. چنانکه به گفته رئیس این کنگره تعداد جراحی پلاستیک صورت مانند افتادگی پلکها و جوانسازی صورت در ایران بالاست اما ۹۰ درصد این جراحیها مربوط به بینی است. محسن نراقی میگوید: در سالهای اخیر به سمت روشهای غیرجراحی رفتهایم و از مواد فلجکننده عضلات برای چین و چروک ناحیه پیشانی استفاده میشود. تزریق مواد پرکننده برای خطوط قسمتهای تحتانی صورت انجام میشود که در این بین غیر از اینکه ماده مصرفی باید استانداردهای لازم را داشته باشد فردی هم که این کار را انجام میدهد باید تبحر و تخصص کافی را داشته باشد.
متخصصانی که به جراحی زیبایی اقدام میکنند اگر آناتومی آن ناحیه را نشناسند ممکن است عوارض جبرانناپذیری را برای بیمار بهجا بگذارند. همچنین تزریق بیش از حد مواد فلجکننده در صورت یا استفاده از جای ناصحیح سبب افتادگی پلکها یا مشکلاتی میشود که نهتنها فرد را زیبا نمیکند بلکه مشکلی هم به مشکلاتش اضافه میکند. معمولا ترجیح بر این است که از مواد طبیعی استفاده شود، چراکه مواد مصنوعی پلیمری هستند و ممکن است در بخشی که تزریق میشوند تجمع کرده و عفونت ایجاد کنند. در حالی که مواد طبیعی از مواد همبند کلوژن هستند که به مرور جذب بدن میشوند و نیاز به این دارند که هر سال برای فرد تزریق شوند. اگرچه گرایش به رفتار خاصی در جامعه بهویژه در حوزه پزشکی بر حساسیت موضوع میافزاید ولی در اصل بعد نرمافزاری این مساله بسترهای اجتماعی هستند که سبب افزایش یک رفتار در بین افراد جامعه میشوند.
گرایش اغلب جوانان و نوجوانان به جراحیهای زیبایی و پایینآمدن سن این نوع جراحیها نیازمند نوعی آسیبشناسی است. محمد زاهدیاصل، آسیبشناس در گفتوگویی افزایش جراحیهای زیبایی را نوعی آسیب اجتماعی میداند که این آسیبها هم متوجه خود افراد میشود و هم خانواده و جامعه آنها را دربرمیگیرد.
امانالله قراییمقدم از دیگر آسیبشناسان مسائل اجتماعی هم همین نظر را دارد و میگوید: در حال حاضر مساله جراحیهای زیبایی به یک آسیب تبدیل شده؛ زیرا از حد نرمال در جامعه خارج و به یک «مد اجتماعی» تبدیل شده است. مصطفی اقلیما، رئیس انجمن علمی مددکاران اجتماعی ایران هم جراحیهای زیبایی را ناشی از یک مشکل فرهنگی میداند که افراد با انجام این اعمال در پی کسب تشخص و هویت هستند. در این میان آنچه که بیش از هر موضوع دیگری اهمیت دارد، علل گرایش زیاد گروههای سنی مختلف بهویژه جوانان به اعمال جراحی زیبایی است. مصطفی تبریزی، متخصص روانشناسی و مشاوره معتقد است: بیشتر افرادی که عمل زیبایی انجام میدهند کسانی هستند که عزتنفس و اعتمادبهنفس پایینی دارند و در پی دستیابی به تایید نظر افراد دیگر جامعه و جایگاه اجتماعی هستند؛ در حالی که این جایگاه حاصل توهم ذهنی آنان است و پیامد و نتیجه عملی و کاربردی برای آنها در جامعه ندارد.
ابهری هم معتقد است: توهم خودزشتپنداری، اصلیترین دلیل گرایش افراد به جراحیهای زیبایی است و این توهم باعث میشود ۹۰ درصد از زنان و ۱۵ درصد از مردان به غلط تصور کنند با جراحی پلاستیک از چهره خود برگشته و زیباتر خواهند شد. درواقع علت ۸۰ درصد از جراحیهای پلاستیک تلاش برای زیباتر شدن است و تنها ۲۰ درصد از این جراحیها جنبه درمانی و ضروری دارند و بسیاری از آنها غیرضروری و تشریفاتی است. این آسیبشناس اجتماعی علت عمده گرایش جوانان به جراحیهای زیبایی را تبلیغات ماهوارهای میداند و میگوید: این شبکهها با همراهی برخی از مجلات و موسسات داخلی یک مسابقه زیباییجویی به راه انداختهاند و جوانان از سنین ۱۷ و ۱۸ سالگی وارد این رقابت میشوند، رقابتی که هیچ نتیجهای برای آنها ندارد.
معیدفر، عضو هیاتعلمی دانشکده جامعهشناسی دانشگاه تهران نیز ریشه اصلی روی آوردن به عملهای جراحی زیبایی را بیهدفی و سرگردانی جوانان یک جامعه میداند و میگوید: امروزه عملهای زیبایی در میان جوانان و ساکنان شهرهای بزرگ اهمیت پیدا کرده و کمکم به شهرها و مناطق کوچک تعمیم یافته و یک روند جدید روبه شکلگیری است. همچنین گمشدگی فرد در انبوه جمعیت با توجه به گسترش جهان، تنوع اقوام، گروهها و فرهنگها در یک منطقه محدود سبب شده است تا گرایش افراد به سبک زندگی و ظاهر جلب شود و نسبت به یکدیگر تشخص یابند. به اعتقاد او روی آوردن به عملهای جراحی زیبایی یک اتفاق جهانی است که ایران هم بیتاثیر از این اتفاق نبوده است. اما اقلیما نظر متفاوتی دارد. به عقیده او کشور ما یک کشور جهانسومی است و در این دسته کشورها به افراد، خانوادهها و جامعه آن اعتمادبهنفس لازم داده نشده است و در پی کمبودهایی که افراد در خودشان احساس میکنند فکر میکنند با دستکاری ظاهرشان زیباتر میشوند و میتوانند بیشتر مورد توجه قرار گیرند. کاهش سن گرایش به اعمال جراحی زیبایی، موضوعی است که سالهای اخیر تشدید شده است.
به گفته تبریزی هرچند سن مناسب برای عمل جراحی زیبایی بینی در بین پسران ۱۸ و برای دختران ۱۷ سال است، با این وجود امروزه شاهد کاهش سن متقاضیان به ۱۴ و ۱۵ سال هستیم و این موضوع نشاندهنده آن است که فرد به انجام عملی تصمیم میگیرد که هنوز آگاهی و شناخت کافی از آن و پیامدهایش را ندارد. معیدفر هم به رواج جراحیهای زیبایی در میان جوانان اشاره میکند و میگوید: انجام این جراحیها بین پسران و دختران تفاوتی ندارد و سهم هر دو در انجام این عملها به یک اندازه است. اما ابهری در پایان بهترین راه مقابله با گرایش جوانان به انجام اعمال جراحی زیبایی را آموزش مهارتهای صحیح زندگی به جوانان میداند و تاکید میکند: همه این مهارتها باید در آموزش و پرورش به نوجوانان آموزش داده شود.
نظر شما