سلامت نیوز : این یك واقعیت است كه در گوشه و كنار شهرها افرادی دیده می‌شوند كه در روزگار توانمندی از عهده مشاغل سخت‌تری بر می‌آمده‌اند اما امروز از كارافتاده و ناتوان شده‌اند و به ناچار به دستفروشی روی آورده‌اند. منصفانه نیست، اما بسیاری را می‌شناسیم كه سال‌ها كارگر بوده‌اند و این روزها چند كارتن بیسكویت كنار خود گذاشته و آن را كنار خیابان می‌فروشند تا امرار معاش كنند. بدون شك وجود دستفروشان در كنار خیابان در سراسر كشور نه شایسته مردم ایران است و نه زیبنده نظام. قرار گرفتن همه مردم در سطحی از رفاه و خدمات اجتماعی كه نتیجه آن برخورداری از زندگی مطلوب و متعارف باشد از آرمان های نظام جمهوری اسلامی بوده و از تكالیف دولت هم هست. مطالعات نشان داده جوامعی وجود دارند كه فرد در آنها نگران فردای خود نیست ولو اینكه روزی در جرگه از كارافتاده ها باشد،چون می داند كشورش از نظام خدمات اجتماعی منسجمی برخوردار است كه او را تحت پوشش قرار می دهد. این موضوع باید از دغدغه های اصلی مسئولان و مجریان امور باشد. اما تا زمانی كه تصمیم گیری ها در بخش سیاست های اقتصادی و در پی آن سیاست های خدمات اجتماعی بر یك مدار حركت نكند و در سامانه‌ای هدفمند، ساماندهی نشود ، هر روز شاهد نوسان گوناگون در ابعاد مختلف زندگی مردم هستیم و همه قول‌های مساعدی كه برای حل مشكلات مردم داده می‌شود در حد شعار است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ قانون اساسی در این باره تكلیف را بر همه روشن كرده است. همان‌طور كه آموزش و خدمات درمانی رایگان در قانون اساسی آورده شده است، توجه به مباحث معیشتی وجود دارد اما متاسفانه به قوانین موجود آن طور كه باید و شاید عمل نمی شود. یكی از مشكلات بزرگ جامعه امروز ایران نگران فردا بودن است. از آنجاكه فردای مردم در جامعه نامشخص است با سرعت هر چه تمام تر و چه بسا با حرص و ولع، می‌تازیم تا مبادا فردا از كار افتاده شویم و در شرایطی سخت، بی پناه رها شویم. مردم همواره به این موضوع فكر می كنند كه در چنین شرایطی چه كسی دست ما را می‌گیرد؟ همین موضوع است كه احساس ناامنی را بر روح و روان شهروندان حاكم می‌كند. در پی این احساس ناامنی والدینی دو شغله و حتی سه شغله در شهرها داریم كه وقتی برای تربیت و مراقبت از فرزندان خود ندارند. باید راهكاری اندیشید كه افراد نگران روز مبادا و فردای خود نبوده و از حداقل‌های زندگی برخوردار باشند. تنها راهكار موجود این است كه همه افراد از بیمه رفاه و خدمات اجتماعی برخوردار باشند تا اگر روزی دچار مشكلاتی چون از كارافتادگی شدند بدانند با حداقل ها می توانند امرار معاش كنند. وگرنه این نگرانی جزء لاینفك زندگی افراد جامعه می شود چرا كه آن ها می بینند در شرایط موجود حتی افرادی كه تحت پوشش نهادهای حمایتی قرار دارند نمی توانند گذران زندگی كنند و هر روز برای دریافت كمك به فلان نهاد یا دستگاه می روند، در واقع به نوعی تكدی گری از سازمان ها را تجربه می كنند.