به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ به بیان دیگر، شاید برای اغلب ما سكوت نشانه اعتراض یا نوعی پاسخ معنادار به شرایط خاص باشد، اما برای عدهای دیگر كه از نعمت شنوایی و حتی گویش محروم هستند، سكوت تقدیری است كه حتی صدای اعتراض آن را كسی نمیشنود.
هفتهای كه در حال گذراندنش هستیم (سوم تا نهم مهر) به نام ناشنوایی در سراسر دنیا نامگذاری شده است.
شاید در ابتدا به نظر برسد كه این نامگذاری فقط به دلیل ارتقای فرهنگ ناشنوایان، دانستن از زبان علم و اشاره، آگاهی مسوولان و سیاستمداران جامعه و آشنایی عموم مردم با دستاوردها و مشكلات جامعه ناشنوایان صورت گرفته است اما در واقع این روزها به ناشنوایی اختصاص یافته است تا آنها كه میخواهند، سكوت همنوعان ناشنوای خود را بشنوند و چشمهای جستجوگر این افراد را ببینند كه با آنها میتوان شنید و دید.
نباید فراموش كنیم بزرگترین دغدغه یك معلول حسی، ناتوانی از دریافت اطلاعات درست و كامل از محیط اطراف است یعنی ناشنوایان یا نابینایان میخواهند كه جزئی از اجتماعی تلقی شوند كه در بسیاری موارد از آن طرد شدهاند. در حالی كه آنها میخواهند، به خاطر تلاششان برای برقراری ارتباط با دیگران از طرق ارتباطی خاص، مورد پذیرش واقع شوند.
پس این وظیفه اخلاقی و انسانی ماست كه محیط اطراف یك ناشنوا را به گونهای بسازیم كه نقص حسیاش موجب آزار و تشدید احساس كمبود او نشود و بتواند باور كند كه جزئی از اجتماعی است كه ناشنواییاش در آن، شنیده میشود.
نظر شما