به گزارش سلامت نیوز به نقل از محیط زیست ؛ حالا داستانی مشابه برای مرالها در جریان است. چند روزی است كه معدنكاوان به ولع استخراج آهك به جنگلهای دره محمدآباد در غرب علیآبادكتول رفتهاند، در حالی كه موافقتنامه اداره محیط زیست استان گلستان را هم در دست دارند.
این گوشه از البرز یكی از آخرین بقایای زیستگاههای مرال در ایران است؛ جایی كه گوزنهای قرمز دریافتهاند كه هنوز در آن ردپای آرامش وجود دارد.در جنگلهای دره محمدآباد به جز مرال، پلنگ، كل و بز نیز زندگی میكنند و زربینها، سرو شیرازها، ارس و سرخدارها هنوز سرپا هستند، اما كامیونها و بولدوزرهایی كه برای كاویدن آهك از دل كوه مرتب در آنجا رفت و آمد میكنند، ادامه حیات این حیوانات و گیاهان را به خطر انداختهاند.
رسیدن معدنكاوان به این بخش از جنگلهای هیركانی و به خطر افتادن زندگی این بخش از حیات وحش، اتفاق تازهای نیست.سالهاست كه استخراج معدن در نقاط بكر كشور انجام میشود و هر معدنكاوی كه مورد بازخواست رسانهها قرار میگیرد، بلافاصله مجوزهای قانونیاش را رو میكند؛ درست مثل صاحب معدن، آهك در دره محمدآباد.
اما این مجوزها محل پرسش است. درست است كه مجوزهای استخراج معدن كاملا قانونی است، اما اصل صدور مجوز آن هم در عمق مناطق حفاظت شده یا زیستگاههای حساس، عملی خلاف قانون است.آنجا كه صحبت از توسعه پایدار به میان میآید سخن از این است كه توسعه نباید به نابودی طبیعت منجر شود و هر جا كه چرخهای توسعه، محیط زیست را زیر بگیرد آنجا توسعهای مخرب و ناپایدار اتفاق افتاده است.
البته تا امروز این بحثها در میدان عمل پیاده نشده و تمام فعالیتهای عمرانی به توسعهای ناپایدار رسیده؛ مثل روزی كه خبر رسید ساخت سد و جاده به منطقه حفاظت شده یخكش بهشهر رسیده و شمارش معكوس برای تخریب زیستگاه خرس قهوهای، مرال و شوكا آغاز شده است.آن روز كه رسانهها از شروع فعالیت معدن شن و ماسه در منطقه شكار ممنوع بصیران نوشتند، نیز بوی توسعه ناپایدار به مشام میرسید چون پس از آن مشخص شد كه بر اثر این معدنكاوی میلیونها متر مكعب از خاك منطقه جابهجا شده و قدرت زایش را از دست داده است.
شبیه مثنوی صد من كاغذ میشود اگر بخواهیم تمام این فعالیتهای مخرب را فهرست كنیم، اما حقیقت این است كه تا وقتی مسوولان صدور مجوز به این نتیجه نرسند كه هیچ معدنی حتی اگر از آن طلا استخراج شود، ارزش تخریب محیطزیست را ندارد، وضع به همین شكل خواهد بود.طبیعت هر كشور مختص خود آن است و اگر زیستگاههای ما یكی پس از دیگری نابود شود، هرگز نمیتوانیم یك زیستگاه مناسب ایران را حتی با بالاترین قیمتها از كشوری وارد كنیم.
نظر شما