سلامت نیوز: جراحان همچنان «زیرمیزی» می‌گیرند و گرانی‌ها هم تهدید خانم وزیر مبنی بر اخراج پزشكانی كه زیر میزی می‌گیرند‌ را بی‌تاثیر كرده است. این مسئله برای چندمین بار واكنش «محمدحسین شهریاری» رئیس كمیسون بهداشت مجلس شورای اسلامی را به دنبال داشته است.

یك مقام مسئول هم در گفت‌وگو با «تهران امروز» عملی كردن وعده «مرضیه وحید دستجردی» وزیر بهداشت، درمان و آموزش‌پزشكی برای اخراج پزشكان متخلف را غیرعملی می‌داند و می‌گوید: «خانم وزیر یك پزشك است و نمی‌تواند قانونی را برخلاف جامعه‌ای كه خود عضو آن است، اجرایی كند.» به گفته او سیاست وزارت بهداشت، حمایت از پزشك است.

حرف‌های مهدی میرزایی، گفته این منبع موثق را- كه نمی‌‌خواهد نامی از او برده شود- تایید می‌كند. میرزایی می‌گوید: «پسرم نیاز به عمل لوزالمعده داشت. پزشك معالج او یك بیمارستان خصوصی و یك‌بیمارستان دولتی را به من معرفی كرد.» پزشك به او تاكید می‌كند كه كیفیت هر دو بیمارستان یكی است. او هم بیمارستان دولتی را انتخاب می‌كند، بیمارستانی كه قرار است هیچ پولی از او نگیرد. پسرش را به اتاق عمل می‌برند. او و همسرش نگران پشت در اتاق عمل ساعت‌ها را به كندی می‌گذارند كه پرستاری از اتاق خارج می‌شود و می‌گوید: «دكتر سلام رساند و پیغام داد همین اكنون 2 میلیون تومان به او بدهید.» به پرستار می‌گوید: «چنین قراری نداشتیم.» و می‌پرسد: «اگر نداشته باشم چه؟» پرستار می‌گوید: «پسرت را از بی‌هوشی در می‌آوریم.» او می‌گوید: «كاری نمی‌توانستم بكنم. جالب اینجاست كه دكتر را یكی از دوستان مشترك و همكاران خودش معرفی كرده بود. قبول كردم و پول را به پرستار دادم نه حتی بیمارستان دولتی.» میزرایی بعد به سر وقت مسئول بیمه بیمارستان می‌رود. مسئول بیمه به او می‌گوید: «شما با پزشك تبانی كرده‌اید؟» میرزایی می‌گوید: «تبانی كرده‌ام كه 2 میلیون به پزشك پرداخت كنم؟!» ‌مسئله را به اتاق رئیس بیمارستان می‌كشانند. رئیس بیمارستان به اومی‌گوید: «‌ شما حتماً با دكتر صحبت كرده‌اید و چنین قراری گذاشته اید.» در نهایت هم بیمه به او می‌گوید: «نباید می‌دادی.» او می‌پرسد؟ آیا اگر فرزند خودشان بود، باز هم چنین جوابی می‌دادند.

زیرمیزی همه‌جا، همه وقت!

میرزایی می‌گوید كه این مبلغ را در یك بیمارستان دولتی پرداخت كرده‌است اما منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی‌ها در بیمارستان‌های دولتی به دلیل كیفیت پایین آنها پرداخت نمی‌شوند.» بلكه پزشك جراح، طعمه را به بیمارستان خصوصی می‌كشاند و آنجا كاسب‌كارانه از او مبلغی بیشتر از آنچه از طریق تعرفه به جیب پزشك می‌رسد، از او می‌گیرد‌ اما دکتر« سیدهاشم سید مهدی»، جراح عمومی می‌گوید: «سرانه درمان چنان در کشور ما پایین است که با گرانی‌ها برابری نمی‌کند. حتی در بیمارستان‌های دولتی الان به راحتی پول و زیرمیزی می‌گیرند و خود بیمارستان هم رومیزی می‌گیرد. در حالی که این‌ها موظف‌اند که خدمات را رایگان به مردم ارائه دهند.»

به گفته او قبح این کار در جامعه از بین رفته به طوری که کسانی که نمی‌گیرند، دیگران آنها را افرادی ضعیف تلقی می‌کنند که چرا تخصص‌شان را مفت می‌فروشند و این درد جامعه و پزشکان ماست.

زیرمیزی در تهران، در شهرستان

منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی در بیمارستان‌های دولتی كمتر اتفاق می‌افتد. چون كیفیت بیمارستان‌های دولتی پایین است. از سوی دیگر هیات علمی‌ها و پزشكان متخصص كه باید 54 ساعت در هفته را در بیمارستان‌های دولتی بگذرانند، كار را به رزیدنت‌ها می‌سپارند. بنابراین افراد برای اینكه جان بیمار خود را به خطر نیندازند، ترجیج می‌دهند كه مریض را در بیمارستان‌های خصوصی بستری كنند.»‌ او می‌گوید: «تعرفه‌هایی كه وزارت بهداشت برای بخش خصوصی تعیین كرده، جوابگوی نیاز متخصصان و جراحان نیست.» این مسئله را ایرج فاضل، رئیس جامعه جراحان ایران هم تایید می‌كند و می‌گوید: «دریافت زیرمیزی پاسخی به بی عدالتی در حوزه سلامت است.»

او معتقد است که تعرفه‌های پزشکان در فقیرترین کشورهای همسایه ما 4 برابر ایران است. این موضوع باعث شده تا در حق جامعه جراحان کشور اجحاف شود و جراحان با رقم‌های نازل و کمتر از دستمزد یک تعمیرکار به وظیفه خودشان عمل کنند. بنابراین همین كه پای بیمار به بیمارستان خصوصی رسید، جراح مبلغی بیشتر از آنچه‌ از تعرفه‌ها به او می‌رسد را از بیمار طلب می‌كند. این در حالی است كه جراحانی كه خود سهام‌دار بیمارستان‌های خصوصی هستند 30 درصد مبلغی كه بیمارستان از بیمار می‌گیرد به حساب آنها می‌رود!

جان بیمار چقدر می‌ارزد؟!

جواد صدری به «تهران امروز» می‌گوید: «پای پدرم، چند هفته پیش در یك بیمارستان خصوصی عمل شد.» پزشك از او 2 میلیون زیر میزی می‌گیرد. صورت‌حساب بیمارستان هم نشان می‌دهد كه یك میلیون و 600 هزار تومان از 5میلیونی كه به بیمارستان پرداخت شده، به پزشك جراح داده می‌شود. او سعی می‌كند تا از پزشك تخیفی بگیرد اما پزشك به او می‌گوید كه كمتر از این مقدار برای او صرف نمی‌كند. حتی جراح به او می‌گوید:

« اگر كسی دیگر بود كمتر از 5 میلیون تومان از او نمی‌گرفت.» در نهایت 100 هزار تومان تخفیف می‌گیرد. هیچ فاكتوری هم برای پرداخت مبلغ یك میلیون و 900 هزار تومان به او نمی‌دهند. می‌گوید: «بیش از هرچیزی روحیه كاسب‌كارانه پزشكان آدم را اذیت می‌كند.»

زیرمیزی در شهرستان‌ها

زیرمیزی در شهرستان‌‌ها فرق می‌كند. بیشتر شهرستان‌ها بیمارستان خصوصی ندارند اما مطب پزشكان جای خوبی برای گرفتن زیرمیزی است. معمولا پزشك بیمار خود را از بیمارستان به مطب می‌كشاند و به او می‌گوید: «اگر می‌خواهی خودم عملت كنم، باید چنین مبلغی را به او پرداخت كنی، در غیر این صورت رزیدنت‌ها تو را جراحی می‌كنند.» ‌بیمار هم هیچ چاره‌ای جز پذیریش و پرداخت زیرمیزی ندارد.

قسم نامه بقراط!

«محمدحسین شهریاری» رئیس كمیسیون بهداشت و درمان مجلس سخن تلخ دیگری را یادآوری می‌كند. سرمایه‌گذاری در حوزه سلامت کشور سوددهی ندارد و اگر پزشکان بخواهند سرمایه‌گذاری کنند و بیمارستانی را راه‌اندازی کنند، تنها به خاطر این است که بتوانند جراحی‌های زیادی را در آن مرکز درمانی داشته باشند.

پزشكانی كه تیغ به دست می‌گیرند جیب خالی بیمار را خالی‌تر می‌كنند. بیمارانی كه برخلاف قانون 70 درصد هزینه‌ها را خودشان پرداخت می‌كنند‌ اما مبلغی كه به پزشك پرداخت می‌كنند سوای این 70 درصد است. شهریاری امیدواراست كه با تشكیل سازمان بیمه سلامت نظارت بر عملكرد پزشكان بیشتر صورت گیرد اما تشكیل این سازمان هم در میان تصمیم‌گیری رئیس‌جمهوری معلق مانده است تا پزشك بماند و بیماری كه نظام ورشكسته سلامت نمی‌تواند از او دفاع كند. اما یك سوال این وسط بی‌پاسخ می‌ماند. درست است كه تعرفه‌های پزشكی خیلی پایین هستند و دولت حق واقعی پزشك را پرداخت نمی‌كند اما آیا پزشك كم‌كاری دولت را با فشار روی بیمار جبران می‌كند؟ آیا جراحانی كه مثل یك كاسب‌ با بیمار خود صحبت می‌كنند، قسم‌نامه «بقراط» را فراموش كرده‌اند؟ پزشكانی كه اتفاقا وضع مالی آنها از سایر پزشكان بهتراست. به هرحال درآمد جراحان آنقدر زیاداست كه در این همین شرایط سخت هم تنها سرمایه‌‌گذاران نظام‌سلامت هستند. بیمارستان خصوصی دایر می‌كنند تا جراحی‌‌های بیشتری انجام دهند، جراحی‌های كه زیرمیزی جزولاینفك آنهاست.