هرچند دوران كودكی بسیاری از پدر و مادرهای امروز با بازی‌هایی چون «سگا» و «میكرو» پیوند خورده كه به‌زعم كارشناسان اولین گام‌های شبیخون فرهنگی با آنها شكل گرفته است اما همین كارشناسان معتقدند كه طراحی بازی‌های نسل جدید، از جنس دیگری است و بر كودكان و نوجوانان ایرانی تاثیرات مخربی دارد.

ترویج پرخاشگری و خشونت در بازی‌های رایانه‌‌ای
سلامت نیوز : این روزها كودكان ایرانی نه گرگم به هوا بازی می‌كنند و نه در میان بازی‌هایشان خبری از عمو زنجیرباف است. آنها هیجان بازی‌های كامپیوتری را به همه بازی‌های گروهی با كودكان همسایه ترجیح می‌دهند. این روزها كودكان ایرانی نیز مانند بسیاری از كودكان در سراسر جهان پای صفحه جادویی كامپیوتر می‌نشینند یا جلوی تلویزیون، دسته‌های پلی استیشن را به دست می‌گیرند و می‌چرخانند، تا قهرمان بازی آنها بیشتر مشت بزند، شلیك كند و در دنیای انیمیشنی، آدم‌های بیشتری را به قتل برساند.

 سالانه 50 تا 300 بازی جدید غیر مجاز و قاچاق، كودكان و نوجوانان ایرانی را مورد هجمه قرار می‌دهد. این آمار را حسن موذنی، معاون ارتباطات بنیاد ملی بازی‌های یارانه‌ای در گفت‌وگو با تهران امروز مطرح كرده است. آمار دقیق و رسمی‌ای از میزان بازی‌های غیر مجاز در بازار در دست نیست اما كافی است سری به سوپرماركت‌ها یا كافی نت‌ها بزنید. قطعا با گردشی در یك خیابان، در كنار بازی‌های مجازی كه با برچسب‌های رسمی عرضه می‌شوند، به تعدادی از بازی‌های غیرمجاز دست پیدا می‌كنید كه تصویر زنی نیمه برهنه بر جلد آن نقش بسته یا مردانی را نشان می‌دهد كه لباس‌های سیاه بر تن دارند و سلاح‌هایی بزرگ در دست.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ هرچند دوران كودكی بسیاری از پدر و مادرهای امروز با بازی‌هایی چون «سگا» و «میكرو» پیوند خورده كه به‌زعم كارشناسان اولین گام‌های شبیخون فرهنگی با آنها شكل گرفته است اما همین كارشناسان معتقدند كه طراحی بازی‌های نسل جدید، از جنس دیگری است و بر كودكان و نوجوانان ایرانی تاثیرات مخربی دارد. در بازی‌های نسل جدید كار از خشونت و پرخاشگری گذشته و به ترویج بی‌بند‌و‌باری‌های اخلاقی رسیده است. موضوعی كه نه روان‌شناسان و جامعه‌شناسان ایرانی آن را اتفاقی می‌دانند و نه مسئولان. به گفته دكتر فلور رضایی،روان‌شناس و مدرس دانشگاه، «نظم حاكم بر این بازی‌ها و دنبال كردن هدفی خاص كه همان ترویج خشونت، پرخاشگری و بی‌بند و باری اخلاقی است نشان می‌دهد به هیچ عنوان گنجاندن چنین مضامینی در بازی‌ها اتفاقی نبوده و قطعا هدفمند است.» او در گفت‌وگو با تهران امروز ادامه می‌دهد: «اگر با چنین برنامه‌ریزی هدفمندی برخورد نشود یا در برابر آن سپر دفاعی نداشته باشیم، با به ثمر رسیدن نسل جوان فردا، جامعه‌ای پرخاشگر و بدون قید و بندهای اخلاقی و سراسر آسیب خواهیم داشت.»

چه باید كرد؟

دكتر رضایی می‌گوید: «هر كودكی در هر كشوری و هر فرهنگی كه با این بازی‌ها بزرگ شود، تبعات منفی آن را متحمل خواهد شد. این كودكان پرخاشگر بار می‌آیند، اعمال خشونت می‌كنند و بی‌بند و باری‌های جنسی در آنها نهادینه می‌شود.در برخی از این بازی‌ها علاوه بر همه اینها اخلاقیات هم مورد هدف قرار گرفته است. مثلا كودك برای آنكه در بازی، اسلحه‌ای قوی‌تر داشته باشد، طبق شرایط آن بازی خاص، هم گروهی‌های خود را به رگبار می‌بندد، تا كامپیوتر، اسلحه‌ای قوی‌تر به او بدهد كه با یك شلیك، گروهی از دشمنانش را از بین ببرد و به این ترتیب زودتر به مرحله پایانی برسد. این یك فاجعه است. در حقیقت به كودك آموزش داده می‌شود كه خود را به دیگران ترجیح دهد و برای آنكه خودش رشد كند می‌تواند دیگران را از بین ببرد!» به گفته این مدرس دانشگاه «بازی‌های رایانه‌ای فی‌النفسه بد نیست‌ اما باید نظارت مستقیم خانواده‌ها را به‌دنبال داشته باشد. خانواده باید در كنار كودك و نوجوان به انتخاب بازی بپردازد تا بازی انتخاب شده با عرف جامعه همخوانی داشته باشد.» او به والدین پیشنهاد می‌كند: «باید والدین به كودك و نوجوان خود سپر دفاعی بدهند. چه بخواهیم و چه نخواهیم این بازی‌ها در جامعه وجود دارند و خانواده‌ها را هدف گرفته‌اند.‌آنهاباید كنار كودك یا نوجوان بنشینند و از آنها بپرسند كه «به نظر تو این نوع لباس پوشیدن خوبه؟» و با فرزند خود درباره آن صحبت كنند. یعنی او را در متن ماجرا آموزش بدهند و حتی پیامدها و آسیب‌هایش را هم بگویند. می‌شود برای فرزندشان مثال عینی هم بیاورند.»

جنگ نرم در بازی های كامپیوتری؟

از سوی دیگر حسن موذنی، معاون ارتباطات بنیاد ملی بازی‌های یارانه‌ای نیز در این باره به تهران امروز می‌گوید: «وقتی كالایی در فرمت فرهنگی تعریف می‌شود می‌تواند تاثیری بسیار مطلوب داشته باشد یا بسیار مخرب باشد. اگر كالاهای فرهنگی از راه قاچاق وارد كشور شوند یعنی فرآیند نادرست را طی كرده‌اند و آنهایی كه این امر را هدایت می‌كنند، هدفی جز جنگ نرم را در نظر ندارند و جنگ نرم مهم‌ترین هدفی كه دنبال می‌كند، حذف فرهنگی یك ملت است‌» موذنی می‌گوید: «كشور ما یك كشور اسلامی است. در كنار آن ما تمدنی چندهزار ساله داریم و ایرانی‌ها در تمام طول تاریخ انسان‌هایی اهل فرهنگ بوده‌اند و همواره به اخلاقیات بها داده‌اند. آنها می‌دانند اگر چنین انسانی شكل گرفت به هیچ عنوان نمی‌توان در آن نفوذ كرد به همین دلیل پیش از شكل گیری شخصیت، كودكان ما را نشانه رفته‌اند. بدون شك اگر به آنچه بر اساس عرف اجتماعی مطلوب است ضربه بخورد، كنش‌ها و واكنش‌ها در نسل‌های آینده تغییر می‌كند و اخلاق رو به افول می‌رود و دامنه ناهنجاری‌ها در جامعه گسترش می‌یابد.» معاون ارتباطات بنیاد ملی بازی‌های یارانه‌ای ادامه می‌دهد: «مهم‌ترین اقدام نظارت مستقیم خانواده‌هاست. خانواده‌ها نباید كودكان را رها كنند. آنها باید با برخوردهای آموزشی هدفمند با آنها برخورد كنند. فضای گیم برای گروه‌های متفاوت سنی بسیار جذاب است.

حتی بزرگ‌ترها هم گاهی جذب این بازی‌ها می‌شوند. بنابراین باید در نظر داشت كه كودك، قدرت تشخیص ندارد و چون این بازی‌ها هیجان آور است، جذب آنها می‌شود. پدر و مادر باید در كنار او قرار گیرند و به او آموزش بدهند.» به گفته او «نكته دیگر این است كه هر چند در این زمینه اطلاع‌رسانی اقداماتی صورت گرفته، اما این اقدامات كافی نبوده است. دستگاه‌های فرهنگی از جمله صدا و سیما وظیفه دارند كه آگاه‌سازی نسبت به این موضوع را در دستور كار خود قرار دهند.» موذنی ادامه می‌دهد: «قانون‌گذاران و برنامه‌ریزان هم باید در این زمینه همكاری‌هایی داشته باشند. بودجه‌ای كه در اختیار نهادهای مربوط به بازی‌های رایانه‌ای قرار می‌گیرد باید به حدی باشد كه بتوان خوراك بازار را با آن تولید كرد و از تولیدكننده‌ها حمایت لازم را به عمل آورد. بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای در چند سال گذشته نهایت تلاش خود را كرده اما بدون شك این تلاش كافی نبوده است. باید تعامل بیشتری میان دستگاه‌هایی چون ستاد صیانت از آثار فرهنگی و هنری و حوزه‌های انتظامی و قضایی در كشور وجود داشته باشد تا مثل امروز به عددی نگران كننده نرسیم.» همه درباره بازی‌های رایانه‌ای هشدار می‌دهند.

بنیادی ملی برای ساماندهی آن تشكیل شده است و اعتباری هم به آن تخصیص یافته است. با این همه روزهای كودكی جوانان فردای ما را بازی‌های رنگارنگ و خشن چنان پر كرده است كه نه زحمت دویدن دنبال بچه همسایه را به خودشان می‌دهند و نه زحمت شناختنش را. آنها مثل نسل گذشته كه دل‌شان برای بازی با كودكان همسایه می‌تپید، سودای بازی گروهی را در سر ندارند. تنها دل‌شان می‌خواهد روز زودتر آغاز شود تا پشت كامپیوتر بنشینند یا دسته‌های پلی استیشن را روبه روی تلویزیون بچرخانند تا قهرمان بازی مشت بزند، نارنجك پرتاب كند و خون صفحه مانیتور را بگیرد.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha