محمد شریفی مقدم با در گفتوگو با ایسنا، اظهار کرد: پرستاران نخستین گروهی هستند که بیماران از ابتدا تا پایان درمان خود در بیمارستانها و مراکز درمانی با آنها همراه هستند.
وی افزود: با این حال علیرغم اینکه این که پرستاری از جمله مشاغل سخت در کشور به شمار میرود، نیروی انسانی آن همواره در معرض انواع بیماریها و فضای روحی نامناسب قرار دارند.
دبیرکل خانه پرستار با اشاره به کمبود پرستار در مراکز درمانی کشور گفت: هماکنون شاهدیم که در بیمارستانها حداقل استانداردها برای پرستاران از نظر کمی و کیفی وجود ندارد و بویژه در کلان شهرهایی مانند تهران هر کمبودی در این زمینه سبب بروز آسیب به مردم خواهد شد.
شریفی مقدم با بیان اینکه شرایط ویژه پرستاران مستلزم نگاه ویژه به آنان است عنوان کرد: متاسفانه علیرغم قوانین متعدد برای حمایت از پرستاران در کشور، شاهدیم که این قانونها عملا اجرایی نمیشوند. به عنوان مثال قانون تعرفهگذاری خدمات پرستاری در چهارم تیرماه سال 86 به تصویب رسید و بنا شد شش ماه پس از آن آییننامه اجرایی این قانون نوشته شده و ابلاغ شود، اما علیرغم تمامی کارهای کارشناسی و تعریف بیش از 500 خدمت پرستاری و شرح وظایف آن، پس از گذشت چند سال هنوز آییننامه آن به اجرا درنیامده است که این خود سبب کاهش جذابیت پرستاری و ماندگاری پرستاران در این شغل میشود.
عضو شورای عالی نظام پرستاری در ادامه خاطر نشان کرد: یکی دیگر از قوانینی که به شکل ناقصی به اجرا درآمد، قانون ارتقای بهرهوری مصوب سال 1389 بود. در این قانون موضوع استخدام 23 هزار پرستار در راستای کاهش ساعات کاری این قشر زحمتکش مطرح شده بود، اما علیرغم اجرای این قانون، شاهد بودیم که این استخدامها در مسیر تعیین شده به کار گرفته نشدند و هدف اصلی و مهم این قانون که کاهش ساعات کاری پرستاران بود، محقق نشد. همچنین قانون بازنشستگی پرستاران و پنج سال بخشودگی پایان خدمت آنها، علیرغم وجود بیماری در پرستاران نیز اجرا نمیشود و این سبب شده تا اوضاع و احوال پرستاری در کشور روز به روز بدتر شود. رفع این مشکلات ضرورت توجه و نظارت بیش از پیش سیاستگذاران در عرصه بهداشت و درمان و تلاش روزافزون مجریان را میطلبد.
وی در پایان با اشاره به حضور کمرنگ اساتید هیات علمی و پزشکان در بیمارستانهای کشور، عنوان کرد: علیرغم اینکه بر اساس قانون اساتید هیات علمی باید 54 ساعت در هفته و به صورت تمام وقت حضور داشته باشند، شاهدیم که حضور آنها کمرنگ شده و تعداد رزیدنتها و انترنها در بیمارستانها رو به افزایش است. تماس بیشتر نیروهای انسانی در حال آموزش با بیماران در کنار کمبود کادر پرستاری، خسارات جبران ناپذیری را برای جان و سلامت مردم در پی خواهد شد.
نظر شما