سلامت نیوز : هرازگاهی، در آستانه یك مراسم ملی یا جهانی، برخی مسوولان چنان جوزده می‌شوند كه رویاهای خود را به جای واقعیت‌ها به عرصه كلام می‌آورند و مواجهه با این كلمات كه موجبات فرح و لبخند را فراهم می‌كند، از این منظر باعث تاسف است كه این مسوولان كه پست‌های كلیدی را هم در اختیار دارند تا چه حد از واقعیت‌های موجود و عینی جامعه فاصله دارند. روز گذشته هم در چهارمین سمینار كشوری ایدز كه در آستانه روز جهانی ایدز برگزار شد، مسعود مردانی؛ دبیر علمی این همایش علمی ابراز امیدواری كرد كه: «می‌توانیم كشور بدون ایدز داشته باشیم.» وی این جمله را در اثنای این اظهارات خود عنوان كرد: «متاسفانه الگوی ابتلا به ایدز در كشور به سمت انتقال جنسی در حركت است. میزان ابتلا در بین زنان و حتی نوجوانان افزایش پیدا كرده است اما در صورت همكاری همه مسوولان و متخصصان علوم اجتماعی، اینكه كشوری عاری از ایدز داشته باشیم دور از دسترس نیست و با اینكه شاهد حذف روز ایدز از تقویم ملی كشورمان هستیم اما همچنان مصرانه برای تبدیل شدن ایران به كشوری عاری از ایدز تلاش می‌كنیم و آن روز، روز دوری نیست.»

به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ؛ ابراز نظر این مقام مسوول آن هم در یك سمینار علمی، باید از این بابت زیر سوال برود كه سایر مسوولان وزارت بهداشت در عرصه كنترل و پیشگیری از ابتلا به ایدز، طی سه سال گذشته همواره نسبت به تغییر الگوی انتقال ایدز، ورود موج سوم ایدز و شیوع انتقال بیماری از طریق روابط جنسی پرخطر هشدار داده‌اند و آمارهای سه ماهه وزارت بهداشت درباره وضعیت شیوع و انتقال، نمایه مستندی از تغییرات تدریجی اما قطعی الگوی انتقال بیماری است و كافی است كه مسوولانی كه مدینه فاضله «كشور بدون ایدز» را در ذهن خود به تصویر می‌كشند، پیش از ایراد هر سخنرانی، سری به آمارهای رسمی و منتشره نهاد متبوع خود بزنند. آخرین آمار وزارت بهداشت از وضعیت شیوع و ابتلا در ایران، كه نتیجه رصد روزهای پایانی سال 90 است تفاوت معناداری درباره وضعیت شیوع و الگوی انتقال به دست می‌دهد. چنان كه آمار منتشره فروردین‌ماه 91 كه وضعیت سال‌های 65 تا 90 را رصد كرده، حكایت از افزایش 10 درصدی مبتلایان از طریق رابطه جنسی داشته و آمار تجمیعی همین مدت زمانی اعلام می‌كند كه 6/69 درصد از مبتلایان بر اثر استفاده از سرنگ مشترك برای تزریق مواد مخدر و 1/10 درصد بر اثر رابطه جنسی غیرایمن، آلوده شده‌اند. این افزایش در شرایطی اتفاق افتاده كه میزان اطلاع‌رسانی، به زعم مسوولان مكفی بوده و حتی شرایط اجتماعی، بهداشتی و فرهنگی جامعه هم، جمعیت سالم را در جهت پیشگیری از ابتلا مورد حمایت قرار می‌داده است.

امروز، در حالی كه مصرف مواد محرك به عنوان اصلی‌ترین عامل ارتكاب به روابط جنسی پر خطر، در جامعه جوان كشور رو به گسترش بوده و افزایش تعداد معتادان به آمفتامین‌ها به نگرانی جدی متولیان مبارزه، درمان و مقابله با مواد مخدر تبدیل شده و همچنین، قیمت وسایل جلوگیری طی هشت ماه گذشته و به گفته صاحبان داروخانه‌ها، افزایش حدود دو الی چهار برابری داشته، به نظر می‌رسد كه نقش موثر آموزش‌ها برای برقراری رابطه جنسی ایمن و مصون ماندن از مصرف مواد مخدر، بسیار كمرنگ‌تر از آن شده كه متولیان سلامت بتوانند از فراگیری این آموزش‌ها و تاثیر آن برای پیشگیری از ابتلا به بیماری اطمینان خاطر داشته باشند. در كنار اظهاراتی كه مفرح و برای نشاط ضروری است، گاهی هم می‌توان شنونده نظرهایی بود كه نشان از دغدغه جدی برخی مسوولان نسبت به معضلی دارد كه امروز از نظر تمام اعضای جامعه پزشكی كشور به یك «مشكل بزرگ » تشبیه شده اگر «سد مستحكمی برای مقابله با امواج آن ایجاد نشود.» این تغییر هیبت هم نیازمند زمان طولانی نبوده و با مرور اخبار می‌توان دریافت كه در فاصله تغییر دو دولت، «ایدز» به یك «معضل» تغییر ماهیت داده است زیرا دكتر كامران باقری‌لنكرانی، وزیر بهداشت دولت نهم، در ابتدای دوران وزارت خود در گفت‌وگو با «اعتماد» اعلام كرد: «ایدز معضل كشور ما نیست.»

 امروز كه به گفته دكتر مینو محرز، رییس مركز تحقیقات ایدز، هنوز و غیر از 25 هزار بیمار شناخته‌شده، حدود صدهزار بیمار هنوز ناشناخته باقی مانده‌اند، باید این سوال را از وزیر بهداشت سابق پرسید كه «بیماران امروز، افرادی هستند كه در دوره وزارت ایشان مرتكب رفتارهای پرخطر شدند و امروز علائم بیماری نمودار شده است. ریشه پررنگ ارتكاب به رفتارهای پرخطر در ناآگاهی، فقدان آموزش و فقدان دسترسی به روش‌های ایمن و محافظت‌كننده از آحاد سالم جامعه است. آیا همچنان اعتقاد باید بر این باشد كه در اثنای سال‌های 1384 تا 1388، ایدز معضل كشور نبوده است آن هم در حالی كه آمار منتشره از سوی وزارت بهداشت در همان دوران گویای آن است كه هشدارها نسبت به انتقال و تغییر الگوی بیماری در دل آمارهای جمع‌آوری شده نهفته بوده است؟» هر چند كه نمی‌توان صرفا یك وزیر یا یك مقام مسوول را هدف انتقادات و كم‌كاری‌ها قرار داد زیرا مقامات مسوول هم به فراخور داشته‌های مادی و معنوی می‌توانند بانی گشایش مسیر اقدامات پیشگیرانه، درمانی و حمایتی باشند. چنان كه امروز هم دكتر مرضیه وحیددستجردی در مسند وزارت بهداشت حضور دارد و نخستین وزیر پس از پیروزی انقلاب است كه در سال نخست وزارت خود، حمایت‌های درمانی از زنان تن‌فروش را با استناد به نتایج تحقیق انجام‌شده در وزارت بهداشت درباره آلودگی زنان تن‌فروش شهر تهران، با ابراز این جمله «هر زن آسیب‌دیده هشت الی 10 نفر را در طول سال آلوده می‌كند» یك ضرورت دانست آن هم نه از باب ترحم برای این زنان بلكه از منظر نگرانی برای میلیون‌ها نفر از مردان سالم جامعه كه در معرض خطر جدی آلوده شدن از طریق رابطه با این زنان قرار دارند.

 با وجود هشدار وزیر اما روز گذشته، دكتر سیدحسن ابوالقاسمی، رییس دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی، مسوولان كشور را از باب بی‌توجهی به اهمیت شیوع بیماری ایدز در ایران خطاب قرار داد و گفت: «ایدز یكی از بحران‌های جهانی است كه طبقه فقیر را بیشتر درگیر می‌كند اما مسوولان كشور هنوز اهمیت این معضل را كه از طریق روابط جنسی در حال گسترش است، جدی نگرفته‌اند. كنترل این بیماری، فقط وظیفه وزارت بهداشت نبوده بلكه اقدام بین‌بخشی را می‌طلبد. اما امروز نگرانی ما، انتقال ایدز از طریق روابط جنسی است. داروهای درمانی در این زمینه گران هستند و البته درمان قطعی هم برای این بیماری وجود ندارد و درمان بیماری بخش عمده‌یی از هزینه‌های سلامت را می‌بلعد. با وجود این هشدارها چرا مبارزه جدی را در دستور كار خود قرار نمی‌دهیم.»محمود نبوی، معاون مركز بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت هم روز گذشته در این همایش حضور داشت اما هشدار مهم وی می‌توانست پاسخ جامعی به ابراز امیدواری دبیر علمی همایش درباره كشور عاری از ایدز باشد وقتی نبوی اعلام كرد: «معتادان، از روش‌های تزریقی به سمت مصرف آمفتامین و شیشه رفته‌اند و سكس بدون مراقبت را در پیش داشته كه همین امر، میزان انتقال ایدز از طریق روابط جنسی را زیاد كرده است.

 در عین حال، در بین زنان آسیب دیده، بیشترین میزان ابتلا هم 5/4 درصد محاسبه شده است. در مردان مبتلا 70 درصد از طریق تزریق و در زنان 70 درصد به علت مسائل آمیزشی به HIV مبتلا شده‌اند.»باید دید كه طی روزهای آتی و با افزایش این هشدارها، باز دست اندركاران رویاپرداز می‌توانند در همایش‌های علمی و جدی، تخیلات خود را به جای اهداف واقعی و در دست پیگیری مطرح كرده و زمینه تفریح شنوندگان را فراهم آورند؟