از آنجا كه زندگی در كلانشهرها به سرعت در حال تغییر است، اگر برنامهریزی و سازماندهی لازم برای مواجهه با مشكلات آن پیشبینی نشود، زندگی در شهرها ناممكن میگردد در حالی كه چنین اتفاقی در حال وقوع میباشد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایران ؛ آمارها نشان میدهد در روزهای آلوده هوای تهران، شمار بیماران تنفسی «تا ۶۰ درصد» افزایش مییابد. بیشترین عامل مرتبط با تشدید بیماریهای سیستم قلبی، عروقی و ریوی، افزایش آلایندههای دی اكسید گوگرد، ذرات معلق و منوكسید كربن است، بهطوری كه «آلودگی هوا در تهران بهطور متوسط موجب كاهش ۵ سال از عمر تهرانیها شدهاست»
تهران شهری است كه سلسله كوههای البرز از سه جهت آن را احاطه كرده وسالیانه مقادیر زیادی منوكسید كربن، اكسیدهای ازت و آلاینده ذرات معلق در فضای آن پخش میشود. خسارات مرگ ومیر ناشی از آلودگی هوا در تهران نیز سالانه 640 میلیون دلار و بیماریهای ناشی از آن نیز سالانه حدود 260 میلیون دلار به اقتصاد كشور لطمه میزند.
سال ۱۳۷۴ حدود یكصد تن از كارشناسان و مدرسان محیط زیست، جغرافیا و شهرسازی پس از نشستی بیانیه «هوای تهران ۷۴» را منتشر كردند كه در آن برای نخستین بار از آلودگی هوای پایتخت به عنوان یك «بحران ملی» كه راه مقابله با آن «عزمملی» است،نام برده شد.
حال از آنجا كه زندگی در كلانشهرها به سرعت در حال تغییر است، اگر برنامهریزی و سازماندهی لازم برای مواجهه با مشكلات آن پیشبینی نشود، زندگی در شهرها ناممكن میگردد در حالی كه چنین اتفاقی در حال وقوع میباشد.نخستین گام در این راه، تدوین الگو با توجه به عوامل توانمند ساز در هر بخش و مسئولیتپذیری نهادها، سازمانها و ارگانهای مختلف در مسائل زیست محیطی و تبعیت از یك مدیریت واحد در شهر میباشد.
در صورت وجود یك مركز واحد تصمیمگیر در مدیریت شهر میتوان به ایجاد طرح فرایند خودارزیابی امیدوار بوده و مراحل توسعه را یكی پس از دیگری طی نمود. شناخت اولویتها، برنامهریزی و انجام طرحهای كوتاه و بلند مدت در كنار مسئولیت پذیری میتواند مهمترین خط مشی و راهبردی سازنده برای رسیدن به شهری سالم باشد.در همین حال باید توجه داشت نقطه ضعف عمده دستگاههای متعدد كه خود را متولی مدیریت كلانشهرها میدانند، توجه انحصاری آنها بر نقاط قوت میباشد كه در این میان كمبودها نه تنها شناسایی نشده كه به دلیل بسیاری از سیاسی كاریها و حواشی به فراموشی سپرده میشوند.
كلانشهر تهران متولیان بسیاری دارد، از شهرداری، استانداری و فرمانداری و سازمان حفاظت محیط زیست گرفته تا نمایندگان تهران در مجلس شورای اسلامی، شورای اسلامی شهر، پلیس راهنمایی و رانندگی و خرده سازمانهای دیگر كه به درست یا غلط خود را متولی اداره پایتخت میدانند!
اما باید توجه داشت كه متأسفانه به دلیل عدم وجود یك نهاد مشخص، متمركز و پاسخگو برای مدیریت پایتخت، مسئولیت پذیری زیستمحیطی در تمام نهادهای متولی شهر، ادغام شده است و هریك راهبرد و الگوی ارزشی خاص خود را دارند و در هر مرحلهای درجات مسئولیتگریزی و نه پذیری خود را به نسبت حجم بحران تعیین میكنند. در نتیجه هیچگاه در مقابله با چالشهای پیش رو آنگونه كه لازم است مجهز نیستند.بنابراین همه ساله شاهد فرافكنی دستگاهها برای اجرای طرح جامع مدیریت در حوزه مقابله با آلودگی هوا در شهر تهران - كه پایداری و توسعه آن مهمترین ضرورت مدیران است - میباشیم.
هر سال در اواخر پائیز و اوایل زمستان تب كاهش آلودگی هوا و طرحهای آرمانی مسئولان شهری وكشوری بهصورت سریالی ابلاغ میگردد ولی صدافسوس كه مردم تهران از همان سال 74 تا امروز نتوانستهاند طعم هوای پاك را بچشند!بهطور قطع مغفول ماندن اراده لازم و مستحكم در مواجهه با بحرانهایی از این دست و تصمیمات مقطعی فقط نقش یك مسكن را دارند.
نظر شما