سلامت نیوز : حتما به نظر شما هم مغز انسان پیچیده‌ترین عضو بدن اوست، كاركرد این عضو با آن‌همه رشته باریك و عصب‌هایی كه هر‌كدام مسئول كارهای بزرگ و سخت در بدن ما هستند، حكایتی است كه این عضو پیچیده را پیچیده‌تر می‌كند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ حتما برای شما هم موقعیت‌هایی پیش آمده كه دوست داشته‌باشید بدانید در مغز طرف مقابل‌تان چه می‌گذرد تا بتوانید در مورد واكنش بعدی خود حساب شده‌تر اقدام كنید. حتما این سوال برای شما هم پیش آمده كه وقتی می‌خوابیم در ذهن ما چه می‌گذرد؟ یا از آن مهم‌تر وقتی رویا می‌بینیم چطور؟ چه‌چیزی باعث می‌شود در رویای خود، موضوعاتی دور یا عجیب و غریب را ببینیم؟

خواب‌هایمان چه پیامی را با خود منتقل می‌كند؟ یا وقتیصبح بیدار می‌شویم و می‌دانیم كه خواب دیده‌ایم اما یادمان نمی‌آید چه خوابی دیده‌ایم، چه حال كلافه‌كننده‌ای داریم. شاید برایتان جالب باشد كه بدانید روان‌شناسان در جدیدترین تحقیقات علمی‌شان به روشی دست یافتند كه امیدوارند با توسعه آن به راهی برای نشان‌دادن آنچه در مغز انسان می‌گذرد، ‌دست یابند. روشی كه شاید روزگاری به نشان‌داده‌شدن رویاها و توهم‌های ما در قالب تصویر و فیلم بینجامد. دستاوردی كه در تاریخ علم روان‌شناسی به آرزوی زیگموند فروید و گوستاو یونگ، پیش‌قراولان علم روان‌كاوی، نسبت داده می‌شود.

یونگ و فروید سال‌ها این سوال را مطرح می‌كردند كه انسان در شرایط خواب به چه می‌اندیشد و هنگامی كه رویا می‌بیند، دقیقا چه می‌بیند؟این دو روان‌شناس مشهورترین و برجسته‌ترین اندیشمندان علوم رفتاری بودند كه به تعبیر رویا اصرار فراوانی داشته و معتقد بودند با دستیابی به این توانمندی، می‌توان گره از تحلیل، واكاوی و رفع بسیاری مشكلات رفتاری باز كرد.

رویا آنچنان دغدغه آنها بود كه رد‌پای پر‌رنگی از این موضوع را می‌توان در نظرات‌شان دید. یونگ معتقد بود رویای افراد برخاسته از ناخودآگاه جمعی است در حالی‌كه همكارش زیگموند فروید معتقد بود رویا افكار سركوب شده آدمی در بیداری است. اما امروز آنها در قید حیات نیستند تا ببینند چگونه فناوری‌های جدید در آستانه دست یافتن به كشفی است كه رویای دست‌نیافتنی آنها را دست‌یافتنی می‌كند و رویاهای آدمی را از حدس و گمان به صورت تصاویر عینی و واقعی نشان می‌دهد.

تصاویر آنچه در مغز می‌بینیم

روان‌شناسان و عصب‌شناسان آمریكایی اعلام كرده‌اند با استفاده از اسكن، تصاویری از مغز كسانی‌ كه در آزمایش آنها ‌شركت كردند، ضبط شده كه در آن، تصویر تقریبی از آنچه آنها تماشا كردند قابل بازسازی است.

داوطلبان شركت در این آزمایش، بریده‌هایی از یك فیلم را تماشا می‌كردند، اسكنری، مغز آنها را بررسی می‌كرد و رایانه‌ای، بر‌پایه كنش‌های مغزی داوطلبان و تجزیه و تحلیل آن، آنچه از ذهن آنها می‌گذشت را بازسازی می‌كرد. تصویرهای باز‌سازی شده از بریده‌های فیلم، بیانگر خام و شبه تقلیدی از شكل‌ها و حركت‌ها بود. البته بدون جزییات كافی. شاید در نگاه اول نتیجه این آزمایش موضوع خیلی مهمی به‌نظر نرسد اما زمانی اهمیت حقیقی خود را نشان می‌دهد كه با این اظهار‌نظر محققان مواجه می‌شویم: «چنین رویكردی ممكن است روزی علم را قادر كند تا رویاها و توهم‌های ما را نیز به تصویر بكشد.»

این موضوع وقتی اهمیت بیشتری می‌یابد كه رفتارشناسان پیش از این می‌اندیشیدند هنگام دیدن تصاویر یا فیلم‌ها، حس بینایی افراد تصاویر را به مغز منتقل ‌كرده و در آنجا رمز‌گذاری ‌شده و بر اساس این رمزها در مغز تحلیل و تبیین‌(به‌اصطلاح رمز‌گشایی) می‌شود.

این رمز‌گذاری و رمز‌گشایی بر‌اساس پارامترهای تاثیر‌گذاری مانند ژنتیك، تربیت خانوادگی، فرهنگ، سواد و‌... انجام می‌گیرد. جك گالانت، عصب‌شناس دانشگاه كالیفرنیا و نویسنده گزارش این پژوهش معتقد است؛ «چنین روشی در نهایت می‌تواند یك رویا یا فیلمی ساخته شده در ذهن را، آن‌قدر خوب بازسازی كند كه تصاویر آن قابل شناسایی باشد.»

البته او نگرانی خود را نیز مخفی نمی‌كند و اذعان ‌می‌دارد؛ «این آزمایش با صحنه‌هایی ارتباط داشت كه در زمان اسكن توسط چشم‌ها دیده می‌شد، بنا‌بر‌این مشخص نیست چنین روشی تا چه اندازه در صحنه‌هایی كاربرد دارد كه توسط مغز تولید شده باشد.» جك گالانت، اظهار امیدواری می‌كند؛ «این روش در آینده برای قربانیان سكته مغزی یا كسانی‌كه هیچ راهی برای برقراری ارتباطات ندارند، كمك ویژه‌ای باشد.

او در گزارش خود می‌نویسد: «كاربردهای عملی این تكنولوژی می‌تواند در آینده شامل درك بهتر عصب‌شناسان و روان‌شناسان از عملكرد ذهن افرادی كه نمی‌توانند به صورت كلامی با دیگران ارتباط برقرار كنند، شود. این افراد شامل قربانیان سكته‌های مغزی، بیماران به كما رفته و افرادی كه به لحاظ عصب‌شناختی مشكل دارند، می‌شود.»

با استفاده از این روش می‌توان با برقراری ارتباط بین رایانه و مغز افراد مبتلا به اختلالات گفتاری یا سكته، از آنچه در ذهن این افراد می‌گذرد، نیازها و خواسته‌هایشان مطلع شد. استفاده از این روش در بهبود یا پیشگیری از شدت یافتن بیماری این افراد نیز می‌تواند تاثیر‌گذار باشد. البته او نگرانی عمومی كه اغلب با انتشار این‌گونه اخبار در بین افراد منتشر می‌شود را رفع كرده و می‌گوید: «لازم نیست مردم نگران این باشند كه در آینده‌ای نزدیك كسی بتواند فال‌گوش افكار آنها بنشیند، چرا كه این روش نیازمند آن است كه فرد مدت طولانی را در داخل یك دستگاه ام.آر.آی بگذراند.»