به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ اخلاقی كه همواره در منش ما ایرانیان به آن توصیه شده است، ولی متاسفانه گاه در سایه خستگیها و مشكلات روزمره نادیده گرفته میشود.
در گذشته این مرز و بوم، پزشك را حكیم میخواندند؛ به این معنا كه او صاحب حكمت و دركی بیش از افراد عادی است كه چنین هم بوده و هست.
چه بجاست كه امروز هم ما این دیدگاه را ارج نهیم و چند نفر اندك كه مطب را با دكان و تجارتخانه اشتباه گرفتهاند، دید ما را نسبت به جامعه پزشكی كشور تغییر ندهد.
صد البته وظیفه تشكلهای پزشكی مانند سازمان نظام پزشكی است كه به پالایش این حرفه مقدس بپردازد و ساحت آن را از وجود تعدادی كه نگاهی كاسبكارانه دارند، پاك گرداند.
علاوه بر این، بد نیست یادمان باشد پزشك هم یكی از افراد همین جامعه است، كسی كه مثل من و شما با مشكلات مختلفی روبهروست و در همین محیطی زندگی میكند كه ما هم مشغول كار و زندگی هستیم بنابراین انصاف نیست وقتی خودمان از ترافیك، آلودگی هوا و نظایر آنها خسته شدهایم، وقتی گرانی و مسائل كاری ذهنمان را درگیر كرده است و... از او انتظار داشته باشیم طوری با ما برخورد كند كه گویی هیچ مشكلی در این دنیا وجود ندارد، انگار كه او موجودی فرازمینی است كه تنها برای خدمت به ما در این زمین و زمان نازل شده است.
البته بحق بسیاری از پزشكان همینگونه رفتار میكنند و از بزرگان پزشكی آموختهاند در مواجهه با بیماران مشكلات خود را فراموش كنند و اینچنین نیز میكنند؛ اما این بزرگی و لطف ایشان نباید باعث شود، دكتر را عامل تمام مشكلات خودمان بدانیم.
یادمان باشد وقتی سخن از احترام و رابطهای دوستانه میان پزشك و بیمار میشود، خودمان را فراموش نكنیم كه اگر بیمار نداند چطور باید با پزشك رفتار كند، مسلما پزشك هم نمیتواند رابطهای مناسب با او برقرار سازد و نتیجه یك رابطه معیوب نمیتواند یافتن شفا و سلامت جسم و روح باشد.
مدیریت صحیح این رابطه به تلاشی دو سویه نیاز دارد؛ به درك صحیح پزشك از شرایط بیمار و دانستن نكاتی چند توسط مردمی كه برای درمان دردی به پزشك روی آوردهاند. پیمودن این مسیر دشوار نیست؛ كمی آموزش میخواهد و قدری صبر و شكیبایی.
نظر شما