سلامت نیوز : یک ماه بعد آز آتش سوزی کلاس چهارم مدرسه دخترانه شین آباد به دلیل خام سوزی و نشت نفت از بخاری نفتی، مدرسه بازسازی شد و دانش آموزان به کلاس درس بازگشتند. بخاری ها برچیده و به جای آنها پکیج نصب شد. عکس های منتشر شده نشان می دهد که حالا به جای آتش مستقیم بخاری، کلاس ها با رادیاتور گرم می شوند. پنجره های کلاس ها دیگر نرده محافظ آهنی که در هنگام بروز خطر دانش آموزان را به دام می اندازد، ندارند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خبرآنلاین ؛ بهای جان یک دانش آموز در آموزش و پرورش چه قدر است؟ آیا این کارها را نمی شد قبل از بروز فاجعه انجام داد؟ ای کاش وزارت آموزش و پرورش صورتحساب هزینه های نصب پکیج در مدرسه انقلاب اسلامی را منتشر می کرد تا معلوم شود با چه مبلغی می شد جلوی مرگ سیران و سریا و سوختگی حدود 30 دانش آموز دیگر را گرفت؟

اکنون خطر آتش سوزی بچه های مدرسه شین آباد را تهدید نمی کند، اما هنوز هم طبق امار رسمی 150 هزار کلاس درس و 50 هزار دفتر اداری مدارس با بخاری نفتی گرم می شوند و هر بخاری نفتی یک بمب ساعتی است. اگر متوسط دانش آموزان کلاس را 33 نفر فرض کنیم، حدود پنج میلیون و دانش آموز عمدتا روستایی در معرض خطر آتش سوزی قرار دارند. وزیر آموزش و پرورش گفته است که برای برچیدن تمام بخاری های نفتی و ایجاد سیستم حرارت مرکزی، این وزارتخانه نیاز به هزار میلیارد تومان بودجه دارد. اگر این مبلغ را بر تعداد دانش آموزان در معرض خطر تقسیم کنیم ، رقم 200 هزار تومان به دست می آید. یعنی با هزینه کردن 200 هزار تومان به ازای هر دانش اموز در معرض خطر آتش سوزی، می توان خطر را به کلی رفع کرد.

مهم نیست که بخاری نفتی استاندارد باشد و یا غیر استاندارد. بخاری نفتی نوعی بمب ساعتی است و وجودش در هر صورت خطرناک است. دو هفته پیش خبر آتش سوزی بخاری مدرسه طبسین نهبندان منتشر و به فاصله کوتاهی تکذیب شد. فرماندار نهبندان در توضیح واقعه گفت: «یکی از شاگردان مدرسه از روی شیطنت یک شیشه آب مقطر را داخل بخاری انداخت. شکسته شدن شیشه آب مقطر صدای مهیبی در کلاس ایجاد کرد و دانش آموزان از ترس از کلاس خارج شدند ...» همین اتفاق ساده که ممکن بود به یک فاجعه دیگر منجر شود نشان می دهد که وجود بخاری از هر نوعی، در کلاس خطرآفرین است و باید در کوتاه ترین زمان از سیستم گرمایش مدارس حذف شود. حتی اگر همه بخاری های نفتی مدارس استاندارد و بی نقص باشند بازهم خطر در کمین دانش آموزان است.

تا قبل از برچیده شدن بخاری ها باید نرده های محافظ کلاس ها برچیده شوند تا دانش آموزان هنگام بروز خطر راه فرار داشته باشند. در توجیه نرده های محافظ رییس سازمان نوسازی گفته است که این نرده ها برای جلوگیری از سرقت وسایل مدرسه ضروری است. در پاسخ به این نظر باید گفت که اولا اکثر مدارس سرایدار دارند و وظیفه سرایدار حفاظت از اموال مدرسه در ساعت های تعطیل مدرسه است. ثانیا در کلاس های لخت و عور مدارس چیزی جز میز و نیمکت و تخته سبز وجود ندارد و اینها هم به درد دزدها نمی خورند. ثالثا در همه مدارس پرونده ها و اسناد اداری و وسایل با ارزش در اتاق هایی نگهداری می شوند که دارای نرده محافظ هستند و از نظر صرفه جویی هم بهتر است که به جای نصب نرده محافظ برای همه کلاس ها، اتاق های حاوی اسناد و مدارک و لوازم قیمتی را محافظت کرد. اصولا در شرایطی که کلاس های درس فاقد درب اضطراری برای خروج دانش آموزان در زمان بروز خطر هستند، نرده های آهنی پشت پنجره کلاس ها مهم ترین عامل به دام افتادن دانش آموزان در هنگام خطر است.

نکته مهمی که متاسفانه در اظهار نظرهای برخی مسئولان آزاردهنده است، عادی جلوه دادن مرگ دانش آموزان بر اثر حوادث مدرسه و مقایسه آن با حوادث حاده ها و منازل شخصی و... است. به عنوان نمونه چند روز پیش رییس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس با بیان جملاتی از این دست که: «شبیه به این حادثه در خانه‌ها نیز اتفاق می‌افتد... در مناطق مختلف کشور هموطنان جانشان را بر اثر گازگرفتگی با بخاری از دست می‌دهند....چندی پیش هم دو، سه دانشجو براثر تصادف جان خود را ازدست دادند ...» سعی کرد مرگ دانش آموزان را عادی جلوه دهد.

بهانه وی برای ابراز این سخنان موضوع استیضاح وزیر آموزش و پرورش بود. در شرایطی که تا کنون دوتن از دانش آموزان پیرانشهری جان باخته اند و حال دو نفر دیگر وخیم است و حداقل 10 نفر دیگر هرگز سلامت و زیبایی خود را هرگز باز نخواهند یافت، بیان چنین مطالبی آنهم از جایگاه ریاست کمیسیون آموزش مجلس نمک پاشیدن بر زخم خانواده ها و جریحه دار کردن افکار عمومی است. مرگ دانش آموزان بر اثر آتش گرفتن بخاری در مدرسه قابل توجیه نیست. همچنانکه مرگ 26 دانش آموز در سفر اردویی راهیان نور را نمی توان رویدادی عادی تصور کرد.

در همه جای دنیا امنیت و سلامت کودکان در اولویت است. قاعده این است که دولت در مدرسه و اردو مسئول حفظ سلامت و امنیت دانش آموزان است و وزارت آموزش و پرورش در مدارس و در اردوها استانداردهای ایمنی و سلامت را رعایت می کند. اگر دولت در انجام این وظیفه به دلیل کمبود بودجه و یا هر دلیل دیگری ناتوان است باید هنگام ثبت نام دانش آموزان به صورت کتبی اولیا را از خطرات در کمین دانش آموزان آگاه کند.

بر همین اساس برخی حقوقدانان معتقدند که دولت باید تمامی خسارت های وارده به دانش آموزان بر اثر سوانح مدرسه و اردو را جبران کند و علاوه بر این مقامات آموزش و پرورش و شخص وزیر در مقابل خسارت های غیر قابل جبران مانند فوت دانش آموزان و آسیب های غیر قابل جبران مسئولیت کیفری دارند.

واکنش کم سابقه افکار عمومی به آتش سوزی مدرسه دورافتاده شین آباد و حادثه تصادف اتوبوس راهیان نور شهرستان بروجن، نشانه زنده بودن وجدان عمومی جامعه است. هر چند اقداماتی مانند استعفا و پذیرش مسئولیت و حتی برکناری مقامات به خاطر قصور و تقصیر در انجام وظایف در جامعه ما رسم نیست، اما هزینه چنین حوادثی روز به روز برای مدیران سنگین تر می شود. هنوز این سوال برای اولیای دانش آموزان مطرح است که مگر بهای جان یک دانش آموز چند تومان است؟