سلامت نیوز : نوشتن در مورد آلودگی هوا این روزها واقعا سخت شده است.آنقدر نوشته‌ایم و بی‌تاثیر بوده که انصافا قلم برای نوشتن یاری نمی‌کند. همه می‌دانیم شاید اگر عزم جدی و قوی فقط برای اجرای صحیح قوانین مصوب مجلس شورای اسلامی به وجود آید مهار آلودگی هوا بسیار ساده‌تر از حد تصور خواهد بود. در این میان، به علت بی‌توجهی دولت از سال1386 عملا برنامه جامع 7 یا 9 محوری موجود برای بهبود کیفیت هوای تهران کاملا رها شده و به دلیل کنار کشیدن سازمان محیط زیست کشور و حضور استانداری و محیط زیست استان تهران به مباحث متفرقه روی آورده شد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از قانون ؛ به جرأت می‌توان گفت تا به امروز حتی یک مصوبه موثر در کاهش آلودگی هوا در تاریخچه کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران مشاهده نمی‌شود.کارگروهی که قرار بود بحث کاهش آلودگی هوای تهران(سوخت،خودرو،ترافیک، حمل‌ونقل عمومی و...) را تا پایان برنامه جامع ده‌ساله پیگیری کند عملا به جلسات کمیته اضطرار آلودگی هوای تهران تقلیل یافت. کارگروه موجود در استانداری خیز برداشتند و اعلام کردند برنامه جامع قبلی برای سوت و کف زدن مطرح شده بود بنابراین ده‌ها جلسه کارگروه را به بحث‌های برنامه جدید کاهش آلودگی هوا اختصاص دادند. وعده شد برنامه جدید در دهه‌فجر۸۹ رونمایی می‌شود که نشد و اسفند90 مصوبه‌ای بسیار ناقص با مصوبه هیات‌وزیران ابلاغ شد.

قاطعانه می‌گویم رساندن سهم حمل‌ونقل عمومی به ۷۵درصد، یکی از دلایل بزرگ وضع پیش‌آمده در آلودگی هوای تهران است. بی‌توجهی دولت به قوانین مصوب مذکور و در راس آن قانون توسعه حمل‌ونقل عمومی و مدیریت سوخت مهم‌ترین دلیل آلودگی هوا قلمداد می‌شود. شاه‌کلید هر برنامه‌ای برای مهار آلودگی هوای تهران نزد همه افراد جامعه موجود است. الزام واقعی خودروساز و تولیدکننده سوخت برای رعایت استانداردهای تولید، اسقاط خودروهای کاربراتوری و نه لزوما سن بالا، توقف خط تولید موتورسیکلت‌هایی که عمدتا انجین کاربراتوری آنها از چین و تایوان وارد می‌شود و صفر کردن تعرفه واردات موتورسیکلت برقی، گسترش ضربتی حمل‌ونقل عمومی و نیز تغییر محدوده زوج و فرد به محدوده خودروها و موتورسیکلت‌های حداقل دارای برچسب معاینه فنی و سپس انژکتوری و درنهایت اصلاح افزایش سن معاینه فنی به 5 سال از جمله این اقدامات محسوب می‌شوند.

با نهایت تاسف باید بگویم آلودگی هوای تهران برنامه جامع ندارد.برنامه باید خصوصیاتی از قبیل تعیین مجری، بودجه و چگونگی تامین آن، میزان اثرگذاری هر بخش از برنامه در کاهش آلودگی هوا، در نظر داشتن منابع ساکن و متحرک توام با یکدیگر، تعریف مدیریت واحد و مقتدر برای پیشبرد آن و در نهایت قابل اندازه‌گیری بودن نتیجه هر اقدام در بهبود کیفیت هوا باشد.برنامه‌ای که قطعا باید در سطح ملی تعریف شود.