بدون شك هیچكس مخالف توسعه و طرحهای عمرانی نیست، اما پرسش این است كه آیا نمیشد نقشه طرح توسعه را به گونهای طراحی كرد كه كمترین آسیب به اراضی این باغ 35 هكتاری كه از ارزش ملی و حتی منطقهای برخوردار است، وارد شود؟
به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ البته برای نخستین بار نیست كه لودرها برای این باغشهر تیغ میكشند. در سال 89 به دستور فرماندار وقت و با حضور ماموران سازمان بنادر و كشتیرانی ایران بیش از ۸هكتار از این باغ در كمتر از ۲ ساعت به تلی از خاك تبدیل كرد. اما بالاخره جادهسازی و مرگ درختان با مقاومت رسانهها به پایان رسید تا اینكه به گفته «عیسی مومن»، دو پرونده ساخت جاده كمربندی بندر نوشهر از دل زمینهای باغ گیاهشناسی روی میز مذاكره و توافق رفت.همین مسئله به نگرانی بسیاری از كارشناسان و حامیان محیطزیست منجر شده است و نمیدانند كه این بار هم باغ از دم تیغ لودرها خواهد گذشت یا مرگ را خواهد پذیرفت!
چرا شورای تامین؟
به گفته یكی از كارشناسان كه نخواست نامی از او برده شود، شورای تامین استان مازندران چتر حمایتی خود را روی یك جاده كه قدیمیترین باغ گیاهشناسی كشور را به نیستی میبرد،كشیده است وهمین مسئله كافی است تا بسیاری از كارشناسان فاتحه باغ را بخوانند و البته نخواهد با رسانهها وارد گفتوگو شوند. او متعجب میپرسد اصلا چرا شورای تامین باید به حمایت این جاده بپردازد آن هم زمانی كه دولت خود بر توسعه خطوط ریلی تاكید دارد و مسیر ریلی نوشهر-انزلی- امیرآباد میتواند نیازهای سازمان بنادر را به خوبی تامین كند. به گفته او درحالی شورای تامین از این جاده حمایت میكند كه وزیر جهاد كشاورزی پیش از این مخالفت خود را با ساخت جاده اعلام كرده است. به گفته او اگر این جاده ساخته شودعلاوه بر تخریب دومین باغ اكولوژی كشور، با توجه به اینكه در آینده نزدیك جاده تهران ـ شمال هم به آن وصل خواهد شد زندگی در این شهر شمالی بسیار سخت خواهد شد.
عیسی مومن نیز میگوید: در تمام مدتی كه سازمان بنادر سعی میكرد این جاده از دل باغ بگذرد پیشنهادهای جایگزین برای عبور جاده به آنها داده شد اما مسئولان با این استدلال كه این مسیرها از زمینها و خانههای مردم عبور میكند و هزینه آن زیاد میشود با آنها موافقت نكردند، مسئولان با همین استدلال بهدنبال كسب مجوز عبور از زمینهای باغ گیاهشناسی به عنوان زمینهای دولتی هستند كه هزینه كمتری برای آن پرداخت كنند. یكی دیگر از كارشناسان هم میگوید: «معمولا در طرحهای دولتی، مجریان طرح برای اینكه هزینه كمتری متقبل شوند، دست روی نقاط دولتی و منابع ملی میگذارند تا مجبور به پرداخت هزینهای نشوند اما آیا آنها نمیدانند كه با وضع امروز محیطزیست ایران چه هزینههایی به دولت و كشور تحمیل میكنند؟
او باغ گیاهشناسی را یك اثر ملی میداند كه حمایت همه اقشار جامعه را لازم میداند. همچنین به گفته او در حالی شورای تامین استان از ساخت جاده حمایت میكند كه براساس شكایت مركز تحقیقات، مهاجمان به این باغ بیش از یك میلیاردتومان جریمه شدهاند و كاركنان باغ فكر میكردند كه به زودی خسارتها پرداخت میشود.
او میپرسد كه آیا مجریان طرح نمیدانند اگر این جاده از وسط شهر با قربانی كردن این باغ بگذرد در روزهای تعطیل چه حجمی از مسافر وارد این شهر میشود و چه بلایی سر شهر میآید؟ چنانچه جاده مورد نظردر فاصلهای كمتر از 300متر با باغ ساخته شود تهدیدی جدی برای گونههای منحصربهفرد موجود دراین ایستگاه تحقیقاتی خواهد بود و بدیهی است هرچه این فاصله كمتر باشد میزان آسیبها بیشتر خواهد بود. عیسی مومن، معاون موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع و رئیس باغهای گیاهشناسی كشور ضمن ابراز تاسف از تخریب ارزشمندترین باغ گیاهشناسی كشور تصریح میكند: بنا به اذعان كسانی كه ساخت جاده را پیگیری میكنند با ساخت این جاده روزانه حداقل 500كامیون در مسیر مورد نظر تردد خواهند كرد.
این درحالی است كه این جاده قدیمیترین قطعه باغ را هدف گرفته؛ قطعهای كه شكلگیری باغ از آنجا آغاز شده و بهدلیل وجود گونههای گیاهی نادر خارجی و ایرانی بیش از سایر بخشهای باغ اهمیت دارد. البته خبرهای بد این منطقه به همین جا ختم نمیشود. آنطور كه برخی منابع آگاه خبر میدهند، براساس تصمیم شورای تامین استان علاوه برآنكه عبور جاده از باغ گیاهشناسی نوشهر قطعی شده، قرار است ایستگاه تحقیقاتی قراخیل نیز به پارك فنآوری واگذار شود. این ایستگاه تحقیقاتی كه در حدفاصل قائمشهر وبابل واقع شده یكی از مراكز مطالعاتی محصولات زراعی محسوب میشود و با سه ارگان بینالمللی همكاری تنگاتنگ دارد. كارشناسان معتقدند گرچه این ایستگاه به پارك فنآوری واگذار میشود اما با این واگذاری، ایستگاه قراخیل مهمترین كاركرد خود را كه تولید دانش علمی است از دست میدهد.
گزارشها حاكی از آن است كه اعضای هیات علمی مركز تحقیقات كشاورزی و منابع طبیعی استان مازندران با واگذاری ایستگاه تحقیقاتی قراخیل به پارك فنآوری و از سرگیری عملیات جاده درباغ گیاهشناسی نوشهر مخالفند و با ارسال نامهای به مراكز ذیربط این اعتراض خود را منعكس كردهاند. این درحالی است كه پیش از این هم اعضای هیات علمیدانشگاهها (در حوزه منابع طبیعی و كشاورزی) با امضای نامه و ارسال آن به دفاتر مسئولان ارشد نظام خواهان مصون ماندن باغ گیاهشناسی نوشهر شده بودند.
«حمیدرضا عباسی» كارشناس خاكشناسی و كارشناس ارشد برنامهریزی و مدیریت محیطزیست،هم باغ گیاهشناسی نوشهر را دومین باغ از نظر وسعت و قدمت و اولین از نظر وجود گونههای منحصربهفرد هیركانی در كشور میداند و میگوید: «روزگاری تمامی مناطق پست خزر رویشگاه جنگلهای پست خزری بوده است كه هماكنون تنها لكههایی از آن در مناطق حفاظت شده مانند این باغ قابل مشاهده بود.این باغ در ورودی شهر نوشهر قرار داشته و یكی از میراثهای با ارزش منابع طبیعی كشور از نظر آموزشی و پژوهشی است.»
بدون شك هیچكس مخالف توسعه و طرحهای عمرانی نیست، اما پرسش این است كه آیا نمیشد نقشه طرح توسعه را به گونهای طراحی كرد كه كمترین آسیب به اراضی این باغ 35 هكتاری كه از ارزش ملی و حتی منطقهای برخوردار است، وارد شود؟ آیا نمیشد جاده كمربندی نوشهر را كه قرار است از قلب باغ گیاهشناسی نوشهر عبور داده شود از بیرون این محدوده عبور میدادند تا حاصل 54 سال تحقیقات محققان كشور در یك لحظه زیر خروارها خاك مدفون نشود؟
نظر شما