سلامت نیوز : مشکلات جامعه پرستاری دیگر حتی از بحران نیز گذشته است، اینها هشدارهایی
است که بارها از زبان دبیر کل خانه پرستار که همواره نسبت به این مسائل
اعلام نگرانی کرده، شنیده می شود. با اینکه اظهارات او و تمام شواهد نشان
می دهند که پرستاران برای استخدام مشکلی ندارند، اما رئیس سازمان نظام
پرستاری از مسوولان قضایی و اجرایی کشور می خواهد که با استخدام آنها سیاسی
برخورد نشود، میرزابیگی به معضل کمبود پرستار اشاره می کند و اینکه نیرویی
جایگزین پرستاران بازنشسته نشده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان ؛ درباره عمده ترین مشکلات جامعه پرستاران با محمد شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار گفت و گو کردیم. او این بار وضعیت جامعه پرستاری را وخیم تر از گذشته توصیف می کند.تاکنون بارها درباره مشکلات جامعه پرستاری صحبت شده است، با اینکه سازمان نظام پرستاری به صورت جزیی به کمبود پرستار اشاره می کند اما اکنون ماجرای معضل استخدام پرستاری را مطرح کرده است.
ببینید اکنون اصلا مشکلی برای استخدام پرستاران وجود ندارد، البته اینکه می گویند در روند استخدام مشکل وجود دارد، درست است، چرا که به هر حال پروسه ای زمانبر است و زود هنگام نیست که تا فرد مراجعه کرد استخدام شود، صدور مجوز استخدام، تعیین پست و اعتبار کمی روند را به تاخیر می اندازد.
در میان صحبت های رئیس سازمان نظام پرستاری، درخواست شده تا با استخدام پرستاران سیاسی برخورد نشود، آیا شبهه سیاسی بودن در زمینه استخدام ها وجود دارد؟
تا جایی که ما اطلاع داریم هیچ شبهه سیاسی وجود ندارد، مشکلات جامعه پرستاری به دور از مسائل سیاسی است.
بنابراین مشکل در کدام بخش است؟
همان طور که پیش از این نیز بارها گفته ام، کمبود کادر
پرستاری شدید است و وضعیت بحرانی است، در حال حاضر در همین بیمارستان دولتی
که فعالیت می کنم یک بخش 30 تخته وجود دارد و با 28 بیمار، از سوی یک
سرپرستار و پرستار گردانده می شود. این در حالیست که
دو بیمار از این بخش، نیاز به مراقبت های ویژه دارند.
دلیل وقوع این مشکل چیست؟ چرا با اینکه بارها نسبت به این موضوع هشدار داده می شود اما مسوولان اقدامی برای بهبود وضعیت پرستاران نمی کنند؟
مشکل اصلی در بحث نیروی انسانی است، این بحران نیز یک شبه اتفاق نیفتاده است.
چرا شاهد چنین وضعیتی هستیم؟
به این دلیل که در گذشته رشد نظام سلامت همه جانبه بود،
اگر برای نمونه بیمارستان امام خمینی (ره) 30 سال پیش یک هزار تخت داشت و
با یک هزار پرستار نیز گردانده
می شد، اکنون با وجود پیشرفت بیماری ها و وسعت انجام انواع جراحی ها،
تعداد پرستاران هیچ تغییری نکرده است.
در گذشته یک بیمار برای جراحی قلب به انگلستان اعزام می شد اما اکنون در همین بیمارستان عمل پیوند کلیه، ریه و قلب انجام می شود، اینها جراحی های پیچیده ای هستند که نیاز به نیروی انسانی دارند تا از بیماران مراقبت کنند. در این میان تنها اعضای هیات علمی بیمارستان ها حدود 500 نفر رشد داشته بدون اینکه تغییری در تعداد پرستاران ایجاد شود.
با توجه به توضیح شما بیشترین ضرر به بیمار می رسد.
بله، ببینید تا قبل از انقلاب اسلامی، بیماری ها پیچیدگی اکنون را نداشت، مریض اغلب ناراحتی ساده ای داشت، اما اکنون یک بیمار کبدی نیاز به 36 ساعت مراقبت دارد که با دو پرستار تامین می شود؛ برآوردهای ما نشان می دهد که نیاز مردم به مراقبت بیمارستانی 6 برابر شده است، اما تعداد پرستاران همانند همان دوره قبل از انقلاب است. ما خودمان در بیمارستان حضور داریم و شاهد هستیم که چگونه مردم برای بهره گیری از خدمات پرستار تلاش می کنند.
مسوولان نسبت به این موضوع سکوت کرده اند؟
این نتیجه سیاست های وزارت بهداشت است که بیماران را نمی بیند. در تمام کشورهای دنیا بیمارستان از سوی یک مدیر اداره می شود نه یک پزشک؛ کسی که دانش و مهارت مدیریت بیمارستان را داشته باشد، زمانی که رئیس بیمارستان پزشک باشد، دیگر فرصتی برای رسیدگی به مشکلات بیمارستان ندارد، او هم مطب دارد، هم عضو هیات علمی است و هم رئیس بیمارستان. وضعیت باعث شده تا یک پرستار ترجیح دهد در خانه بنشیند، در حرفه دیگری مشغول به کار شود، مهاجرت کند اما در بیمارستان کار نکند.
مقصر کیست؟
مقصر اصلی نیز سوء مدیریت های وزارت بهداشت است. در وزارت بهداشت یک دیدگاه پزشک سالارانه وجود دارد، 90 درصد کارکنان وزارت بهداشت را گروه های غیر هیات علمی تشکیل می دهند و تنها کمتراز 10 درصد هیات علمی هستند، متاسفانه اختلاف در پرداخت میان کارکنان عادی و هیات علمی ها به 300 برابر رسیده است. به هر حال بودجه وزارت بهداشت کم شده، حتی اگر هم بودجه 10 برابر شود، توزیع آن به گونه ای است که به جیب پزشک می رود.
با توجه به توضیحاتی که شما ارائه کردید، آیا اکنون بر سر راه استخدام پرستار مشکلی وجود دارد؟ یعنی آنها می توانند در صورت تمایل به راحتی استخدام شوند؟
ببینید اکنون آزمون های استخدام پرستاری در دو دانشگاه علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی برگزار می شود اما تعداد شرکت کننده ها کمتر از نیاز است، همان طور که گفتم مشکل ما استخدام پرستار نیست، ما با کاهش جذابیت ها در این حرفه مواجه هستیم.
با اینکه سرپرست وزارت بهداشت مدت زمان کمی است که در این پست قرار گرفته، با این حال از زمانی که او وارد این وزارتخانه شده، تغییری در وضعیت پرستاران دیده شده؟
آقای طریقت منفرد تاکید کرده که پرداخت ها باید عادلانه باشد، با این حال ما هنوز اقدامی را شاهد نبودیم. ایشان نیز در میان سخن هایشان به درون سپاری در حاکمیت بالینی اشاره کرده اند که در راستای همان تفکر پزشک سالارانه است، به این معنی که بخش بیمارستانی نیز به یک پزشک سپرده می شود که عضو هیات علمی است و ...
به نظر شما این اتفاقاتی که برای جامعه پرستاری رخ می دهد، یک بخشی از آن به خود پرستاران بر نمی گردد، یعنی پرستاران در ایجاد چنین شرایطی بی تقصیر نبوده اند؟
پرستاران ما در دهه 80 به طور مرتب انتقاد می کردند، همین باعث شد تا نظام پرستاری ایجاد شود، این سیستم در دور اول و دوم خوب کار کرد، اما پس از مدتی منفعل شد، این در حالی بود که پرستاران تمام امیدشان به نظام پرستاری بود. به طوری که پس از گذشت زمانی این سازمان به ترمزی برای پرستاران تبدیل شد و حتی با وزارت بهداشت هم کنار آمد. در دوره تصدی لنکرانی بر وزارت بهداشت، یکسری اقدامات خوب در این حوزه صورت گرفت و سیستم پرستاری تقویت شد، اکنون اما هدف گم شده است. این در حالیست که پرستار نزدیک ترین فرد به بیمار است. جامعه پرستاری هر کاری کرده به جایی نرسیده، حتی دفتر پرستاری وزارت بهداشت نیز حامی منافع آنها نبوده و عملا جایگاهش را خالی کرده است.
خانه پرستار چقدر برای تحقق اهداف و خواسته های پرستاران تلاش کرده است؟
ما هم اکنون قوی ترین تشکل در حوزه پرستاری هستیم، ما موضعمان را صنفی به دور از مسائل سیاسی مطرح می کنیم. در اسفند ماه مراسم روز پرستار برگزار می شود اما جامعه پرستاری به دلیل مشکلاتی که دارد تمایل به شرکت در این مراسم ندارد.
از تصویب قوانین نیز خبری نیست؟
حدود 6 سال از تصویب قانون ارتقای بهره وری کارکنان بالینی و تعرفه گذاری خدمات پرستاری می گذرد اما هنوزهیچ اقدامی برای اجرا صورت نگرفته است، حتی به دلیل کمبود پرستار وضعیت نامطلوب تر از گذشته است و افراد حتی با داشتن 30 سال سابقه کار نمی توانند بازنشسته شوند، یعنی قانونی که سال 68 در ارتباط با سخت و زیان آور بودن شغل پرستاری تصویب شده بود نیز اجرا نمی شود و پرستار با وجود بیماری با 27 سال سابقه کار، نمی تواند از قانون بخشودگی سه ساله و بهره مندی از مزایایش استفاده کند.
نظر شما