به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ مروری بر سیاستهای دولت در بخش درمان نشان میدهد كه ظاهرا قرار نیست تحولی كه مرهمی بر دردهای هزاران بیمار بگذارد بهوقوع بپیوندد. طرح پزشك خانواده كه قرار است بار هزینههای گزاف درمانی را از روی دوش مردم بردارد در تهران متوقف میشود اما در قزوین شروع به كار میكند. بازهم در این طرح قرار است كه حقوق پزشكان طرح 9 میلیون تومان شود. از سوی دیگر وزارت بهداشت میگوید كه این طرح در قزوین برخلاف تهران موفق میشود اما وقتی هیچ اعتباری برای آن در نظر گرفته نمیشود، چطور میشود طرح را در شهر دیگری اجرا كرد و به موفقیت آن هم مطمئن بود!
با این شرایط هیچ اتفاق مطلوبی نمیافتد. وعدههایی هم که امروز وزارت بهداشت به مردم میدهد، وعدههای انتخابی هستند. مگر رئیسجمهور دو سال پیش نگفت كه برنامه پزشك خانواده را دو ساله اجرا میكنیم. آیا طرح اجرایی شده و توانست بارها هزینههای سنگین را از روی دوش مردم بردارد؟ وضعیت موجود این سوال را به خوبی پاسخ میدهد.
اینكه آقای طریقت سرپرست وزارت بهداشت، درمان و آموزش میگوید ارتباط مردم را با بخش خصوصی در نظام سلامت قطع میكنیم، چه معنی دارد؟ اگر بخش خصوصی نباشد كه نظام سلامت كاملا زمین میخورد. زمانی میتوان چنین حرفی زد كه بیمارستانهای دولتی را كاملا فعال كنیم و هیچ كمبودی در این زمینه نداشته باشیم. الان بیمارستانها از پس تامین هزینههای خود برنمیآیند.
بنابراین بیان چنین حرفهایی در این برهه زمانی، چیزی جز شعارهای انتخابی نیست. تا زمانی كه دولت پول ندهد، 6 هزار میلیارد تومان درآمدی كه باید از محل فروش هدفمندی یارانهها به نظام سلامت اختصاص یابد، پرداخت نشود، هیچ كدام از این برنامهها اجرایی نمیشود و در حد شعار باقی میماند.
حل مشكلات درمان با برنامههایی از قبیل پزشك خانواده نه تنها به نظام سلامت كمك نخواهد كرد بلكه خود هزینه دیگری را به این نظام پر مشكل وارد خواهد كرد. تلاشهای مجلس هم برای راضی كردن دولت به پرداخت هزینه سلامت مردم به جایی نرسیده است.
تلاش برای تخصیص اعتباری از مابه التفاوت فروش ارز مرجع با قیمت ارز آزاد طرحی بود كه كمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی آن را تصویب كرد تا در این گذر سخت، بخشی از مشكلات مالی بیمارستانها ومراكز درمانی حل شود اما باز هم دولت همكاری نكرد و در بر همان پاشنه میچرخد.
نظر شما