ناخن جویدن چیزی فراتر از یك عادت بد است. پزشكان می‌گویند این عادت یكی از رایج‌ترین نشانه‌های استرس و یا اختلال وسواسی بویژه برای كودكان و نوجوانان است و می‌تواند به از شكل افتادگی ناخن و عفونت‌های حاد منجر شود.

"آلن- ریموند فان آبه" كه در گذشته در بازاریابی صنعت آرایشی و بهداشتی فعالیت داشت، تعداد افرادی را كه در سراسر جهان ناخن‌های خود را می‌جوند بیش از ‪ ۶۰۰‬میلیون تن تخمین می‌زند. وی ناخن خوری را آن قدر شایع می‌داند كه مركزی را برای معالجه این اشكال، بر پا كرده است.

به گفته وی، ظرف چهار هفته می‌توان عادت ناخن‌خوری را برای همیشه از بین برد.

مطالعات نشان می‌دهد حدود ‪ ۴۵‬درصد از بزرگسالان ناخن‌های خود را می‌جوند.

هنگامی كه بزرگسالان جوانتر یاد می‌گیرند كه نگرانی‌ها و اضطرابهای خود را مهار كنند و یا بیش از حد از زشتی ناخن‌هایشان شرمسار می‌شوند، درصد این افراد به حدود ‪ ۲۰‬درصد كاهش می‌رسد.

افرادی كه از روی وسواس ناخن می‌جوند در انظار عمومی همیشه تا جایی كه می‌توانند دستهایشان را دور از دید نگه می‌دارند بطوریكه یا دستكش به دست می‌كنند و یا آن را در پشت خود پنهان می‌سازند. این افراد احساس افسردگی و شرمساری می‌كنند و از ارتباطات اجتماعی دوری می‌گزینند.

فان آبه محاسبه كرد فقط در هلند دو میلیون تن بطور مزمن به ناخن خوری می پردازند و این تعداد برای راه انداختن مركزی برای معالجه ناخن خوری كافی است.

شیوه درمانی وی یك محافظ دندانی است كه قالب دندانهای بالا یا پایین می‌شود. این محافظ كه به راحتی دیده نمی‌شود، جویدن ناخن را غیر ممكن می‌سازد و برای غذا خوردن می‌توان آن را از دهان خارج كرد.

به گفته وی پس از چهار هفته انگیزه ناخن خوری از بین می‌رود و تحت كنترل می‌آید.

به گفته وی برخی از مشتریان وی از جمله یك مرد ‪ ۴۰‬و چند ساله عادت داشتند ناخن انگشت‌های پای خود را بجوند. عادت این افراد از كودكی آغاز شده بود و به همین دلیل بدن آنها به قدری انعطاف پذیر بود كه می‌توانستند ناخن انگشتان پایشان را بجوند.