به گزارش سلامت نیوز به نقل از شرق ؛ در این اشخاص خاطره بد و رنجآور حادثه، گاه و بیگاه به ذهن هجوم میآورد و بهاصطلاح در حالتی از فلاشبک یا بازگشت به گذشته همان احساسهای ناخوشایند زمان حادثه تکرار میشود. حتی خواب شبانه هم ممکن است پر از اشارهها و علامتهایی باشد که آن حادثه را یادآوری میکند. به همین دلیل فرد مبتلا به PTSD برای درامان ماندن از شر هجوم این احساسها از همه مکانها، موقعیتها یا اشخاصی که به نوعی تداعیکننده آن حادثه هستند دوری میکند و حتی از صحبت کردن در مورد آن هم گریزان است.
این افراد احساس جداماندگی یا غریبه بودن نسبت به دنیای پیرامونی خود دارند و به فعالیتهای مهم زندگی خود بیعلاقگی نشان میدهند، در عوض ممکن است هر لحظه گوش به زنگ وقوع یک اتفاق باشند که این حالت میتواند آنها را عصبی و تحریکپذیر کند. بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل و طوفان، آتشسوزی، تصادف، سقوط هواپیما، حوادث تروریستی، تجربههای شخصی مانند هتک حرمت و فجایع عمدی بشری مانند قتلعامها، شکنجهها، بمبارانها یا حتی اردوگاههای کار اجباری از اتفاقهای دردناکی هستند که شیوع PTSD در آنها بیشتر گزارش شده است. کلمه PTSD برای اولینبار بهطور رسمی در سال ۱۹۸۰ وارد نظام طبقهبندی بیماریهای روانی شد. این به معنای آن نبود که بیماری جدیدی در عالم پزشکی کشف شده یا این اختلال قبلا وجود نداشته است.
در زمان جنگ جهانی اول مشابه همین اختلال در میان سربازان مشاهده میشد که در آن زمان آن را «شوک گلولهباران» مینامیدند. از آن هم عقبتر و در۲۰۰۰ سال قبل از میلاد، مصریان باستان با علایم روانی پس از جنگ آشنا بودند و یونانیان نیز پس از وقوع جنگ ماراتن در ۴۵۰سال قبل از میلاد که بین سپاه داریوش هخامنشی و دولت آتن روی داد اختلالاتی مشابه PTSD را در میان سربازان خ ود مشاهده و آن را توصیف کردهاند.
هنوز به درستی معلوم نشده که چرا بعضی از آدمها به PTSD دچار میشوند، اما تحقیقات جدید بر این عقیده است که کلید حل این مساله در چگونگی ثبت خاطرات در مغز است. مساله اینجاست که حافظه ما وقایع را در پوشههای کاملا مجزا و تفکیک شده ثبت نمیکند بلکه هنگام بایگانی یک اتفاق، مغز سعی میکند بین خاطره آن اتفاق و دیگر محفوظات و تجربههای زندگی ارتباط برقرار کند. به همین دلیل دیدن یک منظره و تصویر یا شنیدن صدایی جدید یا حتی چشیدن و بوییدن چیزی که ارتباطی ولو اندک با حادثه قبلا تجربه شده داشته باشد، میتواند با به راه انداختن زنجیرهای از محفوظات مغزی دوباره همان حادثه را زنده کند.
هر چقدر فردی بهمدت طولانیتر در معرض یک موقعیت خطرناک باشد و هر چقدر به متن حادثه نزدیکتر باشد، احتمال ابتلا به PTSD افزایش مییابد. بیشتر مردم عادت دارند بخش زیادی از بیماریهای جسمی خودشان را به استرس مربوط کنند. اگرچه این عقیده در بعضی موارد واقعا غلوآمیز و گاهی کاملا نامربوط است اما تحقیقات جدید نشان میدهد که حداقل در مورد PTSD حق با افراد عادی است. بررسیهای انجام شده روی بیش از چهار هزار کهنهسرباز آمریکایی جنگ ویتنام محققان را به این نتیجه رسانده که PTSD میتواند بیش از هر عامل خطر دیگری، فرد را دچار بیماریهای درازمدت جسمانی و مرگ زودرس کند. این مطلب به قدری اهمیت دارد که حتی به پزشکان توصیه شده هنگام شرححال گرفتن از بیماران، PTSD را بهعنوان بخشی از شرححال رایج بگنجانند.
این محققان عقیده دارند همانطور که بالا بودن شمارش گلبولهای سفید خون میتواند نشانهای از عفونت یا بیماریهایی نظیر لوکمیا (سرطان خون) باشد یا همانطور که بالا بودن تست خونی ESR میتواند نشانهای از التهاب باشد و بنابراین خطر یک بیماری جدی و مرگ را پیشبینی کند به همین صورت هم PTSD که توسط آزمونهای روانشناسی اندازهگیری میشود، میتواند نشانهای مستقل باشد که بیان میکند وضعیت درازمدت سلامتی فرد در خطر جدی است. بیماران قلبی نیز از اثرات PTSD در امان نیستند. مشخص شده که حدود ۱۵درصد از افراد بعد از حمله قلبی دچار مشکلات روحی بهخصوص PTSD میشوند که این اتفاق میتواند آنها را درگیر یک سیکل معیوب کند، زیرا PTSD با ایجاد اشکال در عملکرد اجتماعی بیمار، افزایش فشارهای روحی و تهدید وضعیت سلامتی باعث وخیمتر شدن مشکل قلبی میشود.
اگرچه PTSD خودش بهطور مستقل یک عامل خطر برای سلامتی محسوب میشود اما ممکن است با زمینهسازی برای کسب عادتهای نادرست بهداشتی، هرچه بیشتر سلامتی را تهدید کند؛ بهعنوان مثال ۴۵درصد افراد مبتلا به PTSD سیگاری هستند، همچنین بعضی از این بیماران برای فرار از مشکلات روحی به الکل گرایش پیدا میکنند که این کار جدا از عوارض جسمی باعث بدتر شدن علایم PTSD نیز میشود.
نظر شما