سلامت نیوز : سرنوشت
دانشگاه علوم پزشکی ایران با تصمیمات شبانگاهی مسئولان گره خورده است. شب 8
آبان ماه سال 89 دولت تصمیم خود را برای انحلال دانشگاه علوم پزشکی ایران
قطعی می کند و فردای آن روز اساتید و دانشجویان دانشگاه خود را در برابر
عمل انجام شده دولت می بینند و مصوبه ای که اجرایی شده و دانشگاه علوم
پزشکی ایران را در دانشگاه علوم پزشکی تهران ادغام کرده است. آن وقت دست
دانشگاهیان می ماند توی حنا و جز نامه نگاری به رئیسجمهور و اعتراضات پی
در پی به مجلس چاره ای پیش روی خود نمیبینند.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان ؛ یکی از اساتید دانشگاه علوم پزشکی ایران گفته بود که خبر انحلال دانشگاه را شب قبل از طریق پیامک دریافت کرده است و فردای آن شب هم با وجود آن که خبرگزاری ها خبر را روی خروجی های خود گذاشته بودند ولی هنوز حکم انحلال به دست رئیس دانشگاه نرسیده بود. حالا بعد از دو سال و پنج ماه یک تصمیم شبانه غافلگیرکننده دیگر. خبری که روز گذشته از هر خبرگزاری می شد سراغ آن را گرفت؛ استقلال دوباره دانشگاه علوم پزشکی ایران. این که اگر اقدام دو سال گذشته وزارت بهداشت، اقدامی مفید و از روی نگاه کارشناسی بوده و همان طور که وزیر سابق بهداشت ازآن می گفته، در جهت کوچکسازی تهران و ارتقای سطح علمی دانشگاه صورت گرفته، پس دوباره بازگشتن دانشگاه سر جای اول چرا اتفاق افتاده است؟ و چه کسی پاسخگوی هزینه هایی است که حکم انحلال ایجاد کرد و هم اکنون این دستور استقلال دوباره دانشگاه، بر جامعه تحمیل کرده است؟ هزینه هایی که از تغییر تابلوی سر در دانشگاهها و بیمارستان ها تا تابلو های راهنمای توی اتوبان و سربرگ نسخه ها در بر داشته است.
ماجرا چه بود؟
سال 89 در پی اعتراضاتی که دانشجویان و اساتید دانشگاه در
برابر این تصمیم دولت نشان دادند، مسئولان نیز دلایلی را برای تصمیم گیری
خود ذکر کردند. مرضیه وحید دستجردی، وزیر سابق بهداشت، مصوبه دولت مبنی بر
کوچک سازی تهران را علت این امر ذکر کرد. دستجردی آن روزها در باره علت این
اقدام گفته بود:«این ابلاغ در راستای اجرای تصمیمات دولت مبنی بر خروج
دستگاههای اجرایی از استان تهران و در جهت تامین یكپارچگی در ارائه خدمات
آموزشی و بهداشتی، درمانی استان تهران و كاهش تصدیگری امور موازی و به
ابلاغ مصوبه معاون توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیسجمهوری انجام شده
است. وجود سه دانشگاه علوم پزشکی در تهران مسائل جدی را مطرح میکرد به
عنوان مثال بالای یک خیابان منطقه بهداشتی یک دانشگاه بود و پایین آن منطقه
بهداشتی دانشگاه دیگر ولی در عین حال ادغام این دانشگاه موجب ارتقای جدی
مسائل آموزشی و پژوهشی نیز میشود و میتوانیم در رتبهبندی دانشگاهها
رتبه بالا را کسب کنیم.»
دکتر ابطحی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی ایران هم در
آن سال گفته بود: «دستورالعمل انتقال دانشگاه علوم پزشکی ایران به
دانشگاههای علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی مورخ ۱۸ مرداد ماه امسال از سوی
رئیسجمهوری به وزارت بهداشت ابلاغ شد که طی این مدت وزارت بهداشت در
مقابل آن مقاومت کرد تا شاید با سیر توسعهای که اتفاق میافتد بتوان از
این مساله جلوگیری کرد؛ ولی در نهایت نتیجه به اینجا رسید که دانشگاه علوم
پزشکی ایران و دانشگاه علوم پزشکی تهران در یک مسیر به فعالیتهای خود
ادامه دهند. این تصمیم در راستای کوچک کردن تهران است.» اما ظاهرا این
بهانه ها جمع کثیر دانشجویان معترض را راضی نکرد و آن ها کماکان به
اعتراضات خود ادامه دادند. از علل اعتراض دانشجویان به این تصمیم، مساله
تقسیم امکانات بین دانشجویان دو دانشگاه و نحوه هماهنگی بین کلاس ها و
همچنین محرومشدن از تحصیل پای درس اساتید محبوبشان بود. مساله دیگر هم
تفاوت رتبه ای بود که دانشگاه های علوم پزشکی تهران و ایران را از هم
متمایز می کرد.
دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران با رتبه های بالاتری موفق به قبولی در این دانشگاه شده بودند و این تصمیم دولت ناهماهنگیهایی را در رتبه بندی دانشجویان به وجود آورده بود. تصمیم انحلال دانشگاه علوم پزشکی ایران و ادغام آن در دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 89 تصمیم رئیسجمهور بود که مرضیه وحید دستجردی ابلاغ شد و وزیر بهداشت سابق نیز بهرغم مقاومت هایی که بنا به شنیده ها انجام داده بود، دست آخر مصوبه را اجرا کرد. حسینعلی شهریاری، رئیس کمیسیون بهداشت مجلس در پاسخ به این سوال آرمان که مجلس در برابر اعتراضات دانشگاهیان در سال 89 چه کرد، می گوید: آن اقدام دولت قانونی بود و طبیعتا مجلس نمی توانست کاری بکند. ما با آن تصمیم موافق نبودیم اما کاری هم از دستمان برنمی آمد. گروه های آموزشی دانشگاه در دانشگاه علوم پزشکی تهران ادغام شدند و آنها استقلالشان را از دست دادند. بالاخره اعضای هیات علمی و دانشجویان بر اساس اسم یک دانشگاه و سابقه اش آن جا را انتخاب می کنند و بعد با یک تصمیم ناگهانی مواجه می شوند که برنامهریزی ها را به هم می ریزد. آن موقع در آن تصمیم رئیسجمهور دخیل بود و یقین بدانید که در این تصمیم اخیر و استقلال دوباره دانشگاه هم رئیسجمهور تعیینکننده بوده است.
وقتی تصمیمگیرندگان ربطی به دانشگاه ندارند
محمدرضا ظفرقندی، استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران و رئیس انجمن اسلامی استادان علوم پزشکی، در این رابطه به آرمان می گوید: متاسفانه در کشور ما تصمیماتی که برای دانشگاه گرفته می شود از بیرون دانشگاه صورت می پذیرد و دانشگاه ها در تصمیم گیری برای خود مستقل نیستند در حالی که یکی از شاخص های توسعه در کشور های پیش رفته مستقل بودن دانشگاه در امر تصمیم گیری است. وقتی بدون کار کارشناسی دقیق از بیرون تصمیمی برای دانشگاه می گیرند، روز دیگر با یک تصمیم اتفاقی دیگر میافتد و تصمیمی دیگر گرفته می شود. در حالی که نه برای انحلال و نه برای استقلال دوباره دانشگاه دلیل کار کارشناسی دقیق انجام نشده است.
هزینه های مادی و معنوی به دانشگاه تحمیل میشود
به گفته ظفرقندی علاوه بر صدها میلیون تومان هزینهای که برای این تغییر صورت گرفت هزینه های معنوی تحمیل شده به دانشگاهیان بسیار سنگین تر بوده است: قطعا طی این تصمیمات است که سرمایه های اجتماعی آسیب می بیند. اعضای هیات علمی بیاعتماد میشوند چرا که براساس معیارهایی دانشگاهی را انتخاب می کنند و بعد میبینند دانشگاه عوض می شود و این بیثباتی به وجود آمده امنیت در تصمیم گیری را از دانشگاهیان سلب می کند.
تصمیم بر اساس اعتراض یک عده امری نسنجیده است
ظفرقندی همچنین در رابطه با علت هایی که دولت برای این تصمیم جدید ذکر می کند، میگوید: اینکه می گویند بازگرداندن دانشگاه به وضع سابق بر اساس اعتراضات صورت گرفته تصمیمگیری شده، حرفی نسنجیده است. اگر این طور بود باید این اعتراضات در رسانه ها عنوان میشد. از طرفی هم در مقابل هر تصمیمی همیشه مخالفین و موافقینی وجود دارند. این که بگوییم مخالفان مرجع تصمیم ما هستند به دور از شفافیت است. با همه این احوالات باز هم پای مستقل بودن دانشگاه در تصمیم گیری وسط می آید تا این مشکلات مطرح نشوند. انحلالی که صورت گرفت ظاهرا براین اساس بود که می خواستند با ادغام دو دانشگاه، دانشگاه بزرگتری را تشکیل دهند که بتواند در رقابت های بین المللی قوی تر ظاهر شود. همان موقع هم این تصمیم بدون هماهنگی با اساتید دانشگاه های تهران و ایران گرفته شد و باز هم تصمیم دیگری تحمیل شد که دوباره همه رشته های این دو سال پنبه شود. حالا در نظر بگیرید گروه های علمی که با صرف وقت زیاد شکل گرفته بود دوباره باید از هم بپاشد. زمانی که برای این هماهنگیها صرف شده هر ساعتش می تواند برای نجات جان یک انسان هزینه شود.با وضع به وجود آمده، گروه های گوش و حلق و بینی، گروههای جراحی، داخلی و... باید منحل و از نو تشکیل شوند.
این ماجرا همانند موضوع وزارت بهداشت است
این استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران در رابطه با خبر بازگرداندن دانشگاه علوم پزشکی ایران به وضع سابق میگوید: استنباط شخصی من این است که این اتفاق به همان دلیلی افتاد که بر اساس آن رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران برکنار شد، وزیر بهداشت وقت مقاومت کرد و او هم کنار گذاشته شد. این ماجرا هم در ادامه همان تصمیمات است و میخواهند تصمیماتی را که در دوره قبل گرفته شده را خنثی کنند و این ماجرا همانند موضوع وزارت بهداشت است.
نظر شما