سلامت نیوز : شكارچیان غیرمجاز در نهایت آرامش دو محیط‌بان دیگر منطقه دنا در كهگیلویه و بویراحمد را به گلوله بسته و زخمی ‌كردند تا پارك ملی دنا همچنان بهشت شكارچیان غیرمجاز باشد. اعتراض‌ها به وضعیت اسف‌بار محیط‌بانان در این منطقه نه تنها به نتیجه نرسیده كه سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هم رسم شكار و شكارگری منطقه زاگرس را به ثبت ملی رساند تا شكارچیان آزادانه‌تر از همیشه به سمت محیط‌بانانی كه با دست‌های خالی از محیط‌زیست و منابع طبیعی دفاع می‌كنند، شلیك كنند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ شكارچیان این منطقه پس از محكومیت «اسعد تقی‌زاده» و «غلامحسین خالدی» دو محیط‌بان دنا به اعدام، بدون هیچ ترسی وارد منطقه می‌شوند و به هر محیط‌بانی كه پیش روی آنها قرار بگیرد، شلیك می‌كنند. علاوه بر این دو محیط‌بان، یك محیط‌بان دیگر در شیراز به نام «جامیشی» در انتظار طناب‌دار به سر می‌برد.

«اسماعیل كهرم» استاد دانشگاه كه تلاش‌های زیادی برای رهایی اسعد تقی‌زاده از زندان كرده، در گفت‌وگو با تهران امروز، علت این اتفاق‌ها را خواب خرگوشی سازمان حفاظت از محیط‌زیست كشور می‌داند و می‌گوید: «زمانی كه از مامور دولتی در كسوت محیط‌بانی یك مجرم محكوم به اعدام می‌سازیم،معلوم است كه هر شكارچی تفنگ برمی‌دارد و به دل جنگل می‌زند.» او می‌گوید: «به سه محیط‌بان كه در انتظار طناب‌دار به سر می‌برند، 11 محیط‌بان دیگر در زندان‌های كشور را اضافه كنید تا دیگر نپرسید چرا این روزها شكارچیان به راحتی به‌سوی محیط‌بانان شلیك می‌كنند.»

دو گلوله نتیجه دو شب تعقیب شكارچیان

چهار شكارچی غیرمجاز كه به رئیس پارك ملی دنا و یك محیط‌بان دیگر شلیك كرده‌اند،تاكنون چند بار اقدام به شكار غیرمجاز كرده وتحت تعقیب بودند. محیط‌بانان این‌بار هم دو شبانه روز به تعقیب آنها پرداختند تا از شكار كل و بزهای منطقه دنا جلوگیری كنند. به گفته عطا پورشیرزاد، مدیر اداره كل حفاظت از محیط‌زیست كهگیلویه و بویراحمد چهارنفر شكارچی غیرمجاز با یك دستگاه خودروی پراید ساعت دو بامداد برای شكار به پارك ملی دنا رفتند كه بعد از شناسایی با محیط‌بانان منطقه درگیر و اقدام به تیراندازی و به گلوله بستن محیط‌بانان كردند. برای همین دنا این روزها تبدیل به منطقه حساسی شده است.

چرا كه دو محیط‌بان آن نیز به اعدام محكوم شده‌اند. تلاش‌های گروه‌های مختلف و رسانه‌ها هم نتوانسته تاكنون حكم آنها را تعدیل كند. البته اگر همین حمایت‌ها و اعتراض‌ها هم نبود این دو محیط‌بان تاكنون اعدام شده و زیر خروارها خاك دفن شده بودند. كهرم هم می‌گوید: «با توجه به عدم حمایت قانون و محیط‌زیست، ترس برای شكارچیان در این منطقه و سایر مناطق كاملا بی‌معنی شده‌است.» او برای حرف‌های خود هم شاهد دارد: «همین كه شكارچیان حتی برای ورود به منطقه به ماشین‌های تندرو نیاز ندارند و با یك پراید از جلوی محیط‌بانی میمند در منطقه دنا رد می‌شوند، نشان می‌دهد كه آنها خوب می‌دانند كه قانون و سازمانی نیست كه از محیط‌بانان دفاع كند و در هر صورت آنها برنده ماجرا هستند. برای همین هم‌زمانی كه پراید آنها تصادف می‌كند، از ماشین پیدا می‌شوند و دیوانه‌وار به محیط‌بانان كه ماموران دولتی هستند، شلیك می‌كنند.» البته شكارها به منطقه دنا محدود نمی‌شود و هر روز یك خبر از صید گونه‌های در معرض انقراض در مناطق حفاظت شده توسط شكارچیان به گوش می‌رسد؛ گونه‌هایی كه در فصل زادآوری هستند اما شكارچیان اجازه به دنیا آمدن جنین آنها را نمی‌دهند.

كشته شدن 10 محیط‌بان در دو سال اخیر

در طول سه دهه گذشته 113 محیط‌بان به شهادت رسیده‌اند كه 10 نفر از آنها در دو سال اخیر كشته شده‌اند. با محكوم شدند محیط‌بانان دنا به اعدام هم وضعیت آنها بدتر شد. شواهد و قراین نشان می‌دهد برخی از محیط‌بانان از ترس كشته شدن، نسبت به انجام وظیفه سست شده‌اند. شكارچیان هم با خیال راحت وارد منطقه حفاظت شده و پارك‌های ملی می‌شوند. حتی برخی از محیط‌بانان منطقه دنا می‌گویند كه شكارچیان به راحتی آنها را تهدید می‌كنند. از سوی دیگر شكاركش‌ها بعد از درگیری با محیط‌بانان به دلایل نامعلومی به سرعت از زندان آزاد می‌شوند اما محیط‌بانانی كه طبق قانون مجوز حمل و استفاده از سلاح را دارند محكوم به اعدام می‌شوند. البته محیط‌بانان یك دلیل دیگر هم برای عدم حفاظت اصولی از محیط‌زیست دارند. برای مثال آنها خوب به یاد دارند كه برای حفاظت از پارك ملی بمو در شیراز 4نفر از همرزمان خود را از دست دادند اما محیط‌زیست با بی‌اعتنایی به اعتراض‌های حامیان محیط‌زیست، به راحتی اجازه عبور لوله گاز از دل این پارك ملی را داد تا تمام تلاش‌ها و جان دادن آنها بی‌نتیجه بماند.

به قصد كشت می‌زنند

چند سال است كه رسانه‌ها و فعالان محیط‌زیست به‌دنبال راهی برای نجات اسعد تقی‌زاده و غلامحسین خالدی محیط‌بانان منطقه دنا از طناب‌دار هستند، اما به نتیجه نرسیده‌اند. این درحالی است كه به گفته كهرم، در زمانی كه «معصومه ابتكار» رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست بود، یك محیط‌بان محكوم به اعدام باعث مرگ یك سرهنگ هوانیروز شده بود اما چون خانم ابتكار جوهرش را داشت، 260 میلیون تومان پرداخت و مامور دولت را آزاد كرد. كهرم می‌گوید: «اما زمانی كه اسعدتقی‌زاده، محیط‌بان به‌خاطر انجام وظیفه باعث كشته شدن رضایی(مقتول دنا) شد نه تنها سازمان مركزی هیچ فعالیتی برای آزادی نیروی خود نكرد كه حتی مادر رضایی مقتول، ساعت‌ها پشت در اتاق «بادام فیروز» مدیركل اداره محیط‌زیست كهگیلویه و بویراحمد منتظر ماند تا بتواند با او صحبت كند اما بادام‌فیروز به او اجازه ورود نداد.» او رفتار این مدیر را یكی از د لایل پوسیده شدن اسعد تقی‌زاده در كنج زندان می‌داند. به اعتقاد او سیاست خواب ‌خرگوشی سازمان محیط‌زیست باعث شده تا خالدی هم به سرنوشت اسعد تقی‌زاده دچار شود. او اعتقاد دارد كه بادام‌فیروز می‌توانست همان سال‌های نخست، اسعد تقی‌زاده را از زندان نجات دهد اما به‌دنبال برنامه‌های دیگری بود.

اسماعیل كهرم یكی از تلخ‌ترین لحظه‌های زندگی خود را گفت و‌گو با خانواده 14 محیط‌بان محكوم به اعدام و زندانی می‌داند و می‌گوید: «چرا هیچ‌كس پای درد دل همسر و فرزندان این نیروها كه در دل تاریكی و در عمق جنگل‌ها به دفاع از محیط‌زیست مشغول بودند، نمی‌نشیند؟» البته او یك نكته دیگر را هم یاد آوری می‌كند. به گفته كهرم سازمان حفاظت از محیط‌زیست‌محیط‌بانان را ترسانده است تا با كارشناسان و رسانه‌ها درباره وضعیت خود صحبت نكنند و همین باعث مظلومیت این قشر شده است.

شیرزاد هم به وضعیت خطرناك محیط‌بانان در منطقه دنا اشاره می‌كند و می‌گوید: «سال‌های گذشته نیز چنین اتفاقاتی برای محیط‌بانان استان حین انجام وظیفه به‌وجود آمد و این مسئله نیز اولین بار نیست كه از سوی متخلفان قانون‌شكن و شرور رخ می‌دهد و تاكنون چند مورد تیر‌اندازی به محیط‌بانان استان داشته‌ایم كه به قصد كشتن تیراندازی می‌كردند.»

رسم عاشق‌كشی

در میان زخمی و كشته شدن محیط‌بان و صدور حكم اعدام محیط‌بان به یكباره سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری كشور تصمیم گرفت تا رسم شكار و شكارگری در منطقه زاگرس(لرستان، چهارمحال و بختیاری، كهگیلویه وبویر‌احمد، كرمانشاه و ایلام) را به ثبت ملی رساند و آه از نهاد حامیان محیط‌زیست و كارشناسان برآورد. این تصمیم باعث شد افكارعمومی از خود بپرسد كه سازمان میراث فرهنگی چطور بی‌توجه به اتفاقاتی كه در منطقه زاگرس به‌ویژه دنا به‌وقوع می‌پیوندد، چنین تصمیمی را گرفته است؟ آیا این سازمان نمی‌داند وضعیت گونه‌های حیوانی در كشور در معرض انقراض قرار دارد و برای همین هم، ثبت این رسم می‌تواند تهدید مضاعف برای حیات وحش باشد؟

سوالی كه البته پاسخی در پی ندارد. به‌رغم اعتراض‌های بسیار به این تصمیم، اما سازمان حفاظت از محیط‌زیست كشور به عنوان متولی اصلی حفاظت از حیات وحش و محیط‌زیست هیچ واكنشی به ثبت نشان نداد. این در حالی بود كه بدون این ثبت و براساس آمار «محمد درویش» كه عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل است، دست كم یك میلیون و پانصد هزار قبضه اسلحه، حیات وحش كشور و محیط‌بانان را هدف گرفته است. او تعداد علف‌خوارهای موجود را 111هزار و557 رأس اعلام می‌كند كه دست كم ۴۵ میلیون گلوله سربی (۳۰ تیر برای هر اسلحه در سال) و ۳۰۰ میلیون ساچمه (۲۰۰ ساچمه برای هر تفنگ) به صورت بالقوه در كمین همین تعداد اندك علف‌خوار موجود در كشور نشسته است.

این درحالی است كه كشت‌و كشتارهای حیات‌‌وحش كه امروز از سوی افكارعمومی با واكنش‌های بسیار تندی روبه‌رو شده، اصلا شامل شكارهای مجوزدار سازمان محیط‌زیست و سایر سازمان‌ها نمی‌شود؛ مجوز‌هایی كه به گفته درویش سالانه به‌طور میانگین هر علف‌خوار ایران را با 3093 گلوله سربی یا ساچمه‌ای كه به سمتش نشانه رفته است، تهدید می‌كند. البته باز هم این همه ماجرا نیست. حال فرض را بر این بگیریم كه با توجه به ثبت رسم شكار و شكارگری و همچنین رسم شكار كبك در منطقه زاگرس، سازمان حفاظت از محیط‌زیست بخواهد هرساله یك برنامه برای گرامیداشت این ثبت در مناطق حفاظت شده برگزار كند. آن زمان وضعیت گونه‌های حیوانی از نفس افتاده محیط‌زیست چه می‌شود؟

محیط‌بانان از این پس چكار می‌كنند؟

ماجراهای تلخ حوزه محیط‌زیست و منابع طبیعی به همین جا ختم نمی‌شود. به یكباره محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور تصمیم گرفته تا هر ایرانی را صاحب هزار متر زمین كند كه در آن هم برای خود ویلا بسازد و هم همه مایحتاج خود را در آن بكارد و پرورش دهد. این در حالی است كه تصمیم‌های رئیس‌جمهوری ادامه دارد؛ او به تفكیك مناطق محیط‌زیست پرداخته و در دومین گام خود اعلام می‌كند كه مدیریت جنگل‌ها به مردم واگذار شود. بعد از چندی هم اعلام كرد كه معادن واقع در مناطق حفاظت شده به مردم واگذار شود؛ مناطقی كه براساس قانون موجود به وسیله اندك محیط‌بانان حفاظت می‌شود؛ محیط‌بانانی كه به گفته اسماعیل كهرم تعداد آنها 2200 نفر است اما اگر بخواهند تمام وسعت مناطق حفاظت شده و پارك‌های ملی كشور را حفاظت كنند باید به 17 هزار محیط‌بان برسند. حال یك سوال دیگر هم اذهان افكارعمومی را آزار می‌دهد؛ با توجه به واگذاری مدیریت مناطق حفاظت شده و جنگل‌ها به مردم، از این پس محیط‌بانان چكار می‌كنند؟