سلامت نیوز : والدین پسری با مشكل ذهنی كودك خود را به اورژانس آوردند. به علت بی‌قراری، وی را نزد روانپرشك برده بودند كه دستور دارویی هالوپریدول برایش تجویز شده بود.پزشك توصیه كرده بود در صورت بدتر شدن حال، تب، بی قراری و هر نشانه غیرطبیعی پسرشان را به بیمارستان برسانند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ پس از یك هفته از شروع درمان، بی قراری كودك دوباره شروع می شود. پدر كودك برای كاهش اضطراب یك قرص، اضافه بر دستور پزشك، به كودك می دهد پس از چند ساعت كودك آرام شده و به جایی خیره می شود. بدنش سفت و داغ می شود. كودك دچار اختلال بدخیم ناشی از داروهای ضدجنون شده بود.

داروهای ضدجنون داروهایی تخصصی است كه عموما روانپزشكان یا متخصصان مغز و اعصاب برای كنترل بیماران بی قرار، مبتلایان به جنون، شیدایی و بسیاری از بیماری های روانی استفاده می كنند.گاهی برای كنترل تهوع و سكسكه نیز از بعضی از این داروها استفاده می شود. داروهای رایج شامل هالوپریدول، كلرپرومازین، تیوریدازین، تری فلوپرازین، ترفنازین و كلوزاپین است.

اگر بنابر دستور پزشك از این داروها برای خود یا یكی از نزدیكان خود استفاده می كنید، لازم است به علائم خاصی در بیمار توجه كنید. با مشاهده این علائم لازم است بیمار با نظر پزشك انتقال داده شود تا بسرعت درمان لازم انجام شود.

انقباض در عضلات صورت مانند این كه بیمار در حال شكلك درآوردن است، یكی از علائم اولیه محسوب می شود. نگاه ثابت به سمت بالا، بیرون آمدن زبان از دهان و بی حركتی آن از نشانه های دیگر است. عده ای از مبتلایان دچار چرخش در گردن به یكسو یا خم شدن گردن به عقب می شوند.

این حالت به طور خاص در كودكان، بشدت برای والدین ترسناك است و تصور می كنند كودك شان فلج شده است و همین ترس باعث می شود بسرعت بیمار را به بیمارستان برسانند. احساس بی قراری در پاها و ناتوانی در نشستن از دیگر علائم عوارض این داروهاست. بیمار آرام و قرار ندارد و مدام راه می رود.

سفتی در اندام ها و تب از علائم بسیار مهم است. اگر این دو نشانه در فردی كه از داروهای یاد شده مصرف می كند، دیده شد باید به صورت اورژانسی بیمار به اولین مركز درمانی رسانده شود.اگر دركنار این دو علامت ـ خواب آلودگی و بی قراری ـ خیره شدن نیز بروز كند احتمال اختلال بدخیم ناشی از داروهای ضدجنون بشدت افزایش می یابد. درمان در تمام موارد، قطع دارو و مراجعه به پزشك است.

گاهی با درمان در بیمارستان و بدون بستری، بیمار از شر علائم رهایی می یابد و گاهی با بروز اختلالاتی جدی تر، نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه است.فراموش نكنید اگر بیماری روی داروهای اعصاب است هرگز دارویی به داروهایش بدون نظر پزشك اضافه نكنید. همچنین میزان داروی مصرفی بیمار تنها از سوی پزشك كم یا زیاد شود.