به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ؛ ضمن اینكه تاكنون 5182 نفر از افراد مبتلا به این بیماری نیز فوت كردهاند. 1/46 درصد از مبتلایان به HIV در زمان ابتلا در گروه سنی 34-25 سال قرار داشتهاند كه بالاترین نسبت در بین گروههای سنی را به خود اختصاص میدهند. علل ابتلا به HIV در بین كل مواردی كه از سال 1365 تاكنون در كشور به ثبت رسیدهاند به ترتیب، تزریق با وسایل مشترك در مصرفكنندگان مواد (6/68 درصد)، رابطه جنسی (12 درصد)، دریافت خون و فرآوردههای خونی (1 درصد) و انتقال از مادر به كودك (1/1 درصد) بوده است. راه انتقال در 3/17 درصد از این گروه نامشخص مانده است. (رسانهها) امروزه آموزش یكی از كاراترین روشها برای مبارزه با گرفتاریهای روز افزون زندگی مدرن برشمرده میشود.
خشونت، آلودگی هوا، گرم شدن زمین، بیماریهای فراگیر جسمی و اجتماعی و... گرفتاریهایی هستند كه با آموزش درست شهروندان میتوان دست كم پیامدهای زیانبار آنها را كاهید و از گسترش بیش از پیش آنها جلوگیری كرد. ایدز با آمار بالای قربانی و افراد آلوده به آن، همچنان یكی از هراس آورترین این گرفتاریهاست. همچنان كه آمارها نشان میدهند 1/46 درصد از بیماران در بازه سنی 25 تا 35 سالند و با به حساب آوردن 5 تا 10 سال دوره نهفته بیماری، اهمیت آگاهسازی نوجوانان و جوانان درسامانه آموزشی را دو چندان مینمایاند. شمار فراوان این گروه سنی، آسیبپذیری بیشترآنها، نیاز فراوان به یاری رسانی پس از بیماری، آرمان گرایی و خوشبینی، آشنایی تازه با ویژگیهای فیزیولوژیك بدن خود و از همه مهمتر پاكی نسبی از بیماری در گروه سنی 5 تا 14 سال، آنها را از هر گروه دیگری سزاوارتر برای آموزش مینماید. پیمان نامههای جهانی نیز با پافشاری بر آموزش این گروه سنی، كشورها را به آموزش راههای پیشگیری از ایدز فرا میخواند.
برای نمونه، در «برنامه گسترده آگاهسازی عمومی سازمان ملل» UNAIDS در سال 1999 میخوانیم وزارت آموزش و پرورش كشورها باید با همكاری انجمنهای خانه- مدرسه و همیاری دانشآموزان، اطلاعات اجتماعی مربوطه، بهداشت جنسی و اطلاعات مربوط به ایدز را در برنامههای آموزشی خود بگنجانند. كودكان و نوجوانانی نیز كه به مدرسه نمیروند باید به این اطلاعات و آموزشها دسترسی داشته باشند. یكی از دردسرهای سامانه آموزشی- و البته پدر و مادرها وجامعه- تابوهایی است كه درباره مسائل جنسی وجود دارد. گفتوگو درباره رشد جسمی- جنسی همواره چه برای برنامهریزان و چه برای آموزگاران دشوار بوده است. سن نوآموزان، چگونگی طرح رفتارهای بلوغ در كلاس و هراس از آشنایی زود هنگام آنها و... برخی از این دشواریهاست.
اما دولت با توجه به وظیفه وجودی اش- از جمله امنیت جانی شهروندان- باید برای سلامت جامعه و شهروندانش با بسترسازی درخور، زمینه گفتوگو درباره این تابو را فراهم كرده و از برنامه درستی كه پیش میبرد، هراسی به دل راه ندهد. همه میدانیم كه سن آشنایی بیشتر نوجوانان با رفتارهای آمیزشی، دوره راهنمایی است. پس گفتوگو از آن نیز نباید چندان زشت و زننده باشد. زشت و هراسناك هنگامی است كه رفتارهای جنسی از سوی همسالان- كه خود نیز آگاهی چندان درستی از آن نداشته و دست و پا شكسته و بدون پایش- به نوجوانان آموخته شوند. از این گذشته هیچ سود و مصلحتی بالاتر از سلامت جامعه و در نتیجه جلوگیری از اپیدمی ایدز نیست. تاكنون در آموزش وپرورش برنامه فراگیر و یكپارچهیی برای آشنایی نوجوانان با ایدز وجود نداشته و تنها به چسباندن چند بروشور و نمایه دیواری بسنده شده است. آموزش و پرورش باید روشهای آشنایی با رشد جسمی-جنسی و پیشگیری ایدز را در برنامههای درسی خود گنجانده و برای آن كتاب و زنگ ویژهیی در برنامههای هفتگی مدرسه پیش بینی كند. كلاسهای آشنایی آموزگاران با این بیماری و چگونگی آموزش درونمایه كتاب را بیاموزاند.
همچنین دانشآموزانی را آموزش داده تا آنها بتوانند این درونمایه را به روشهایی مانند سخنرانی، نمایش، بازی و... آموزش دهند. گسترش طرحهای سازمانی و ساختاری -مانند یك معاونت برای پیشگیری از این بیماری، فراهم كردن زمینه مورد نیاز برای آموزش پدرومادرها با رشد روحی و جسمی فرزندان خود و آگاهسازی از روشهای پیشگیری و برخورد با بیماران ایدزی، درگیر كردن دانشآموزان با راههای كامجویی دیگر مانند ورزش و هنرهایی مانند موسیقی و نمایش، تهیه برنامههای ویژه در روز جهانی مبارزه با ایدز در مدرسه و... بخشی از كنشهایی میتواند باشد كه سامانه آموزشی برای مبارزه با ایدز برمیگزیند.
نظر شما