دکتر مهرانگیز شعاع کاظمی در گفت وگو با ایسنا ، با بیان اینکه بیمار سرطانی نیازمند تقویت روحیه است، گفت: در واقع این گام اول است، اگر اطرافیان با علاقه مندی و پیروی از رموز فنی دقیق به حال بیمار سرطانی توجه نکنند، وی خود را به شدت تنها احساس کرده، گویی از این دنیا که قبلا در آن می زیست خارج شده و هیچ کس درد و رنج او را درک نمی‌کند.
وی در ادامه افزود: در چنین مواقعی بیمار سرطانی احساس می کند واکنشی که دیگران و نزدیکان در برابر ارتباط وی با آنها و سخنانش نشان می دهند، از آن حکایت دارد که آنها از وی فاصله می گیرند و می کوشند او را تنها و به حال خود بگذارند و چه بسا که بیمار در این احساس اشتباه می‌کند، بنابراین اطرافیان و دوستان صمیمی او موظفند که روش صحیح‌تری در برخورد با وی اتخاذ کنند، بیمار با این احساس به طور ناخودآگاه از برقراری ارتباط با دیگران یعنی کسانی که واقعا قصد کمک به او را دارند، پرهیز می‌کند.
دکتر شعاع کاظمی تصریح کرد: چنانچه دوره درمان بیماری به طول انجامد، نقش فعالیت افراد خانواده بیمار دستخوش تزلزل شده، اگر بیماری فرد خفیف باشد و دوره درمان آن کوتاه باشد، افراد خانواده به خوبی می توانند نقش کمکی خود را نسبت به بیمار با علاقمندی دنبال کنند.
وی در ادامه با تاکید بر اینکه اشتیاق به کمک کردن، رموز و ظرایفی دارد که باید در نظر گرفته شود، یادآور شد: اگر دوره درمان طولانی شود و بیمار به پرستاری و مراقبت فراوانی نیاز داشته باشد، مسئله فرق متفاوت است، گاهی نزدیکان و اطرافیان بیمار از این مراقبت و پرستاری خسته می‌شوند، مخصوصا اگر بیمار سالخورده باشد.
این عضو هیات علمی دانشگاه الزهرا با بیان اینکه بروز حالات منفی در اطرافیان بیمار سرطانی امری طبیعی است، گفت: آنها هم به عنوان یک انسان مشاهده می کنند که مقداری زیادی از وقت و نیروی خود را مدت ها صرف می‌کنند و نتیجه مثبتی هم حاصل نمی شود در حقیقت آنها فداکاری می‌کنند.
وی گفت: بیمار باید با توجه به شرایطی که دارد، توقعات خود را کم کند. ناراحتی و شکایت خود را بر سر اطرافیان خالی نکند، یعنی روشی در پیش نگیرد که گویی بیماری و بستری شدن وی تقصیر اطرافیان است، کم کردن توجه و مراقبت بیمار خیلی بهتر از آن است که به وی توجه شدید شود و به هنگام خستگی احیانا سخنان ناروا و درشت بر زبان جاری کنند. نشان دادن واکنش منفی و ابراز خستگی روح بیمار را می آزارد.
دکتر شعاع کاظمی خاطرنشان کرد: روحیه بیمار سرطانی در این مرحله بسیار حساس است و با کمترین ناملایمتی آسیب می بیند. وظیفه اطرافیان و خود بیمار ایجاب می کند که در چنین وضعی از هر جهت وسائل راحتی و آرامش و آسایش بیمار را فراهم کنند، نه اینکه در خلال بقیه عمر او، به غصه خوردن و شکایت بپردازند.
وی در پایان تصریح کرد: به عقیده اکثر روانشناسان داشتن صداقت و صراحت در برقراری ارتباط، بهتر از پرده پوشی است و برای آینده عوارضی به وجود نمی آورد. برخلاف تصور عموم وقتی افراد خانواده و نیز خود بیمار همگی بدانند که مدت زمان کوتاهی با یکدیگر هستند، یک احساس آرامش و صمیمیت در میانشان بروز کرده، این آرامش برای بیمار نهایت اهمیت و ضرورت را دارد.
نظر شما