به گزارش سلامت نیوز به نقل از شرق ؛ سلامت سازمان بهداشت جهانی پایه و اساس سلامت اجتماعی و ارتقای امید به زندگی (توام با کیفیت زندگی قابلقبول) را در تامین چهار عنصر اولیه میداند: غذای سالم، هوای سالم، آب سالم و فکر سالم. بدون فراهم آمدن این چهار رکن اساسی سلامت، موضوع سلامت از یک آرزوی موهوم فراتر نخواهد رفت. از طرف دیگر تا زمانی که شهروندان و دولتمردان به این چهار عنصر بهعنوان حقوق اولیه شهروندی نگاه نکنند به نظر نمیرسد که تامین آنها امری ممکن بوده باشد.
از اینرو یکی از مهمترین و شاید ضروریترین وظیفه روشنفکرانی که در حوزه سلامت فعالیت میکنند آن است که مردم را به حقوق اولیه آنها درخصوص دسترسی بیمنت و دایمی به چهار عنصر غذای سالم، هوای سالم، آب سالم و فکر سالم آشنا کنند تا هر شهروندی داشتن این ارکان اولیه چهارگانه را بخشی از حقوق بدیهی (و نه آرزو) خود تلقی و برای تامین و حفظ آن از سیستمهای اجرایی طلب مسوولیتپذیری کند.
روشن است که همگان در یک جامعه، اعم از مدیران و شهروندان، از اثرات مثبت یا زیانبار دسترسی یا فقدان این عناصر چهارگانه متاثر میشوند. هوای ناپاک کسی را از اثرات زیانآور خود استثنا نخواهد کرد و غذای ناسالم، آب ناسالم و فکر ناپاک نیز در مقیاس اجتماعی به همان ترتیب عمل میکنند. از اینرو و از منظر مدیران ارشد جامعه مسوولیتپذیری بیشتری مورد انتظار است چرا که خود آنها نیز هیچگاه از محدوده آسیبپذیری استثنا نخواهند بود.
هر کدام از این ارکان چهارگانه جزییات مفصلی از لحاظ اجرایی و تکنیکی دارد که در جای خود قابل بحث و ارایه است. حال باید دید که آیا در برنامهریزیهای شهری و اجتماعی این چهار عنصر تا چه حدی لحاظ میشوند و اینکه مدیریت ارشد اجتماعی اساسا تا چه میزان از جزییات و میزان اثر آنها در ارتقای سلامت و توسعه پایدار آگاه است؟ به نظر میرسد که علاوه بر آشنا ساختن شهروندان به حقوق اولیه خود در این چارچوب، بهبود ارتباط بین بخشهای علمی، مدیریت ارشد و دستگاههای اجرایی نیز خواهد توانست در هر چه بهتر شدن وضعیت زندگی در محیطهای شهری با لحاظ کردن این عناصر چهارگانه موثر واقع شود.
نظر شما