سلامت نیوز : سال هاست که مسئولان از فواید و دستاوردهای طرحی می گویند که قرار است با استقرار آن همه مشکلات نظام سلامت برطرف شود،پرداختی های مردم از بابت درمان کاهش یابد و دیگر،خانواده ای به خاطر هزینه های کمرشکن درمان، به زیر خط فقر نرود؛ طرح پزشک خانواده و نظام ارجاع که با وجود گذشت 17سال از شروع زمزمه ها هنوز در کشور اجرا نشده و هر دولت و وزیری تنها به وعده دادن به مردم بسنده کرده است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خراسان ؛  برنامه یکشنبه شب «پایش» که از شبکه اول سیما و با حضور وزیر بهداشت و درمان پخش شد این فرصت را به مردم داد تا مستاصل از هزینه های درمان و مشکلات نظام سلامت، بار دیگر به رسانه پناه آورند تا شاید حرف هایشان به گوش مسئولان برسد.در این بین واکنش های سرد وزیر محترم بهداشت به مشکلات عدیده مردم و بیماران و دادن وعده برای برطرف کردن همه مشکلات به زمانی که طرح پزشک خانواده در کشور اجرایی شود نگارنده را بر آن داشت تا چند نکته را در خصوص طرح پزشک خانواده و مشکلات حال حاضر نظام سلامت گوشزد کنم تا اگرچه دست رسانه های مکتوب از گفت وگوی تفضیلی با وزرای محترم کوتاه است اما شاید از این طریق، برخی سوالات و ابهامات موجود به گوش مسئولان برسد.

واکنش دکتر طریقت منفرد به مشکلات عدیده بیماران و همراهانشان که به دلیل نبود امکانات و پرداخت هزینه های کمر شکن درمان مستاصل شده اند جای تاسف داشت،ایشان نه تنها کوچکترین واکنشی آن هم حداقل برای همدردی با بیماران نشان نداد بلکه علت همه مشکلات موجود را اجرا نشدن طرح پزشک خانواده دانست.وزیر بهداشت هیچ اشاره ای به مشکلات بیماران برای تهیه دارو،کمبود دارو وگرانی کمرشکن آن نکرد.

ایشان حتی به دریافت زیرمیزی توسط برخی پزشکان و پدیده «بیمار دزدی» در بیمارستان های دولتی و انتقال بیماران مستاصل به بخش خصوصی، ناکارآمدی دفترچه های درمانی و دیگر مشکلات نظام سلامت اشاره ای نکرد. اما جا داشت دراین برنامه که مردم مخاطب اصلی آن بودند مجری برنامه سوالاتی را از وزیر محترم بهداشت مطرح می کرد.

این که آیا بی اقبالی مردم به پزشکان عمومی که ناشی از عملکرد پزشکان متخصص در ایجاد حس بی اعتمادی به پزشکان عمومی است و باعث روی آوردن هرچه بیشتر بیماران به پزشکان متخصص شده است با اجرای طرح پزشک خانواده برطرف خواهد شد و چگونه اجرای طرح پزشک خانواده قادر است بدون وجود داشتن گایدلاین های درمانی مورد توافق بیمه ها، از هزینه های درمان و باری که بر دوش نظام سلامت تحمیل می شود بکاهد.

به راستی پزشک خانواده با دو هزار و 500بیمار تحت پوشش چگونه می تواند زمان مناسبی برای رسیدگی به هر یک از افراد تحت پوشش خودفراهم کند؟ آن هم به گونه ای که شخص وزیر مطرح می کند و قرار است پزشک خانواده درجریان کوچکترین مشکلات بیماران باشد.با این اوصاف یک پزشک خانواده برای ویزیت هریک از افراد تحت پوشش خود آن هم هر دو ماه یک بار، باید روزانه تا 20ساعت کار کند!

آیا به یک باره اجرا کردن چنین طرحی که آن را هم سطح طرح هدفمندی یارانه ها می دانند در کلان شهری چون تهران آن هم بدون فراهم شدن زیرساخت ها و در دسترس بودن نتایج اجرای آن در شهرهای کوچک و روستاها، تنها اقدامی تبلیغی قلمداد نمی شود؟ آن هم درشرایطی که معاون رفاهی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی زمان کلید خوردن اجرای طرح پزشک خانواده در تهران، نسبت به آن ابراز بی اطلاعی می کند و دم از نبود بودجه کافی بیمه ها می زند.

آیا نبود یا کمبود داروهای حیاتی در بازار دارویی کشور و سرگردانی همراهان بیماران برای تهیه داروهایی که شاید بهتر است در اختیار بیمارستان ها باشد تا بتوانند در اولین فرصت و بدون فوت وقت دراختیار بیمار قرار دهند ناشی از اجرا نشدن طرح پزشک خانواده است؟آیا افزایش هزینه های درمان،سرگردانی مردم،افزایش دریافت زیرمیزی هایی که دیگر تبدیل به رومیزی شده است، 25هزار میلیارد تومانی که به گفته وزیر محترم بهداشت در سال 90از جیب مردم پرداخت شده است همه و همه با کلید خوردن طرح پزشک خانواده برطرف خواهد شد؟

آیا با شرایط موجود که مسئولان خود بهتر از مردم از آن مطلعند امکان اجرای طرح پزشک خانواده حتی در واپسین سال های عمر دولت یازدهم در شهری مانند تهران فراهم خواهد بود؟در آخر شاید بهتر باشد دولت مردان با چشمانی باز مردم درگیر با مشکلات درمانی را نیز در زاویه دید خود قرار دهند و پس از آن به اجرای شتابزده طرحی بپردازند که لازمه اجرای آن در شهرهای بزرگ، استقرار آن در شهرهای کوچک و مشخص شدن نقاط ضعف و قوت آن است.