سلامت نیوز :اخبار مربوط به نایاب شدن داروهای مورد نیاز بیماران مبتلا به بیماری های خاص، هر وجدان آزاده ای را به درد می آورد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از عصر ایران ؛ رنج جانکاه شماری از هم میهنان در تهیه دارو برای خود یا یکی از بستگان بیمارشان  که به سبب هزینه های گزاف شکل مضاعفی به خود گرفته این پرسش را به میان می آورد که مسوولیت این امر با کیست؟ آیا می توان با توجیه تبعات تحریم از مسوولیت آن شانه خالی کرد؟

آیا دولت فعلی و مشخصا وزارت بهداشت خود را در قبال این معضل - که می تواند به یک فاجعه انسانی بینجامد-  احساس مسوولیت نمی کنند؟

 از دو حال خارج نیست: یا می توان کاری کرد و بودجه و یارانه جداگانه ای اختصاص داد و این کار را نکرده اند که در این صورت در قبال هر اتفاقی که برای بیماران رخ دهد مسوول هستند یا معضل داروهای خاص، کلان تر و جدی تر از آن است که بدون حل مشکلات بزرگ تر گامی بتون برداشت.

با این حال در اصل این قضیه تردیدی نیست که  نمی توان تمام حسنات و برکات و خدمات را به خود نسبت داد و خبرگزاری دولت نیز همه روزه آمار مقایسه ای مخابره کند که در این دولت این تعداد چاه حفر شد و دردوران آن دولت دو حلقه کمتر بود یا در زمان ما این حجم فرآورده پتروشیمی صادر شد و قبل از ما چنان بود و اساسا تاریخ ایران نه با مادها که با ما و از سال 1384 آغاز می شود ولی در قبال رنجی چنین بزرگ که به نیازمندان و بیماران تحمیل می شود خود را برکنار بدانند.

اگر افتخار احداث یک بیمارستان با بودجه عمومی را وزیر مربوطه متعلق به خود می داند و به صرف این که چند ماهی است بر مسند وزارت نشسته قیچی به دست می گیرد و روبان می بُرد مسوولیت این بیماران نیز با اوست. فوری ترین و فوتی ترین کار او  هم باید باشد. چندان که خواب را بر خود حرام سازد و تا این معضل را حل نکند آسوده نخوابد.

 اگر بودجه هم کافی نباشد دولت و وزارت بهداشت موظف اند از بودجه های غیر ضرور بکاهند و برای این وضعیت اضطراری چاره ای بیندیشند. حداکثر این است که نهاد های متعدد که بر خوان بودجه های عمومی نشسته اند و بدون هیچ خروجی اقتصادی هزینه سازند از هزینه های خود بکاهند و به این مهم بپردازند.

اگر هم واقعا از عهده  وزارت بهداشت خارج است. آن گاه باید به این موضوع اندیشید که کدام دستاورد به رنج بیماران می ارزد؟ پای جان آدمیان که در میان باشد هیچ ارزشی بالاتر از آن نمی توان سراغ گرفت.

نوشتن این سطور دشوار است. سخت دشوار. مردان و زنانی و کودکان و پیرانی مبتلا به بیماری هایی هستند و وظیفه مصرح دولت و حکومت و مشخصا وزارت بهداشت یاری آنان است بی هیچ مزد و منت. کار دولت این است. مالیات بگیرد و خدمات بدهد. این وظیفه را نمی توان وانهاد و به امور دیگر رسید.

آقای احمدی نژاد در نطق خود در صدا وسیما گفت که رابطه او با مردم چنان صمیمانه بوده که دختری حکایت دل بستگی خود به پسری را  با او باز گفته و از او خواسته کاری کند که امکان وصال فراهم آید. اگر برآوردن این نیاز عاطفی بر عهده دولت است تامین داروی زخم خورده از تحریم های بانکی برعهده کیست و اگر واقعا دولت از عهده بر نمی آید کار را به سازمان های مردم نهاد بسپارند.

به همان نکته اولیه باز می گردیم. از دو حال خارج نیست. یا معضل دارو هزینه دستاوردی بزرگ تر است که باید مانند دوران جنگ که ستاد ویژه ای مامور تامین ارزاق شد گروهی به صورت خاص این ماموریت را برعهده گیرند یا با ساز و کارهای موجود قابل حل است که دولت باید عملگرا باشد و پاسخگو.

کاری نکنیم بیماران مبتلا و بستگان گرفتار شده در چنبره مشکلات داروهای خاص این شعر شاعر را بازخوانند که:
از رنجی خسته ام که از آنِ من نیست
بر خاکی نشسته ام که از آنِ من نیست.

هم این خاک به همه ما تعلق دارد و هم بار این رنج را همه باهم باید حمل کنیم... .