سلامت نیوز : مدتی است که در راستای تصمیم‌گیری‌های وزارت محترم بهداشت در رابطه با سپردن بخشی از امور تخصصی به پزشکان عمومی از جمله سونوگرافی، به‌دلیل محروم ماندن مناطق محروم از متخصصین، اخبار متعددی در این وزارتخانه و به‌تبع آن در رسانه‌ها دیده و شنیده می‌شود.(۱) از سوی دیگر، در سایر حیطه‌های تخصصی نیز تصمیم‌هایی گرفته می‌شود از جمله واگذار کردن امر شیمی‌درمانی به گروهی دیگر از متخصصین در کنار انکولوژیست‌ها.(۲) تمامی این خبرها با واکنش بسیار شدید گروه متخصصین ذی‌نفع، چه رادیولوژیست‌ها و چه انکولوژیست‌ها و هماتولوژیست‌ها، مواجه شده و متاسفانه در هر دعوا و جوابیه حتماً گوشه‌ای هم به پزشکان عمومی به‌عنوان بخش ناتوان، بی‌سواد و کم‌تجربه‌ی جامعه‌ی پزشکی اشاره شده است.

به گزارش سلامت نیوز ؛ من یک پزشک عمومی با دکترای تخصصی (PhD) بهداشت باروری و استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی هستم؛ عضو کوچکی از جامعه‌ی پزشکان عمومی که به آن افتخار می‌کنم ولی به‌گونه‌ای دیگر نه پزشک عمومی هستم و نه متخصص بالینی. وقتی از بیرون از این گود به ماجراها می‌نگرم، متاسفم که هنوز تحصیل‌کرده‌ترین افراد جامعه‌ی متخصصین که مرتب از سوابق تحصیلی و سال‌های تحصیل دم می‌زنند، فراموش کرده‌اند که روزی پله‌ی صعودشان از جایگاه پزشک عمومی بوده است. چگونه می‌توان به جامعه‌ای توهین کرد که زمانی عضوی از آن بوده‌ایم. چطور افراد باسواد و دانایی هستیم وقتی جامعه‌ی پزشکان عمومی را فاقد توانمندی می‌دانیم؟

مگر خود شما زمانی عضوی از این جماعت کم‌توان (از نگاه شما) نبوده‌اید؟ پس بدین ترتیب شما بزرگ‌ترین توهین را به خودتان می‌کنید که فاقد پایه‌ی علمی قوی بوده‌اید. مگر یک کودک بدون یادگیری الفبا می‌تواند انشا بنویسد؟ پس متخصصین چگونه ادعا می‌کنند که باسوادتر هستند، در حالی که الفبای اصلی را یکسان فرا گرفته‌اند. ظاهراً دیواری کوتاه‌تر از پزشک عمومی نیست؟

در تمام کشورهای توسعه یافته پزشکان عمومی پایه‌ی اصلی مراقبت و بهداشت در جامعه هستند و این‌گونه نگاه پلکانی و ارتشی‌گونه تنها زاییده فکر جوامع در حال توسعه است. عجیب نیست؟

از سوی دیگر به جامعه‌ی پزشکان عمومی نگاه می‌کنم و می‌بینم که در تمام تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌ها مانند یک کودک سرخورده ساکت و سربه‌زیر به کار خود ادامه می‌دهد. این در حالی است که درآمد پزشک عمومی در کشور ما تفاوت بسیار ژرفی با درآمد متخصصین دارد ولی بی‌هیچ ادعایی در بزرگ‌نمایی کار خود، آرام و آهسته به وظیفه‌ای که به آن قسم خورده پرداخته است. نقطه‌ی مقابل آن برخی متخصصین هستند که تنها با انگیزه‌های مالی به شرایط می‌نگرند که مبادا درآمد ماهیانه‌ی آن‌ها درصدی کمتر شود.

در این بین دم زدن از سود و زیان بیماران لاف زدن است. چگونه از سود بیماران حرف می‌زنیم وقتی هنوز در بسیاری مناطق رادیولوژیست و سونولوژیست نداریم؟ به‌طور مثال، وقتی با توجه به شرایط جامعه‌ی اسلامی و عرف و فرهنگ جامعه، هنوز سونوگرافی واژینال توسط سونولوژیست مرد انجام می‌شود و در بسیاری مناطق بیماران به‌همین دلیل از مراجعه امتناع می‌کنند، یا در بخش شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی حتی در شهرهای مرکز استان هنوز امکانات و دستگاه‌ها و نیروی متخصص بسیار محدود است به‌طوری که بیماران تا نیمه‌های شب منتظر وقت رادیوتراپی‌اند، بهتر نیست به‌جای توهین به یکدیگر و توهین به صنف پزشکی که هنوز جایگاه معنوی خود را نزد مردم از دست نداده، به یافتن راه چاره برای رفع محرومیت بیماران بپردازیم؟

آیا وقت آن نرسیده که به حرفه‌ی خود در جایگاه صنفی با نگاه یکسان و بدون سوگیری خاص بنگریم و با صبر و بردباری سعی کنیم تا شان و منزلت همکاران را حفظ کرده و خواسته‌های منطقی خود را بدون توهین به دیگران طلب نماییم؟ بدین ترتیب هم یکپارچگی جامعه‌ی پزشکی مخدوش نمی‌شود و هم مقام و منزلت پزشک جایگاه مقدس خود را در جامعه حفظ خواهد کرد.

دکتر زهره کشاورز
پزشک عمومی Phd بهداشت باروری، استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی