سلامت نیوز : به طور کلی در ارتباط بیماری‌های «غدد» و مسئله روزه‌داری چند مسئله حائز اهمیت است. نخست آن‌که چه بیمارانی نمی‌توانند روزه بگیرند و روزه برایشان خطرناک است و دوم‌آنکه کدام‌یک از بیماران، باید هنگام روزه‌داری احتیاط کنند. اساسا شایع‌ترین بیماری‌های غدد، تیرویید و دیابت است. در کشور ما، حدود چهار‌میلیون نفر به بیماری تیرویید و پنج‌میلیون نفر نیز به دیابت مبتلا هستند که شناخته شده‌اند. به همین میزان هم بیمارانی داریم که خود اطلاعی از بیماریشان ندارند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از بهار ؛ نخست، بیماری‌های «تیرویید» است که سه نوع دارد. پرکاری تیرویید، کم‌کاری تیرویید و گواتر ساده. بیماران مبتلا به گواتر ساده، نه پرکار هستند و نه کم‌کار. این‌ها چون در طول روز فقط باید یک قرص مصرف کنند، مانعی برای روزه گرفتنشان وجود ندارد. کسانی که از کم‌کاری تیرویید شکایت دارند، اگر حاد نباشد، با همان مصرف یک قرص در روز می‌توانند روزه خود را بگیرند.

اما پرکاری غده تیرویید دو نوع است حاد و معمولی. اگر حاد باشد که به شکل لاغری شدید و کاهش وزن ناگهانی، تعریق، لرزش، گرسنگی شدید توام با برآمدگی چشم‌ها و ضایعات در ساق پا خود را نشان می‌دهد و طبعا برای این افراد روزه ممنوع است زیرا این‌ها باید در طول روز سه نوبت قرص مصرف کنند. اما اگر بیماری در مرحله‌ای باشد که حالت حاد را رد کرده باشد و بدن در حال بازگشت به وضع طبیعی خود باشد بیمار می‌تواند با توجه به دوز نگهدارنده داروهای خود، روزه‌هایش را بگیرد.

دسته دیگر، بیمار‌های «دیابتی» هستند. بیماری‌های مرتبط با دیابت و متابولیک، از سایر امراض غدد، شایع‌تر هستند. دیابت، شایع، پرعارضه، مزمن، پراکنده در بدن و صعب‌العلاج است. هفت‌‌درصد کل جمعیت ایران به این بیماری مبتلا هستند. بیش از 300‌میلیون نفر در جهان دیابت دارند که پیش‌بینی می‌شود این رقم به 400‌میلیون نفر تا سال 2025 برسد. از دیدگاه جغرافیایی هم در شیخ‌نشین‌های خلیج‌فارس بیش از 20‌درصد مردم به دیابت مبتلا هستند. بیماران دیابتی دو هستند. نوع اول، گروهی هستند که به انسولین احتیاج دارند و باید قند خونشان کنترل شود.

این‌ها بیماران نوع 1 دیابت هستند که مجبورند بیش از یک‌بار در طول روز، انسولین تزریق کنند. این افراد صلاح نیست روزه بگیرند زیرا میزان قند خونشان بالا می‌رود و برای‌ آن‌ها خطرناک است. اما بعضی که مقید هستند حتما روزه بگیرند و فرهنگ و سواد و انگیزه کافی را هم دارند که احتیاط کنند، می‌توانند روزه بگیرند اما اگر وضعشان حاد شد، باید سریعا با تزریق انسولین افطار کنند. علایم افت قند خون احساس تندی ضربان قلب، تپش شدید قلب، عرق سرد، تعریق، لرزش، دوبینی و سیاهی رفتن چشم است که هر لحظه یکی از این علایم حادث شد، باید به‌سرعت با تزریق انسولین افطار کنند.

اما بیماران نوع 2، کسانی هستند که تزریق انسولین ندارند. این افراد از قرص‌های ضددیابت استفاده می‌کنند. این‌گونه از بیماران هم می‌توانند روزه بگیرند، اما اگر نشانه‌هایی چون ضایعات چشمی، گرفتگی عروق قلب، ضایعات کلیوی یا نارسایی کلیه که با دفع پروتئین از طریق مدفوع همراه می‌شود، گرفتاری اعصاب انتهایی و گرفتگی عروق پا که با سیاه‌شدگی پا همراه است و در صورت عدم رسیدگی، حتی به قطع پا منجر می‌شود توصیه نمی‌شود که روزه بگیرند. اما باز هم مختار هستند. پرهیزهای غذایی این بیماران در ماه مبارک رمضان هم قابل توجه است. مصرف موادی چون زولبیا و بامیه که قند ساده دارند مضر است که این ضرر حتی برای افراد سالم هم وجود دارد اما می‌توانند مواد نشاسته‌ای و خرما که قند مرکبی دارد مصرف کنند.

وقتی میزان قند خون بالا می‌رود، از انسولین کاسته می‌شود و این امر تبدیل به یک دور باطل می‌شود. بعضی دیگر از بیماران، افراد چاقی هستند که نه قرص مصرف و نه انسولین تزریق می‌کنند. این‌ها بدون نگرانی می‌توانند روزه بگیرند. اما باید رژیم غذایی خود را رعایت کنند اما این به معنای نخوردن نیست، بلکه به مفهوم مناسب و درست خوردن است. آنچه اهمیت دارد کم خوردن به دفعات زیاد و با موادغذایی مناسب است. مصرف مایعات هم می‌تواند موثر باشد. زیرا بدن در برابر تشنگی نمی‌تواند تاب آورد. کلیه‌ها مانند ماهی به آب احتیاج دارند. البته کسانی که مثلا سه مرتبه در روز قرص مصرف می‌کنند، می‌توانند آن را به یک بار در سحر و دو بار در افطار منحصر کنند.این توصیه‌ها عمومی و کلی بود و بیماران باید به دستورات پزشک معالج دائمی خود عمل کنند. زیرا هر بیماری با بیمار دیگر تفاوت دارد.