سلامت نیوز : در سال‌های اخیر محیط‌زیست ایران شرایط بحرانی بسیاری را به دلیل بی‌تدبیری‌های مختلف تجربه کرده است؛ نبود برنامه جامع در کنار انتخاب رویکردهای سطحی در برخورد با مسایل پیچیده اکولوژیکی شرایط را برای زیست‌بوم وطن به خط قرمز رسانده است! آنچه در سالیان اخیر بر شرایط زیستی این سرزمین رفته است، بی‌شک حاصل عدم برنامه‌ریزی صحیح و راهبردی، توسعه ناپایدار و عدم استفاده از متخصصان در جایگاه درست بوده است؛ بدون تردید عدم استفاده از برنامه‌های صحیح براساس توانایی‌های هر استان، در کنار نگاه ناصحیح به موضوع حساس محیط‌زیست اسباب ازبین رفتن پایداری‌های زیستی سرزمین را فراهم آورده که هنوز هم می‌توان با کمک متخصصان این حوزه شرایط را به سمت آرامش سوق داد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از شرق ؛ اما به‌راستی امروز چه کسی می‌تواند پاسخگوی آنچه بر جای‌جای این سرزمین تحمیل شده است، باشد هنگامی که کلانشهرهای ایران درگیر آلاینده‌های خطرناک بوده و میلیون‌ها انسان هرروز در معرض سمی‌ترین ذرات آلوده بوده و زیستن را به رنگ ثبات از یاد برده‌اند! از سوی دیگر استان‌های غربی کشور در یک‌دهه اخیر به واسطه حضور ذرات ریز معلق، آسمانی خاکستری را تحمل کرده‌اند تا ریه پاک مردمان زاگرس تیرگی را میزبانی کند و کامشان همواره مزه خاک دهد! به دیگر سخن، در سالیان اخیر آلودگی‌های محیط‌زیست به گونه‌ای بر زندگی مردم سایه انداخته که افزایش بیماری‌های خاص و کاهش طول عمر از پیامد‌های منفی آن است؛ در مقابل برای کاهش، کنترل و بهبود شرایط اقدامات شایسته‌ای صورت نگرفته یا اگر برنامه‌ای برای بهبود شرایط نوشته شده به محاق بی‌تدبیری رفته است؛ در این شرایط چه می‌توان گفت جز اینکه عامل اصلی در اولویت نبودن محیط‌زیست، عدم برنامه‌ریزی صحیح در برخورد با بحران‌های خاص اقلیمی و عدم استفاده شایسته از متخصصان بومی کشور در برنامه‌های کلان بوده است؟

این در حالی است که در یک دهه اخیر امواج تخریب در مناطق طبیعی مرزهای هشدار را رد کرده و نگرانی‌های بسیاری را برای پایداری آینده و حفظ اندوخته‌های زیستی به وجود آورده است؛ در این بین و با وجود مشکلاتی که امروز همگان می‌توانند حداقل بخشی از آن را دیده و لمس کنند عده قابل‌توجهی از دانش‌آموختگان رشته محیط‌زیست و منابع طبیعی با وجود این همه مشکل در زیست‌بوم کشور به شغل‌های کاذب و وعده‌های پوچ روی آورده‌اند!

 امروز محیط‌زیست کشور به دلایلی که تنها برخی از آنها در بالا ذکر شد، مرزهای هشدار را یکی پس از دیگر رد کرده و تنها راه‌حل نجات این سرمایه ارزشمند برنامه‌ای جامع، مانع و خردمندانه است؛ برنامه‌ای که بر مبنای اصول ارزیابی‌های اکولوژیکی هر منطقه تنظیم شود تا شاهد بهبود شرایط فعلی و حرکت به سوی پایداری‌های زیستی سرزمین باشیم. امروز در شرایطی که زیست بوم وطن بیش از گذشته نیازمند ثبات و اعتدال در برخورد توسعه با طبیعت است، باید اصلی‌ترین خواسته خویش را به‌عنوان حامیان محیط‌زیست کشور «رعایت اعتدال و استفاده از برنامه‌های آینده‌نگر در بین پیشرفت‌های اقتصادی، حفاظت از محیط‌زیست و اقدامات راهبردی توسعه» قرار داده تا شاهد شکوفایی «توسعه پایدار» در ایران باشیم.