سلامت نیوز : بعضا در جامعه دیده می‌شود که هرگونه خشونتی را به بیماران روانی نسبت می‌دهند اما خشونت همیشه در اثر بیماری روانی نیست و این بیماران روانی نیستند که همیشه دست به خشونت می‌زنند، خشونت بیشتر در کسانی که اختلال شخصیتی دارند، موادمخدر مصرف می‌کنند و دچار محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی هستند، بروز می‌كند.علاوه بر آنکه همه بیماری‌های روانی نیز به این شکل نیست که فرد مبتلا مرتکب رفتار خشونت‌آمیزی بشود. شاید در لفظ عامه مردم به کسی که رفتارهای خشونت‌آمیز از او سر بزند، بیمار روانی گفته شود ولی تعریف بیمار روانی امری به کلی متفاوت است. 

به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان ؛ بیمار کسی است که به‌دلیل سازگاری‌اش با محیط مختل شود و خودش و اطرافیان از این موضوع دچار رنج و عذاب باشند. مثلا کسی که مبتلا به بیماری اضطراب است، همیشه در رنج است و این اضطراب عملکرد خودش، ارتباط با شغلش و ارتباط با محیط اطرافش را مختل می‌کند. ما با علائم گوناگونی از بیماری‌های روانی زندگی می‌کنیم اما تا وقتی شدید و فشارزا نباشند به‌معنای واقعی بیماری نیستند. شبیه دندان؛ همه ما دندان‌های سفید و بی‌عیب و مرتبی نداریم، تقریبا همه ما دندان‌هایی در دهانمان داریم که خرابند اما تا زمانی که درد نگرفته‌اند و غذا خوردن و آسایشمان را مختل نکرده‌اند با آنها زندگی مسالمت‌آمیزی داریم. 

اما زمانی که دردناک می‌شوند به دندانپزشک مراجعه می‌کنیم. اینکه جنبه پراگماتیستی ماجرا چقدر پررنگ باشد و علائم چقدر عملکرد فرد را دچار اختلال کرده باشد، اختلالی است که هم خود و هم دیگران را رنج دهد. مثلا استرس؛ داشتن مقداری استرس ضروری است و اگر اصلا نباشد خیلی از ما خیلی از کارها را انجام نمی‌دهیم، اگر نگران دیرکردن نباشیم به‌موقع سر قرارهایمان حاضر نمی‌شویم، کارهایمان را خوب انجام نمی‌دهیم و... اما اگر به حدی برسد که فرد از عملکرد روزانه‌اش باز بماند، نشانه بیماری است. مانند درد در بیماری‌های جسمی. اختلال در عملکرد هم نوعی نشانه برای بیماری روانی است. چرا افراد برای بیماری‌های روانی کمتر به روانپزشک مراجعه می‌کنند اما در عین حال به‌راحتی برای کوچک‌ترین دردی در بدن روانه مطب پزشک‌ها می‌شوند تا رد دردهایشان را بگیرند؟ 

روان دیده نمی‌شود، ملموس نیست و نمی‌توانی بیماری روانی را مانند درد کلیه حس کنی و شکل و شمایلش با بیماری جسمی متفاوت است ولی عده‌ای زمانی که بیمارند به‌دلیل همین تفاوت بیماری‌های روانی و جسمی، نسبت به بیماری خود ناآگاهند. مانند آن قصه‌ای که در کتاب فارسی داشتیم؛ پسری که چشمانش ضعیف بود اما خودش از این ماجرا اطلاعی نداشت تا زمانی که عینک مادربزرگش را به چشم می‌زند و تازه می‌فهمد دنیای واقعی چه شکلی است. اما یک بیماری چه زمانی خطرناک می‌شود؟ زمانی که فرد به خودش یا دیگران آسیب برساند؛ نخوردن غذا، اختلال شدید در خواب، داشتن افکار خودکشی، داشتن حالت تهاجمی به دیگران و... . هرچند تمام بیماران روانی نسبت به انسان‌های اطرافشان حالت تهاجمی ندارند. درکل ابتلا به هرکدام از بیماری‌های روانی، موضوع دردناکی است. فرد در رنج است و محیط نیز از بابت بیماری او رنج می‌برد.