به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ؛ دكتر محمدحسن پیراسته، محیطبان و مشاور و كارشناس محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران در این باره میگوید: معضل آلودگی هوای تهران اثرات سوء در مسائل اقتصادی و بهداشتی دارد. با اتكا به برخی از آمار، یك اصل علمی و كلی درباره توان قابل تحمل محیط وجود دارد كه طی دهه گذشته از سوی مسئولین و مدیران مورد بیمهری قرار گرفته است. چراكه طبق اصول تعادل طبیعت، هر پهنه و هر زیست بومی یك قابلیت تحمل مشخصی از جهت عوامل حیاتی در اختیار دارد. اما اكنون به نظر میرسد سالهاست كه از آستانه تحمل بارگذاری بر زیست بوم بیمار تهران گذر كردهایم.
وی میافزاید: در 2/1 درصد خاك كشور یك پنجم جمعیت گنجانده شده است و 33درصد از فعالیتهای صنعتی و كارگاهی، نیمی از فعالیتهای بازرگانی و اقتصادی به این عرصه محدود تحمیل شده است. از طرفی هوای تهران متاثر از هوای شهرستانهای اطرافش نیز هست كه آن را نباید نادیده گرفت. طی دورههای گذشته تهران غرق در حیات طبیعی بود اما به اقتضای بارگذاری صنعت و غیره این عرصهها فدا شدند و در حال حاضر به حداقل ممكن رسیدهاند. به گفته وی، برای حفظ باغهای شهر حتی از سوی صاحبان آنها دیگر انگیزهای وجود ندارد و این برای تهران یك معضل زیست محیطی است. برای جلوگیری از تخریب باغها و اراضی ملی تهران نیاز به همت ملی است.
پیراسته به طرح جامع كاهش آلودگی تهران اشاره میكند و ادامه میدهد: این طرح در ابتدا در قالب 7 محور تدوین شد كه به 9 محور تبدیل شد. مدیریت ترافیك، سوخت، آموزش، خودروهای فرسوده و معاینه فنی از جمله این محورها بود. در واقع تنها نسخه درمان هوای تهران در همین 9 اصل نوشته شده است كه متاسفانه معطل كردن تكالیف كمیته طرح جامع و متوقف كردن فعالیتها از مهمترین ركن آسیبشناسی مسأله است. وی در ادامه میگوید: مسأله دوم و حائز اهمیت دیگری كه وجود دارد، تبدیل مهندسی تركیب و فعالیتهای اجرایی كمیته از بعد ملی به كارگروه و محول كردن وظایف آن به استانداری تهران بود كه این امر موجب شد تا شهر از جهت رفتاری به مرحلهای برسد كه حدود 200 روز هوای پایدار و 25 روز در وضعیت وارونگی قرار گیرد. در واقع ضعف مدیریت و رهایی امور مربوط به محیط زیست از سال 81 و از طرفی بیتفاوتی و عدم همكاری ارگانها منجر به تشدید آلودگی هوا و تعطیلی شهر شد.
به اعتقاد این كارشناس، اگر مدیریت خوب باشد و همه محورها هماهنگ انجام شود و از طرفی فرهنگسازی شود، هوای تهران آلوده نخواهد بود و نیازی به كمیته اضطرار یا برنامه مضحك آبپاشی نیست و شهروندان با مخاطرات كمتری روبهرو میشوند.وی به نقش NGOها اشاره كرده و تصریح میكند: در گذشته این تشكلها در امر آموزش نقش بسیار مهمی را ایفا میكردند اما بهتدریج از آنها كاسته شده و در حال حاضر حضور آنها محسوس نیست. كملطفی به این تشكلها به نوعی موجب حذف آنها شد.این در حالی است كه وحید نوروزی، مشاور محیط زیست نیز بر این باور است كه رها شدن كارها و عدم تقویت و بازنگری محورهای اجرای طرح جامع موجب شد تا پایتخت در سالهای اخیر بیشترین آلودگی هوا را تجربه كند.
به اعتقاد وی، آبپاشی شهر طنزی بود كه برای همیشه در تاریخ محیط زیست رقم خورد و امیدواریم كه هیچ وقت و در هیچ دورهای این طرح مطرح نشود. وی میافزاید: سال 91 تهران شرایط بهتری را از نظر آلودگی هوا سپری كرد اما این بدان معنا نیست كه اقدامات دولت خوب بوده بلكه شرایط جوی حاكم و مدیریت باد و باران موجب این اتفاق شد.
نوروزی معتقد است كه قوانین و مصوبات خوبی در این باره تدوین شده است اما ضعف مدیران و مجریان محیط زیستی و تصمیمهای آنها از سویی و عدم توجه به این مسأله از سوی دیگر موجب به وجود آمدن و تشدید آلودگی هوای شهر شده است.
مشاور محیط زیست NGOها را بهترین تشكیلاتی میداند كه میتوانند به طور رایگان به محیط زیست كمك كنند و یار و یاور دولت در رفع مشكلات زیست محیطی باشند.به گفته وی، در 8 سال گذشته بیش از هزار NGO فعالیت میكرد اما اكنون تعداد آنها به سه رقم هم نمیرسد. از این رو تقویت آنها كمك بزرگی به جامعه محیط زیست خواهد كرد.
محمدهادی حیدرزاده، رئیس ستاد محیط زیست و توسعه پایدار شهر تهران نیز محقق نشدن برخی از پارامترهای طرح جامع مثل ارتقای كیفیت سوخت یا معاینه فنی را ازجمله دلایل افزایش آلودگی هوای تهران میداند و میگوید: قصوری كه مدیران ارشد در این زمینه انجام دادند و برخورد نكردن مجلس شورای اسلامی به عنوان نهاد قانونگذار، ضربه بزرگی بر شهر وارد كرد.به اعتقاد وی، تشكلهایی مثل NGOها بنیه فنی و اقتصادی ندارند. از طرفی در این باره خلأ قانونی وجود دارد و نگاه به تشكلهای سیاسی، همان نگاه اجتماعی است كه به نظر میرسد با خطوط آنها مشخص شود.
نظر شما