یکشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۲ - ۱۲:۳۷
کد خبر: 83044
سلامت نیوز : احتمالا در اطراف خود، فرد یا افرادی را دیده اید که چندین عمل زیبایی یا پوستی انجام داده اند یا یک عمل زیبایی را چندین بار تکرار کرده اند. شاید شما با خودتان گفته اید «ای بابا! این چه کاریه و گاهی حتی به روی این افراد هم آورده اید که راستی این قسمت صورتت اشکالی نداره ها؟!» در واقع این افراد مبتلا به نوعی بیماری روحی روانی به نام سندروم «خود زشت پنداری» هستند و اگر بیماری شان درمان نشود دچار افسردگی می شوند!

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه خراسان ؛ اگر شما هم هر روز چندین ساعت از وقت خود را صرف نگاه کردن به چهره تان می کنید و احساس می کنید زیبا نیستید و حتی هر جراحی زیبایی هم که انجام می دهید باز هم زیبا نمی شوید بهتر است به جای گرفتن وقت ویزیت از جراحان پلاستیک و آرایشگران مختلف هرچه زودتر از یک روانشناس وقت بگیرید چرا که این بیماری می تواند زندگی تان را به کلی مختل کند و برای اطرافیان تان هم آزاردهنده باشد.

بسیاری از مبتلایان از بیماری خود بی خبرند!

تحقیقات نشان داده است حدود یک درصد از مردم و ۱۰ تا ۱۴ درصد از مراجعه کنندگان به متخصصان پوست و زیبایی با این بیماری درگیر هستند و اغلب خود از آن بی خبرند. «نوعی اشتغال ذهنی به نقصی تخیلی در ظاهر یا چهره، طوری که زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد.» این تعریف روانپزشکان از اختلال روانی بدریخت انگاری یا خود زشت انگاری بدن است. به عبارتی این دسته از بیماران تصوری اغراق آمیز نسبت به نوعی نقص در بدن شان دارند. برای مثال احتمال دارد خیال کنند بینی خیلی بزرگی دارند یا گونه ها و چشم های شان خیلی کوچک یا بزرگ است و... در حالی که اغلب این عیب ها فقط در خیال خودشان وجود دارد و بقیه متوجه آن ها نمی شوند. سرانجام، این خیالات و تصورات آن قدر قوت می گیرند که همه دغدغه فرد در زندگی، تلاش برای تغییر نقص جسمی اش می شود و این دل مشغولی، کارکردهای شغلی و اجتماعی و زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد. البته ممکن است این بیماران واقعا نقصی هم در بدن شان داشته باشند با این حال تصور آنها نسبت به این نقص، بیش از آن چیزی است که واقعا وجود دارد و تکرار و بیان اغراق آمیز در کلام شان محسوس است.

این جملات برای تان آشنا نیست؟

چهره ام داره می افته، هرچی در مورد ظاهرم باشه ازش متنفرم، شبیه گوریل شدم، صورتم پر از چروک شده، به زودی کچل می شم، قدم خیلی کوتاهه، افسرده به نظر می رسم، انگشتام کوتاه یا بلندن، بینی ام خیلی بزرگ و بی ریخته، من یه خپل چاقم، همه دارن به من نگاه می کنن، موهام چطورن؟ باید سریع برم تو آینه خودمو چک کنم! همه این جملات و احساسات بیانگر درجه ای از بیماری خودزشت پنداری است.

آقایان هم به اندازه خانم ها در خطرند!

پیرو تحقیقات انجام شده این بیماری معمولا بین سنین ۱۵ تا ۳۵سالگی رخ می دهد که بیشترین شیوع آن در ۳۳ سالگی بوده است. نسبت شیوع بین خانم ها و آقایان تقریبا برابر گزارش شده است. این بیماری در آقایان بیشتر به ابراز نگرانی از نازک شدن موها وکم شدن موی سر دیده شده است. در بانوان هم بیشتر نگرانی ها در رابطه با نواحی صورت و چهره است.

نشانه های شایع

از نشانه های شایع افراد مبتلا به اختلال خودزشت انگاری به موارد زیر می توان اشاره کرد: این افراد باور غلط از چهره و اندام خود دارند. از قرار گرفتن در برابر آینه و سطوح شفاف اجتناب می کنند یا برعکس، بیش از حد در آینه می نگرند و برای پنهان کردن نقص فرضی به لوازم آرایش یا لباس های رنگارنگ و متنوع روی می آورند و در عکس ها چهره یا عضو مورد نظر را بیش از حد می پوشانند و... این بیماری به جای این که بیمار را پیش روانشناس بفرستد، او را همنشین همیشگی مطب جراحان زیبایی و پوست می کند.

رابطه افسردگی و خودزشت انگاری

این بیماری با افسردگی، اضطراب و وسواس (فکری- عملی)  همبستگی بالایی دارد، طوری که حدود ۸۰ درصد از بیماران مبتلا به خودزشت انگاری از افسردگی نیز رنج می برند.

کمبود اعتماد به نفس و عزت نفس از دیگر مسائلی است که این گروه با آن درگیر هستند که این موضوع تاثیر زیادی در روابط اجتماعی و زندگی فردی شان می گذارد.

تحقیقات نشان داده هرچه میزان عزت نفس این افراد پایین تر باشد میزان اضطراب، افسردگی و وسواس آنها بالاتر می رود.

جراحی های زیبایی به این افراد کمکی نمی کند!

درمان این افراد از طریق عمل های جراحی تقریبا غیرممکن است آنچه باید جراحی شود طرز فکر و باور ذهنی آنهاست! این افراد بهتر است روی ترس های خود کار کنند. یکی از رویکردهای درمانی که امروزه پاسخ دهی خوبی داشته، رویکرد شناختی رفتاری است که ۸۲ درصد از این بیماران به وسیله آن بهبود یافته اند. درضمن درمان با این رویکرد میزان عزت نفس، افسردگی و اضطراب را هم کاهش می دهد. بیشتر اوقات می بینیم با اطمینان بخشیدن به بیمار یا تعریف و تمجید از او بیماری اش کمرنگ تر می شود که البته این تاثیرگذاری موقتی است.

تغییر نگرش، تنها راه درمان این بیماری است

این بیماران بهتر است، بپذیرند که زیبایی یک امر نسبی است. شاید یک نفر بسیار زیبا و جذاب جلوه کند اما همه افراد او را نمی پسندند؛ چرا که سلیقه ها و نگرش ها در مورد زیبایی و تناسب اندام متفاوت است و هر شخصی زیبایی خاص خود را دارد. این گونه افراد باید به خود تلقین کنند که زشت نیستند و همانند بسیاری از افراد دیگر از زیبایی نسبی برخوردارند. برای درمان باید روی نگاه فرد به خود تاکید شود و به بیمار تفهیم شود که از پیش داوری و ذهن خوانی پرهیز کند و احساس نکند همه در مورد او نظر می دهند. اگر هم کسی نگاهش کرد، معنی اش این نیست که قیافه اش زشت است. به عبارتی درمان این بیماران به تغییر نگاه شان به خود و محیط پیرامون شان وابسته است تا بتوانند از ظاهرشان لذت ببرند.این افراد باید از جراحی های متعدد خودداری کنند و منطقی تر تصمیم بگیرند. البته گاهی اوقات احتیاج به مداخلات دارویی نیز پیش می آید.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha