سلامت نیوز : دارو‌های خواب‌آور معمولا بی‌ضرر نیستند و معمولا گمان می‌رود که اعتیادآور باشند و مصرف آنها در بلندمدت نیز عوارض جانبی شدیدی به همراه داشته باشد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا ؛ در حال حاضر بسیاری از دانشمندان علوم پزشکی در تلاش برای کشف ترکیباتی هستند که کمترین تاثیر منفی را بر عصب‌های مغزی داشته باشند.

بر اساس داده‌های «انستیتو روبرت کخ آلمان»، 25 درصد آلمانی‌ها به علائمی از اختلال بی‌خوابی دچار هستند. در ایالات متحده آمریکا حتی بین 10 تا 15 درصد بزرگسالان دچار بی‌خوابی مزمن هستند. این بی‌خوابی در بیشتر موارد دلایل روحی و روانی دارد و بیشتر بیماران از یاد می‌برند که در اتاق خواب دیگر نباید به موضوعات تنش‌زای روز فکر کنند.

خوابیدن به شکل طبیعی، بهترین و سالم‌ترین وضعیت است اما بهره‌مندی از این موهبت طبیعی برای بسیاری از افراد که دچار بی‌خوابی هستند، بسیار مشکل و گاهی حتی غیرممکن است. متخصصان مغز و اعصاب به ویژه در سال‌های اخیر در تلاش برای کشف داروی خواب‌آوری هستند که کمترین عوارض جانبی را داشته باشد.

در ده‌ها سال گذشته «باربیتورات‌ها» یا داروهای تضعیف‌کننده سیستم عصبی به عنوان داروهای خواب‌آور ایده‌آل محسوب می‌شدند اما پس از اینکه پزشکان این ترکیبات را در دهه 50 میلادی مورد بررسی قرار دادند به این نتیجه رسیدند که این مواد اعتیادآور هستند.

پس از آن «بنزودیازپین‌ها» به عنوان داروهای آرامش‌بخش بازار مصرف داروهای خواب‌آور را در تصرف خود قرار دادند و معروفترین آنها قرص والیوم است.

اما بنزودیازپین‌ها نیز همانند باربیتورات‌ها روی گیرنده‌های عصبی مغزی می‌نشینند که به فرستنده GABA حساس هستند. GABA (گاما آمینواسید باتیریک) عمده‌ترین فرستنده عصبی است که می‌تواند از رسیدن پیام‌های مربوط به اضطراب و تشویش به مغز جلوگیری کند. همین باعث می‌شود که مغز مجبور به خوابیدن شود.

به گفته «جیسن اوسلانر»، یکی از پژوهشگران شرکت داروسازی Merck در ایالت پنسیلوانیای آمریکا، فرستنده‌های GABA در تمام مغز فعال هستند به این معنی که بر قسمت‌هایی از مغز که مسئول حرکت بدنی، دریافت حسی و حالت روحی انسان هستند نیز تاثیر می‌گذارند.

با وجود اینکه داروهای بنزودیازپین‌ هنوز در بازار به فروش می‌روند اما در این میان دارو‌های بهتری نیز وارد بازار شده‌اند. موادی چون Zolpidem و Zopliclon نیز بر فرستنده‌های GABA تاثیر می‌گذارند اما تنها بر یک گروه خاص از این فرستنده تاثیر دارند و همین امر باعث می‌شود که این مواد عوارض جانبی زیادی نداشته باشند.

با این حال دارو‌های خواب‌آور همیشه همراه با عوارض جانبی هستند. بیماران در فردای روز مصرف، احساس خستگی می‌کنند و قادر به تمرکز حواس و برای مثال رانندگی نیستند. حتی اگر فردی بیشتر از دو هفته از چنین موادی استفاده کند، این خطر را دارد که دیگر بدون این دارو‌ها خواب نداشته باشد. نهایتا خیلی از داروهای خواب‌آور اثر خود را پس از مرور زمان از دست می‌دهند.

بر اساس جدیدترین کشف دانشمندان علم پزشکی، استفاده از گیرنده عصبی Orexin می‌تواند کمترین عوارض جانبی را داشته باشد.

جیسن اوسلانر می‌گوید: میزان Orexin در روز افزایش می‌یابد تا اینکه انسان بتواند بیدار بماند و در شب کاهش می‌یابد تا اینکه او بتواند بخوابد. پژوهشگران قصد دارند دارویی تولید کنند که از تولید Orexin در شب جلوگیری کند.

با این حال پزشکان تاکید دارند که دارو‌های خواب‌آور یک راه‌حل دائمی نیستند و بیمار را شفا نمی‌بخشند. این داروها دلیل پیدایش بی‌خوابی را از بین نمی‌برند، بلکه تنها ناراحتی ناشی از آن را به طور موقت برطرف می‌کنند و بنابراین برای درمان مشکل بی‌خوابی باید با کمک متخصص از یک روش درمانی ریشه‌ای استفاده کرد.