سلامت نیوز : بعضی ساختمان‌های این شهر حتی اسمشان هم آزار دهنده است. از کنارشان که رد می‌شوی ته نگاهت غم می‌نشیند ؛ یاس وجودت را فرا می‌گیرد و دست به دعا می‌شوی که نیاید آن روز که پایت به چنین جایی باز شود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا ؛ روی سخنم نه به زندان است و نه دادگاه و نه بیمارستان... این بار حرف از ساختمانی از این شهر است که گویی بر سردرش هشدار نامریی قرنطینه آویخته‌اند که آدم‌ها برای رد شدن از کنارش هم احتیاط می‌کنند. آخر این‌جا محل رفت و آمد کسانی است که حسابشان را از مردمان عادی جدا کرده‌ایم. از آنها وحشت داریم و مهر طرد به پیشانیشان داغ زده‌ایم. اینجا ساختمان خدمات‌رسانی به بیماران مبتلا به HIV است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه خوزستان، مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری اهواز، یک ساختمان قدیمی نزدیک میدان ساعت است. ساختمانی که شاید تا به حال به چشم خیلی از شهروندان اهوازی نیامده باشد اما چشم‌های امیدوار زیادی به آن دوخته شده‌ است.

از در ساختمان که وارد می‌شوی، مانند هر مرکز بهداشتی دیگری اولین بویی که به مشام می‌رسد بوی الکل است. بویش از اتاق نمونه‌گیری می‌آید؛ اتاقی که سرنوشت خیلی از مراجعه‌کنندگانش را با یک نتیجه مثبت یا منفی آزمایش HIV رقم زده است...

در این اتاق از افرادی که رفتارهای پرخطر جنسی یا سابقه تزریق مواد مخدر با سرنگ مشترک داشته‌اند، آزمایش HIV و هپاتیت گرفته شده و در صورت مثبت بودن نتیجه آزمایش HIV ، فرد در مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری تحت درمان قرار می‌گیرد تا زمانی که CD4 وی پایین آمده و علایم بالینی خود را نشان دهند. علایمی که خبر از وارد شدن بیماری به فاز ایدز می‌دهد. ایدز مرحله‌ای از بیماری است که سیستم ایمنی فرد مختل شده و تا پایان زندگی تنها چند ماه باقی می‌ماند.

فرهنگ کرده‌بندی، مسوول مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری اهواز، بیشترین مراجعه کنندگان را افراد بین 20 تا 40 سال معرفی کرده و به خبرنگار ایسنای منطقه خوزستان گفت: "بیمارانی داشته‌ایم که 15 سال است که با مصرف دارو به زندگی خود ادامه داده و هنوز وارد فاز ایدز نشده‌اند."

در سمت دیگر سالن در مقابل اتاق نمونه‌گیری، اتاق دیگری وجود دارد با نام اتاق مشاوره. جایی که در آن به بیماران و خانواده‌های آنها برای کنار آمدن با HIV و نحوه صحیح برخورد با آن مشاوره داده می‌شود.

تمامی مخارج مشاوره‌ای و دارویی که به طور طبیعی برای یک بیمار مبتلا به HIV میلیون‌ها تومان تمام می‌شود، توسط این مرکز رایگان ارایه می‌شود و نکته تاسف بار اینجا است که باز هم تعداد افراد مراجعه‌کننده نسبت به جمعیت اهواز بسیار کم است.

از این جمعیت کم مراجعه‌کننده، بسیاری را نیز معتادانی شامل می‌شوند که پس از ترک برای دریافت متادون از مراکز DIC مجبور به اخذ گواهی ماهانه از این مرکز هستند.

شناخت نداشتن کافی نسبت به راه‌های انتقال HIV ، ترس از آبرو و پنهان‌کاری درباره این بیماری، از دلایلی هستند که به کم بودن مراجعه‌کنندگان به چنین مراکزی دامن می‌زنند. بسیاری از افراد به وسیله همین پنهان‌کاری‌ها نه تنها زندگی خود بلکه زندگی عزیزترین اطرافیان خود را نیز به تباهی کشیده‌اند.

زنی 27 ساله است. از طریق همسرش به HIV مبتلا شده... همسرش از مدت‌ها پیش با پیگیری کارشناسان مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری به این مرکز مراجعه می‌کرده اما با وجود توصیه کارشناسان مرکز، از بروز دادن بیماری خود به همسر و کودک 6 ساله‌اش خودداری کرده بود. بعد از فوت او، خانواده‌اش از طریق بیمارستان به HIV مثبتش پی برده و بعد از انجام آزمایش‌ها، معلوم می‌شود همسرش نیز به این بیماری مبتلا شده است.

تنها 27 سال دارد، با کودکی 6 ساله که اکنون بار مسئولیت بزرگ کردنش را باید به تنهایی به دوش بکشد و حالا با اطلاع از بیماری که گریبانگیرش شده، زندگی خود را تباه شده می‌بیند.

می‌گوید: "تا به حال برای مرگ همسرم عزادار بودم ولی حالا عزادار زندگی خودم هستم. زندگی که آینده‌ای برای آن نمی‌بینم..."

بیمار دیگری با شرط ذکر نکردن نامش حاضر به گفت‌وگو می‌شود. مرد است و 32 سال دارد. معتاد بوده است، این را هم از ظاهر رنجورش می‌توان فهمید، هم از دهانی که که دیگر دندانی در آن باقی نمانده است.

5 سال است که به HIV مبتلا شده است. نمی‌داند از طریق اعتیاد بوده یا روابط جنسی، تنها می‌داند هرچه که بوده، زندگیش را به تباهی کشیده است.

درباره خانواده اش می‌گوید: "خانواده‌ام مرا مثل یک آدم از دست رفته می‌بینند. مثل یک آدم هیچ نگاهم می‌کنند."

ادامه می‌دهد: "یکی از خواهرهایم وکیل است و دیگری پزشک اما با این حال از مبتلا شدن به ایدز از طریق من واهمه دارند. وسایلشان را از من جدا می‌کنند. اگر توان مالی داشتم از آن خانه می‌رفتم اما مجبورم که بمانم ...مجبورم..."

بیکار است و دلیل آن را این چنین عنوان می‌کند: "کاری نیست که من با این بدن بی‌جانم بتوانم انجام دهم. قبلا کار دفتری داشتم؛ در یک شرکت باربری، بارنامه می‌نوشتم اما حالا دیگر بیکارم."

حمیرا رحمانی، کارشناس ایدز مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری اهواز درباره احتمال انتقال ایدز از شخص ناقل به دیگران می‌گوید: "ویروس HIV کمتر از 10 دقیقه بعد از مدتی که از محیط مرطوب خارج می‌شود، زنده می‌ماند و حتی با وسایل شوینده‌ای مانند سفیدکننده هم می‌توان آن را پاک کرد."

وی می‌افزاید: "برای سرایت این ویروس باید حتما خون مرطوب فرد ناقل با خون فرد سالم ارتباط برقرار کند، در غیر این صورت امکان ابتلا وجود نخواهد داشت."

این‌جا در مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری، از پزشکان گرفته تا مشاوران و کارشناسان همگی هنگام صحبت با بیماران لبخند بر لب دارند و آرامش است که در برخوردشان موج می‌زند، گویی می‌دانند کسانی که پایشان به چنین جایی باز می‌شود، آن‌قدر از مردمان اطراف و فرهنگ غلط جامعه رنج کشیده‌اند که آخرین مامن خود را در میان بوی الکل و یک جفت گوش شنوا جست‌و جو می‌کنند.

این‌جا تنها جایی است که بی‌وحشت، دست یک بیمار مبتلا به HIV را می‌فشارند و بی‌قضاوت پای درد و دلهایش می‌نشینند. گوشه‌های تاریک زندگی‌اش را بهتر از هرکس می‌دانند و دردش را با عمق جان لمس می‌کنند. این‌جا به زندگی‌های رفته، زندگی می‌بخشند.