جمعیت قابلتوجهی از جامعه پزشكی هم در بخش دولتی كار میكنند و در خارج از وقت اداری هم در مطبها مشغول به كار هستند و با اجراییشدن این طرح باید بین باقیماندن در سیستم دولتی و كار در بخش خصوصی یكی را انتخاب كنند.
دكتر اسماعیل ایدنی، رییس شورایعالی نظام پزشكی در هفته نامه سپید نوشت: در دولتهای پیشین طرح منع دوشغله بودن پزشكان كه مصوبه مجلس نیز هست، اجرایی نشد و در حال حاضر دوباره مطرح شده است. آسیبی كه اجرای این طرح در شرایط فعلی بدون فراهم كردن بسترهای لازم به نظام سلامت میزند، یك آسیب جدی است...
بحث دفاع از حقوق پزشكان به تنهایی نیست، قالب خدمات سرپایی كه در نظام سلامت ارائه میشود به وسیله بخش خصوصی انجام میشود. جمعیت قابلتوجهی از جامعه پزشكی هم در بخش دولتی كار میكنند و در خارج از وقت اداری هم در مطبها مشغول به كار هستند و با اجراییشدن این طرح باید بین باقیماندن در سیستم دولتی و كار در بخش خصوصی یكی را انتخاب كنند.
حتی اگر در نظر بگیریم كه انتخاب پزشكان بخش، دولتی باشد، آیا بخش دولتی بدون ضریب واقعی k میتواند پاسخگوی حجم عظیمی از مراجعههای سرپایی كه در حال حاضر بعدازظهرها و عصر توسط جامعه پزشكی به مردم ارائه میشود، باشد؟ آیا زیرساختهای آن در درمانگاههای بیمارستانهای دولتی فراهم است و میتوانند پاسخگوی بیماران باشند؟ در بسیاری از دانشگاهها، نیروهای تخصصی و فوقتخصصی مشغول به كار هستند و برای شیفت صبح و حتی شیفت عصر كه بعضا اعضای هیات علمی به عنوان كلینیك ویژه مشغول فعالیت هستند، فضا و امكانات كافی ندارند و گاهی یك فوقتخصص امكان دارد در یك كلینیك بیمارستانی كه حجم بالایی از مراجعات را دارد، بیش از 2 یا 3 روز امكان اینكه بتواند كلینیك ویژه داشته باشد، نیابد بنابراین حجم زیاد اعضای هیات علمی و پزشكانی كه در بخش خصوصی شاغل هستند با همین امكانات فعلی مشكلات عدیدهای را ایجاد میكند.
در حال حاضر درمانگاهای بیمارستانهای دولتی در شیفت صبح بسیار شلوغ هستند و به علت حجم زیادی از مراجعان، كیفیت خدماتی كه به بیماران ارائه میشود، بسیار پایین است، اما در بعدازظهرها كه پزشكان غالبا در مطبهای خصوصی یا در كلینیكهای غیردولتی یا عمومی فعالیت میكنند، چون براساس فضای رقابتی است، ارائه كیفیت خدمات در حد قابلقبول است. بنابراین اجرای این طرح بدون توجه به زیرساختها، حتی اگر ما فرض را بر این بگیریم كه پزشكان بین بخش دولتی و خصوصی، بخش دولتی را انتخاب میكنند، مشكلات و نارضایتیهایی را به دنبال خود خواهد داشت و در صورت اجرایی شدن نیز كیفیت خدمات بسیار پایین خواهد بود.
نكته قابلتوجه دیگر آن است كه متاسفانه در دانشگاهها امكان افزایش درآمد پزشكان و نیروهای تخصصی با توجه به محدودیت بودجهای كه در حال حاضر در بخش دولتی وجود دارد و همچنین عدم وجود زیرساختهای اقتصادی برای اجرای این طرح در بخش دولتی، فراهم نیست. وزارت بهداشت هم در حال حاضر با اجرایی شدن این طرح موافق نیست چرا كه امكان اینكه بتوانند پرداختهایشان را به پزشكان به نحو قابلتوجهی افزایش دهند تا پزشكان بین بخش خصوصی و بخش دولتی، بخش دولتی را انتخاب كنند، وجود ندارد.
حال باید پرسید حاصل اجرای اینگونه طرح چه خواهد شد؟ خروج پزشكان از بخش دولتی به سمت بخش خصوصی كه لطمه جدی به آموزش، پژوهش و حتی درمان در بیمارستانهای دانشگاهی و دولتی است یعنی همین نیروهایی كه در نوبت صبح در بخش دولتی خدمات ارائه میدهند، مجبور میشوند این كار را ترك كنند، از دانشگاه خارج شوند و دانشگاهها با یك افت شدید در نیروهای باتجربه و كارآمد و نیروهایی كه سابقه قابلتوجهی از نظر كار بالینی دارند، مواجه شوند و این یك نوع محرومیت خود خواسته دانشگاهها از حضور نیروهایی زبده، توانا و كارآمد خواهد بود، بنابراین اجرای این طرح در این شرایط زمانی كه زیرساختهای اقتصادی آن و حتی زیرساختهای فیزیكی و فضای كاری آن هم در مراكز دولتی و هم در دانشگاههای علوم پزشكی وجود ندارد، جز اینكه منجر به این شود كه نیروهای کارآمد از بخش دولتی خارج و به سمت بخش خصوصی سوق داده شوند، سودی نخواهد داشت و نظر تصویبكنندگان و قانونگذاران كه ارتقای كیفیت خدمات سلامت است، با اجرای عجولانه این طرح فراهم نمیشود.
نظر شما