عبدالله امیری در گفت و گو با فارس افزود: چشم و همچشمی موضوعی است که از دو منظر روانی و اجتماعی قابل بررسی است و افراد با ویژگیهای خاص شخصیتی به آن گرفتار میشوند.
وی ادامه داد: کسانی که در تله چشم و همچشمی گرفتار میشوند، اعتماد به نفس پائینی دارند و تصور مثبتی از خود ندارند. این افراد دچار حساسیتهای روانشناختی بوده به دلیل ارتباط دو طرفه انسان و اجتماع برای جبران خلاء در این دام گرفتار میشوند و از اجتماع میخواهند تا برای ایجاد ارزیابی بهتر از خودشان به آنها کمک کنند به همین سبب در رقابتی کاذب گرفتار میشوند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان تصریح کرد: این موضوع را به طور قطع نمیتوان در زمره آسیبهای اجتماعی قرار داد، چرا که هر پدیده خواه ناخواه در اجتماع اتفاق میافتد اما زمانی از این پدیده به عنوان نوعی آسیب اجتماعی یاد میشود که حالت افراطی پیدا کرده و فرد را دچار اختلال در عملکرد اجتماعی کند.
امیری با تأکید بر تأثیر سوء این پدیده در سلامت روانی افراد گفت: افرادی که دچار چشم و همچشمی افراطی میشوند، به دلیل فشار مضاعفی که تحمل میکنند، احساس امنیت روانی خود را از دست میدهند و این موضوع میتواند زمینهساز اختلالهای دیگری در حوزه سلامت روانی شود.
وی خاطرنشان ساخت: چشم و همچشمی در میان کودکان نیز شایع است. معمولاً با مقایسه در خصوص اسباببازیها و توجه و ارزیابی والدین نسبت به آنها خود را نشان میدهد.
نظر شما