سلامت نیوز : بررسی‌های کارشناسان و تحلیل مسایل اجتماعی و فرهنگی نشان می‌دهد که جمعیت ایران به سمت پیر شدن می‌رود. این وعده‌ای است که ظاهرا فراری از آن وجود ندارد. هرچند در دوسال اخیر تلاش‌هایی شده تا این روند را کند کنند و در مرحله بعد برعکس کند یعنی دوباره جمعیت ایران جوان شود. درواقع تلاشی که از دو سال گذشته شروع شده و مقام معظم رهبری هم درباره آن تذکر داده‌اند، نه برای افزایش جمعیت که برای حفظ هرم سنی جمعیت ایران است. هرمی که فعلا جوانان، بیشترین اعضای آن هستند. اما تلاش‌ها برای تعدیل جمعیت به افزایش جمعیت تعبیر شده است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مردم سالاری ؛ شاید ایراد از نوع بیان رییس‌جمهور سابق و بعد هم مسوولان رده پایین‌تر دیگر است. یکی از آنها حتی گفت هر خانواده باید 5-6 فرزند داشته باشد. مواضع این چنینی و اصرار به تاثیر نداشتن مسایل اقتصادی در فرزندآوری و البته بررسی مشوق‌های ضعیف اقتصادی که حتی مقام معظم رهبری هم به کم تاثیر بودن آن اشاره کردند، از دیگر عواملی است که دافعه‌ای برای تشویق به فرزندآوری و زاد و ولد ایجاد کرده است.

در این میان برخی از صاحب نظران علوم اجتماعی ‌معتقدند مسوولین کشور درباره لزوم افزایش جمعیت حرف می‌زنند و ساز ‌و کار مناسبی در این خصوص تدوین نشده است به عقیده کارشناسان نگرش‌های مختلف به جمعیت ایران و افزایش و کاهش میزان رشد سالانه آن، بُعد تازه‌ای یافته و به دلیل اهمیتی که به ویژه برای آینده کشور دارد، مورد توجّه محافل علمی و دانشگاهی قرار گرفته است.

واقعیّت این است که شمار و ساختار جمعیّت هر کشوری، از جمله کشور ما، در هر زمانی از چنان اهمیتی برخوردار است که نباید هرگز آن را از نظر دور داشت و تصوّر کرد که با یک بار اندیشیدن به جمعیت، همه مسایل آن در همه زمان‌ها و مکان‌ها فیصله یافته و دیگر نیازی به اندیشه و اقدامی نو نخواهد بود.

ایران در گذشته کشوری جمعیت‌‌گرا بوده و مثل هر امپراطوری دیگر، علاقه به افزایش جمعیّت داشته و آن را وسیله قدرت و برتری می‌دانسته است. این فکر تنها مربوط به ایران نبوده است. شاید معروف‌ترین گفته از این دست، بیان مائو تسوتنگ رهبر سابق چین باشد که در یک سخنرانی خطاب به مردم انقلاب کرده آن کشور گفت: «مردم! فراموش نکنید که تنها سرمایه چین وجود هفتصد میلیون چینی است! زیرا هر چینی با دو دست برای کارکردن و یک دهان برای خوردن متولّد می‌‌شود.»

در این حال برخی از جامعه شناسان براین باورند که اصلی‌ترین هدف از هر نوع برنامه‌ریزی اقتصادی- اجتماعی در هر جامعه‌ای نیل به توسعه (بخوانید كسب قدرت) است كه از طریق توسعه ظرفیت‌ها و توانمند‌سازی (و در بسیاری موارد كنترل) آحاد آن جامعه محقق می‌شود.

این توانمندی می‌تواند به اشكال مختلف متجلی شود. اما بدون تردید توانایی غلبه بر محدودیت‌هایی كه تاثیر منفی بر بهزیستی انسان‌ها دارند، یک هدف عام و ‌پذیرفته‌شده در هر برنامه‌ریزی است. با این فرض، هدف سیاست‌های جمعیتی ارتقای كیفیت زندگی جمعیت مورد مطالعه است. این هدف راهنمای اصلی برای ترغیب به رشد جمعیت یا كنترل و محدود‌سازی آن است.

در بسیاری از جوامع غربی به دلیل رشد پایین جمعیت این نگرانی به وجود آمده است كه با سالمندی جمعیت این جوامع و رشد پایین جمعیت به زودی این كشور‌ها باید تبدیل به وارد‌كننده جمعیت متخصص از سایر نقاط دنیا به كشور‌های خود شوند. این امر موجب نگرانی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی برای این كشورهاست.

در همین حال بسیاری از تحلیلگران اقتصاد معتقدند یکی از مهمترین دلایل مشکلات کنونی اقتصاد کشور است. برخی دیگر نیز هشدار داده‌اند که مشکل پیرشدن جمعیت موجب کندی رشد اقتصادی خواهد شد. جمعیت جوان بهره‌وری و قابلیت تولید بسیار بالاتری را برای کشور به ارمغان خواهد آورد، تا جمعیت پیر؛ به علاوه، جمعیتِ جوان بیشتر تقسیم کار بیشتر، قدرت سیاسی و نمادین افزون‌تر و چیزهای دیگری از این دست را به بار خواهد آورد.