سلامت نیوز : انتقال خون یكی از مداخلات پزشكی است كه بیشترین میزان كاربرد بی‌رویه را در جامعه پزشكی پیدا كرده است. از جمله مداخلات پزشكی پنجگانه كه بیشترین كاربرد بی‌رویه را در پزشكی به خود اختصاص داده‌اند، شامل مصرف آنتی بیوتیك‌ها، انتقال خون، اعمال القایی زایمان و سزارین، استنت‌های قلبی و دستكاری‌های گوش می‌شود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ؛ در میان این 5 مداخله انتقال خون جایگاه ویژه‌ای دارد چرا كه در سه دهه گذشته شاهد پیدایش و بروز هپاتیت HIV,C و دهها ویروس جدید و نوظهور و دیگر عوامل ناشناخته بیماری زا از جمله پریون‌ها بوده‌ایم. هنوز در ذهن همه جهانیان خاطره تلخ چالش هپاتیت و HIV در مصرف‌كنندگان خون و فرآورده‌های خونی و داروهای مشتق از پلاسما باقی مانده است.

اگر چه ارتقاء آزمایش‌ها و استانداردهای سختگیرانه در مراكز انتقال خون خطر HIV و هپاتیت C را به نزدیك صفر رسانده است ولی هنوز تضمین كافی در انتقال عفونت‌‌های نوظهور پس از اهدای خون وجود ندارد.براساس تخمین سازمان جهانی بهداشت، انتقال خون باعث نجات جان سالانه 150 هزار مادر می‌شود كه در گذشته به علت خونریزی‌های حین زایمان فوت می‌كردند. اما ممكن است به ازاء هر 50 هزار انتقال خون خطر یك مورد هپاتیت C را هم در پی داشته باشد.

از این رو باید تلاش كنیم كه هر واحد خون تزریقی نجات دهنده زندگی باشد و زمانی از خون و فرآورده‌های خونی استفاده كنیم كه امكان ادامه حیات بیمار فراهم نباشد؛ از همین رو امروزه در ادبیات محققین انتقال خون ترویج روش‌های طب بدون انتقال خون و جراحی بدون انتقال خون به‌طور جدی در دستور كار قرار گرفته است.

طب بدون انتقال خون شامل مجموعه اقداماتی است كه نیاز به انتقال خون را مرتفع و یا به حداقل ممكن می‌رساند. از جمله این اقدامات، رفع كم خونی بیماران قبل از اعمال جراحی انتخابی، جمع‌آوری خون بیمار حین عمل و استفاده از آن، دریافت و ذخیره‌سازی 1 تا 2 واحد خون خود بیمار قبل از عمل كه هم منجر به رقیق شدن خون و كمتر از دست دادن خون در حین عمل می‌شود و هم امكان انتقال خون خودی را فراهم می‌كند.

استفاده از تركیبات منقبض‌كننده عروق كه منجر به كاهش خونریزی می‌شود با استفاده از روش‌های جراحی كمتر تهاجمی كه خون‌ریزی كمتری دارد، همچون لاپاراسكوپی و دهها اقدام دیگر مجموعه‌ای است كه امروزه تحت عنوان پزشكی و جراحی بدون انتقال خون مطرح هستند. بنابراین اجرای این روش‌ها می‌تواند منجر به افزایش ذخایر ملی خون و فرآورده‌های خونی هر كشور شود و امنیت فكری و روانی را برای بیماران و مصرف‌كنندگان خون و فرآورده‌های خونی فراهم سازد.