سلامت نیوز : یک جراح و متخصص زنان با اشاره به مطالعات انجام شده گفت: تحقیقات نشان داده که در مبتلایان به لیومیوم‌های رحمی، پس از‌ 3 ‌ماه درمان با آگونیست‌ GnRh، اندازه‌ رحم به ‌میزان‌ 40 ‌تا‌ 60 درصد کاهش پیدا می‌کند و با وجود این به‌ دنبال قطع مصرف این داروها در مدت 3 تا 6 ماه دراکثر موارد، رشد مجدد لیومیوم‌ها رخ می‌دهد و رحم به ‌حجم قبل‌ از درمان برمی‌گردد.

دکتر الهام السادات هاشمیان نایینی در گفت وگو با ایسنا ، گفت: لیومیوم‌ها شایع‌ترین تومورهای توپرلگنی در زنان هستند و در 20 تا 25 درصد زنان در سال‌های باروری به‌ وجود می‌آیند.

وی گفت: لیومیوم‌ها بسته به محل آنها در رحم، تقسیم‌بندی می‌شوند در نوع زیر سروزی که درست زیر سروز رحم جای می‌گیرند و ممکن‌ است با یک قاعده‌ باریک یا پهن به‌ جسم رحم اتصال داشته باشند.

این جراح و متخصص زنان افزود: لیومیوم داخل جداری به‌ طور غالب در داخل لایه‌ ضخیم میومتر یافت می‌شوند اما ممکن‌ است سبب تغییر شکل حفره‌ رحم شده یا باعث نامنظم‌ شدن شکل‌ خارجی رحم شود.

دکترهاشمیان نایینی در ادامه با بیان اینکه لیومیوم زیر مخاطی درست زیر مخاط رحم (اندومتر) قرار می‌گیرند، گفت: این لیومیوم‌ها نیز ممکن ‌است توسط یک قاعده‌ باریک یا پهن به‌ جسم رحم اتصال داشته باشند.

وی یادآور شد: اغلب لیومیوم‌ها به بیش ‌از یک محل آناتومیک گسترش می‌یابند و بنابراین از نوع هیبرید به‌حساب می‌آیند. میزان بروز لیومیوم در زنانی که اندکس توده‌ بدن درآنها افزایش یافته زیاد است، اما خطر بروز آن در زنان سیگاری و کسانی که زایمان کرده‌اند کمتر است و همچنین استفاده از قرص‌های جلوگیری از بارداری خطر بروز این توده‌ها را کاهش می‌دهد.

این جراح و متخصص زنان در خصوص علایم این عارضه گفت: خونروی غیرطبیعی شایع‌ترین علامت لیومیوم‌ها است. فشارلگنی نیز در ‌صورت بزرگ‌ بودن تومور شایعترین علامت است.

دکتر هاشمیان نایینی خاطرنشان کرد: لیومیوم‌ها ممکن‌ است با سایر اختلالات تولید مثل از جمله سقط مکرر، نازایی، زایمان زودرس و مشکلات زایمان همراه باشند.

یبوست و تکرر‌ ادرار از عوارض جانبی لیومیوم است

وی گفت: زنانی که دارای لیومیوم‌های زیر‌مخاطی هستند بیشتر درمعرض منوراژی (خونریزی‌های طولانی در طول قاعدگی) هستند. فشارلگنی که ناشی ‌از افزایش اندازه‌ رحم یا فشار برخی از انواع میوم بر اعضای مجاور شامل کولون و مثانه است منجر به یبوست و تکرر‌ ادرار می‌شود.

دکتر هاشمیان نایینی گفت: لیومیوم‌ها را معمولا می‌توان به ‌آسانی از طریق معاینه تشخیص داد. در افراد مبتلا به این تومورها رحم معمولا بزرگ است و قابلیت تحرک نامنظم پیدا می‌کند و ممکن‌ است از طریق شکم در بالای سمفینرپوبیس قابل‌ لمس باشد.

وی تاکید کرد: متداول‌ترین روش برای اطمینان از تشخیص سونوگرافی است. هیستروسالپنگوگرام، سونوهسیتروگرام و هیستروسکوپی در مطب ممکن‌ است اطلاعات مورد نیاز را فراهم کند.

درمان اولیه در بیماران مبتلا به لیومیوم‌های بزرگ، جراحی است

این جراح و متخصص زنان گفت: روش درمان اولیه در بیماران مبتلا به لیومیوم‌های بزرگ یا علامت‌دار روش جراحی است. هیسترکتومی رایج‌ترین روش جراحی است و همچین درمان قطعی نیز می‌باشد. درصورتی‌که بیمار بخواهد قابلیت باروری خود را حفظ کند می‌توان از روش میومکتومی (برداشتن میوم با عمل جراحی) استفاده کرد.

دکتر هاشمیان نایینی یادآور شد: آگونیست‌های GnRh، یک موقعیت هیپواستروژنیک یائسگی کاذب را القاء می‌کند چون لیومیوم‌ها برای رشد و تکامل خود به استروژن وابسته هستند. القای وضعیت هیپواستروژنیک (کاهش هورمن استروژن) سبب چروکیده شدن این تومورها و توده‌ی میومتری می‌شود. نشان داده شده است که پس از‌ 3‌ ماه، درمان با آگونیست‌ GnRh، اندازه‌ رحم به‌ میزان‌ 40 ‌تا‌ 60 درصد کاهش پیدا می‌کند و با وجود این به ‌دنبال قطع مصرف این داروها در مدت 3 تا 6 ماه دراکثر موارد، رشد مجدد لیومیوم‌ها رخ می‌دهد و رحم به ‌حجم قبل ‌از درمان برمی‌گردد.

وی در پایان تصریح کرد: استفاده از این داروها عمدتا به‌ عنوان درمان پیش جراحی مفید واقع می‌شود. عوامل آندروژنیک مثل دانازول، آسترنیون و پروژسترون ها نیز برای کنترل منوراژی در زنان مبتلا به لیومیوم مورد استفاده قرارگرفته است. با‌ وجود این، این داروها درتمام موارد باعث کاهش حجم رحم یا فیبروئید نمی‌شود و تصور می‌شود مکانیسم عمل آنها القای آتروفی آندومتر است، این عوامل اغلب در کنترل منوراژی شدید مؤثر نیستند.