سلامت نیوز : وقتی با پدر و مادرتان درباره اینکه باید بینی و یا گونه و یا فکتان را جراحی کنید تا زیباترشوید کلنجار می روید حتما گاهی عصبانی می شوند و می گویند «تو قبل از جراحی پلاستیک باید با یک روانشناس مشورت کنی » حتما به خودتان می گیرید و قهر می کنید ولی خیلی از اوقات آنها درست می گویند. بسیاری از کسانی که تن به تیغ جراحی زیبایی می دهند اگر بتوانند اعتماد به نفس خود را بازیابند معمولا از جراحی زیبایی منصرف می شوند. با دکترفربد فدایی، روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی درباره این موضوع به گفتگو نشسته ایم.
کسانی که مشتاق جراحی پلاستیک هستند، واقعا به این جراحی ها نیاز دارند؟
گاهی اوقات افراد به علت نقایص مادرزادی یا به علت حوادث دچار بدشکلی ها یا عدم تقارن در چهره و اندامها می شوند که به ویژه در جامعه امروز تصادفهای رانندگی و سوختگی از مهمترین علل این گونه بدشکلی هاست. درچنین مواردی جراحی پلاستیک ترمیمی به عنوان بخش ضروری از درمان توانبخشی فرد حادثه دیده یا دچار نقص مادرزادی، کمک موثری به بهبود روحیه فرد و حفظ کارایی او می کند. اما گاهی بدون وجود نقص و معلولیت، برخی اشخاص تمایل و درخواست برای تغییر در چهره و اندامهای خود را دارند و به جراحی پلاستیک زیبایی متوسل می شوند که در ضرورت یا حتی مفید بودن چنین کارهایی تردید وجود دارد.
قبل از جراحی پلاستیک نیاز به مشاوره اعصاب و روان است؟
به عنوان یک قاعده، از جراحان پلاستیک یاد یگر جراحانی که اقدام به اعمال پلاستیک زیبایی می کنند خواسته می شود که متقاضیان این اعمال را جهت بررسی وضعیت روانی، ابتدا به روانپزشک معرفی کنند. واقعیت این است که تمایل برای جراحی پلاستیک زیبایی در سطوح گوناگون آسیب شناسی روانی فردی و اجتماعی قابل بررسی است. در شدیدترین وضعیت، مابا بیماری روبه رو هستیم که به علت ابتلا به نوعی اختلال هذیانی (نوع جسمی) دچار این عقیده هذیانی است که نقص یا بد شکلی جسمی دارد و به همین جهت امکان دارد متقاضی عمل جراحی زیبایی باشد که اگر جراح بدون ارزیابی روانپزشکی اقدام به جراحی کند باید مطمئن باشد که این فرد از نتیجه عمل ناراضی خواهد بود و تقاضای تکرار آن را خواهد کرد.
برایمان مثالی از بیمارانتان می زنید؟
یک بار با بیماری روبه رو شدم که پس از ده عمل جراحی زیبایی بینی که همیشه هم با تلخکامی از نتیجه عمل ناراضی بود سرانجام برای بررسی روانپزشکی ارجاع شده بود که نتیجه بررسی حاکی از وجود روانپریشی در این فرد بود.
کلا افراد از نظر روانی نسبت به جراحی زیبایی به چند گروه تقسیم می شوند؟
در سطح پایینتر از بیمار فوق بیمار مبتلا به «اختلال بدشکلی بدن » ممکن است متقاضی عمل پلاستیک زیبایی باشد. این فرد هم بدون آنکه نقص یا نازیبایی در کار باشد، اشتغال فکری بیمارگونه با ظاهر خویش دارد هرچند که ذهنیت او به حد هذیان نمی رسد و با درمانهای روانپزشکی، چه روان درمانی و چه درمان دارویی، امکان بهبود او وجود دارد.در سطح باز هم پایینتر با فردی روبه رو می شویم که احساس کهتری و ناکارآمدی دارد،اما ناخودآگاه مشکلات خویش را به ظاهر خود نسبت می دهد. برای نمونه می اندیشد «اگر بینی من کوچکتر بود در جامعه پذیرفته می شدم » یا «اگر گونه های من کمی برجسته باشد شوهر بهتری پیدا خواهم کرد ». به ویژه این روزها زنان میانسال فراوانی دیده می شوند که به صورتهای گوناگون از جمله عمل «کشیدن پوست » می کوشند چین و چروکهای صورت و اندامها را برطرف کنند و دوران جوانی را به ظاهر تجدید کنند. غافل از آنکه هر سن اقتضایی دارد و آن کس که دگرگونی های ظاهری ناشی از افزایش سن را نپذیرد قادر به رویارویی با بحرانهای رشدی وحل آنها نخواهد بود.دگرگونی های ظاهری چهره با افزایش سن باید همراه با پختگی و فرزانگی باشد، در غیر این صورت در فرد احساس ترس به وجود می آورد و جراحی پلاستیک زیبایی هم چاره ساز نخواهد بود.
خیلی ها به خاطر اینکه فلان جراحی زیبایی مد شده است تن به تیغ می سپارند،اینطور نیست؟
گاهی از رواج جراحی های غیرضروری پلاستیک زیبایی به عنوان یک مد یاد می شود، اما مانند همه مدها، همه افراد اجتماع از آن پیروی نمی کنند.مبتلایان به اختلال شخصیت هیستریونیک (نمایشی) و اختلال شخصیت خودشیفته جزونخستین کسانی هستند که از مدهای مختلف ازجمله تب جراحی زیبایی پیروی می کنند. در واقع همیشه کسانی هستند که می پندارند تغییر ظاهر می تواند جای تغییر باطن را بگیرد. چنین شخصی می پندارد دیدگاه ها واحساس عدم کفایت روانی او ناشی از ناشایستگی ظاهری اوست. در حالیکه اگر این افراد بکوشند نارسایی های درونی و اضطراب خود را رفع کنند نیازی به عمل زیبایی نخواهند داشت. از آنجا که مشکل این افراد از درون برمی خیزد، عمل زیبایی، جامه های گرانقیمت و زیورهای پربها احساس رضایت راپدید نمی آورد و آنان بار دیگر به دنبال عمل های بعدی، جامه های گرانتر و زیورهای قیمتی ترخواهند رفت و این دور، ادامه خواهد یافت.
شرایط خاص اجتماعی هم در هجوم مردم به این جراحی ها نقش دارد؟
آسیب شناسی اجتماعی زیربنای اعمال زیبایی،صورتهای گوناگون به خود می گیرد.برای نمونه به دنبال شکست ژاپن از آمریکا درانتهای جنگ جهانی دوم که برای مردم آن کشور باورناپذیر می آمد، تعداد زیادی از مردم آن کشور تحت تاثیر سازوکار دفاعی روانی همانند سازی بامهاجم،با اعمال جراحی پلاستیک چشمان مورب خود را شبیه به چشمهای سفیدپوستان (در واقع آمریکایی های مهاجم) کردند. کوشش برخی سیاهپوستان آمریکا برای زدودن سیاهی رنگ پوست خود یا صاف کردن موهای مجعد خودو رنگ طلایی به آن زدن در زمره همین همانند سازی های ناخودآگاه است. چنین فردی چون خود را در برابر نژاد یا قوم دیگر مقهور می بیند می کوشد خود را به شکل آنان دربیاورد.با توجه به اینکه اکثریت قریب به اتفاق جراحی های زیبایی ناشی از بیماری های روانی یا اختلالات شخصیت یا منش فرد متقاضی است و واقعا عیب و نقصی در ظاهر فرد نبوده است، این فرد پس از عمل معمولا احساس رضایت نمی کند و خیلی از اوقات کار به شکایات از پزشک می کشد که گاهی سالها به طول می انجامد
منبع : هفته نامه سلامت
وقتی با پدر و مادرتان درباره اینکه باید بینی و یا گونه و یا فکتان را جراحی کنید تا زیباترشوید کلنجار می روید حتما گاهی عصبانی می شوند و می گویند «تو قبل از جراحی پلاستیک باید با یک روانشناس مشورت کنی » حتما به خودتان می گیرید و قهر می کنید ولی خیلی از اوقات آنها درست می گویند.
نظر شما