سلامت نیوز : خیلی از زنان، لااقل در مقطعی از زندگی زناشویی خود، با مشکلاتی در زندگی زناشویی مواجه می شوند.تحقیقات نشان می دهد لااقل ۴ زن از هر ۱۰ زن، در طول زندگی خود،نوعی مشکل و نگرانی را در این زمینه تجربه می کنند؛ مشکلی که پزشکان از آن با عنوان اختلال یا ناتوانی زناشویی زنان یاد می کنند.
اگرچه این مشکلات در میان زنان شیوع نسبتا بالایی دارد اما اکثر آنها قابل درمان هستند.اختلالات زناشویی زنان را در یک تقسیم بندی کلان می توان به چهار گروه تقسیم کرد:
•    کاهش میل زناشویی؛ که شایعترین نوع اختلال زناشویی در میان زنان محسوب می شود.
•    اختلال در برانگیختگی؛ که در آن، توان برانگیخته شدن یا حفظ حالت برانگیختگی مخدوش می شود.
•    اختلال در ارگاسم؛ که در آن، زن قادر نیست به اوج لذت در روابط زناشویی دست یابد.
•    دیس پارونیا یا اختلالات دردناک؛ که درآن، فعالیتهای زناشویی با درد شدیدی همراه است.
به عقیده بسیاری از متخصصان، اگر هر کدام ازعواملی که بر صمیمیت بین زوجین تاثیرگذارند (اعم از ابراز عواطف، همسانی اعتقادات، شیوه زندگی،نوع ا رتباطات و...)به نحوی ازانحا مخدوش شوند،رابطه زناشویی می تواند تحت تاثیر قرار بگیرد.
شیوع در چه سنی؟
اختلالات زناشویی زنان می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد ولی معمولا این اختلالات در برهه های خاصی از زندگی زنان (بعد از زایمان و دوران یائسگی) شایعتر است.فهم و شناخت دقیقتر شما از بدن خودتان و فراگیری اصولی که برای برقراری یک رابطه صحیح و سالم زناشویی، ضرورت دارد؛ می تواند در رفع این مشکلات به کمکتان بیاید.
چرا و به چه علت؟
عوامل و علل متعددی ممکن است به بروز این اختلالات بینجامد؛اما شایعترین علل این اختلالات را می توان به شکل زیر طبقه بندی کرد:
علل جسمی:  شایعترین مشکلات جسمی که می توانند به اختلالات زناشویی بینجامند،عبارتند از: التهاب مفاصل (آرتریت)، مشکلات ادراری ،بیماریهای گوارشی (مخصوصا مشکلات روده ای)، جراحی های لگن، خستگی،انواع سردرد و مشکلات همراه با درد و اختلالات عصبی مانند ام اس.
علل دارویی: داروهای ضد افسردگی، برخی داروهای فشار خون، بعضی ضد حساسیتها و بسیاری از داروهای شیمی درمانی باعث می شوند میل به برقرای رابطه زناشویی کاهش یابد و توانایی فرد برای رسیدن به اوج لذت (ارگاسم) نیز افت کند.
علل هورمونی: کاهش سطح استروژن هنگام ورود یک زن به مرحله یائسگی ممکن است به بروز تغییراتی در بافت دستگاه تناسلی منجر شود.این تغییرات، موجب کاهش حساسیت ناحیه تناسلی شده و احساس ناخوشایندی از رابطه زناشویی را پدید می آورد. ضمن این که با نازک شدن و کاهش خاصیت ارتجاعی پوشش موضع تناسلی، مجرا کم عمق تر شده و به دردناک شدن وناخوشایند شدن فعالیت زناشویی منجر می شود.
علل روانی و اجتماعی: شایعترین عوامل روانی و اجتماعی ای که موجب بروز اختلالات زناشویی می شوند ، عبارتند از: مشکلات هیجانی و عاطفی،اضطراب، افسردگی و استرس حاد. احساس زنان در این دوران نسبت به همسرشان مخدوش شده وحتی دیدگاه آنها درباره بدن خودشان و همسرشان نیز موجب افزایش مشکلات زناشویی شوند.
علاج واقعه
درمان این اختلالات شامل درمانهای رفتاری،هورمونی (دارویی) و درمان مشکلات زمینه ای است.استروژن درمانی، پروژسترون درمانی و استفاده از هورمو نهای مردان (آندروژن) جزو درمانهای هورمونی موثر برای اصلاح اختلالات زناشویی محسوب می شود.اصلاح سبک زندگی و استفاده از عادات سلامت محور در طول زندگی نیز می تواند به کاهش یا رفع اختلالات زناشویی کمک کند.بسیاری از متخصصان معتقدند که برقراری ارتباطی باز و صمیمی با همسرمی تواند موجب بهبود وضعیت هیجانی زوجین، افزایش صمیمیت بین همسران و کاهش اختلالات زناشویی شود. برخی همسران هرگز در مورد مسایل و مشکلات زناشویی خود با همدیگرهمکلامی نمی کنند؛ در حالی که گروهی دیگر، با بیانی ساد ه و صمیمی سعی می کنند مشکلات رابین خودشان حل و فصل کنند.توصیه متخصصان این است که همسران باید چنین مهارتی را یاد بگیرند.کتابهای خوبی نیز برای کمک در این زمینه وجود دارد و از پزشک خود نیز می توان در این مورد سوال کرد.به عنوان توصیه  آخر نیز باید تاکید کرد که اگرعمل کردن به توصیه های ابتدایی و اصلاحات رفتاری به حل مشکلتان منجر نشد، حتما باید با یک درمانگر اختلالات زناشویی یا مشاور ماهر دراین زمینه مشورت کنید تا دریابید که بروز این اختلال در شما، ریشه جسمی دارد یا ریشه روانی یا هورمونی یا ...؟ یافتن علت زمینه ای مشکل می تواند شما و پزشکتان را در حل بهتر مشکل یاری کند.
منبع : هفته نامه سلامت