اكنون هر دو نفر به عاقبتی خواستنی‌تر رسیده‌اند؛ تابستان گذشته آخرین گزارشی كه روزنامه فرانسوی لوموند از دینویره ارائه داد، نشان از بهبودی او داشت. تابستان 2005 بینی، لب‌ها و چانه دینویره به‌وسیله سگش در خواب جویده شده بود.

دو سال بعد در تابستان 2007 لوموند با وجود این‌كه عكس تازه‌ای از او منتشر نكرد اما نوشت چهره‌اش متوازن و در حد باورنكردنی، طبیعی است. لب‌های الیزابت هنگام صحبت كردن به‌طور طبیعی به هم می‌رسد و تلفظ كلمات تقریبا كامل انجام می‌شود. او درباره صورت جدیدش هم گفت: «من به دنیای انسان‌ها بازگشته‌ام، آنهایی كه صورت و  لبخند دارند و می‌توانند با بیان احساساتشان با دیگران ارتباط برقرار كنند.»

در این طرف ماجرا دختر ایرانی هم به كمك یك پزشك ایرانی توانسته است بینی‌اش را بازیابد و به دنیای انسان‌ها بازگردد؛ آن هم پس از یك سال خانه‌نشینی و پس از آن، دو سال تحمل دردسرهای چند عمل ترمیمی.

یك كابوس خود‌خواسته

گ. همان دختری است كه در پاییز سال 84 شبكه خبر گزارشی از اتفاقی كه بر او رفته است، پخش كرد كه بازتاب‌های زیادی داشت. چیزی كه شبكه خبر نشان داد، البته ماحصل هفت عمل جراحی بود كه شش‌تای آن برای جبران عمل نخست در مدت یك سال و نیم پیش از آن انجام شده بود.

ماجرا از وقتی شروع می‌شود كه گ. در سن 16 سالگی از خانواده‌اش می‌خواهد راضی شوند تا او بینی‌اش را جراحی زیبایی كند. متخصصان جراحی پلاستیك عموماً با این جراحی مخالفت كردند، دلیل هم كاملا مشخص است، سن گ. برای جراحی آنقدر زیاد نبود كه ریسك چنین عملی را پایین بیاورد.

 آن روزها گ. هنوز 16 سال را هم تمام نكرده بود. در مرداد سال 83 بالاخره جست‌وجوها و اصرارهای فراوان به پیدا شدن دكتر [...] منجر شد. او متخصص گوش و حلق و بینی بود كه برخلاف دیگر پزشكان كه سن دختر داستان ما را برای عمل زیبایی مناسب نمی‌دیدند، نظر مناسبی برای عمل داشت. مادر گ. می‌گوید: «برای ملاقات برادرم رفته بودیم بیمارستان. خانم پرستاری، دكتر [...] را توصیه كرد. بعد عكس و آلبوم نشان دادند. گ. چون فقط 16 سال داشت، جراحان پلاستیك عقیده داشتند چند سالی برای جراحی زیبایی صبر كنیم. اما دكتر [...] نظر مثبت داشت و عمل كرد.»

نتیجه اولین عمل دكتر [...] پس از یك ماه مشخص می‌شود. كبودی بینی گ. به جای این‌كه به رنگ صورتی پوست متمایل شود، به سیاهی می‌گراید. بعدها مشخص شد كه سلول‌های بافت نوك بینی به دلیل قطع شدن رگ‌های خونی، فاسد و سیاه شده است. مادر گ. می‌گوید دكتر به گمان این‌كه این تكه سیاه شده، سطحی است، برای از بین رفتن آن، محل جراحی را با اسید می‌شسته است، اشتباهی كه در پایان یك ماه به افتادن بینی منجر شد.

افتادن بینی یعنی از بین رفتن نسوج بینی؛ غضروف، ماهیچه‌ها، پوست و بدتر از همه اینها، بسته شدن سوراخ‌های بینی كه مهمترین وظیفه‌شان باز نگه‌داشتن راه تنفس است. دكتر [...] برای ترمیم مشكلات عمل اول، شش بار بینی گ. را عمل می‌كند. در یكی از آخرین جراحی‌ها، از پشت گوش گ. بافتی برداشته می‌شود تا برای ترمیم بینی به‌كار رود. اما به دلیل اختلال در بستر زخم، این كار هم به جایی نمی‌رسد تا خانواده گ. تن به جراحی‌های بعدی ندهند و به فكر چاره‌ای دیگر بیفتند.

چنگ زدن به رویا

وضعیت بینی گ. به حدی اسفناك می‌شود كه كار به شكایت از دكتر [...] می‌رسد و انكار از او و اصرار از خانواده گ. چیزی كه شبكه خبر در سال 84 نشان داد، همین قسمت ماجرا بود. در همان روزها، خانواده بیمار به هر پزشكی مراجعه كرده بودند تا چاره‌ای برای بینی از دست رفته پیدا كنند.

عموم جراحان پلاستیك استفاده از پوست پیشانی را برای ترمیم بینی از دست رفته پیشنهاد می‌كنند. با این حال آنها هیچ كدام حاضر نمی‌شوند، این عمل را انجام دهند. مادر گ. حتی به پزشكان بریتانیایی هم مراجعه می‌كند و از آنها هم پاسخ روشنی نمی‌گیرد. گ. در این سال باید برای كنكور سراسری آماده می‌شده است.

اما مشكلات ظاهری او را از ادامه تحصیل در مقطع پیش‌دانشگاهی باز می‌دارد و خانه‌نشینش می‌كند. گ. می‌گوید تمام سال پیش از آن را با چسبی بر بینی گذرانده بود تا دیپلم بگیرد. وضعیت روحی خانواده گ. هم بحرانی می‌شود.

مشاوره‌های پزشكان مختلف به جایی نمی‌رسد تا این‌كه یك فوق‌تخصص جراحی پلاستیك، دكتر مجید لاهوتی به خانواده گ. معرفی می‌شود. او می‌پذیرد كه بررسی‌هایی روی بینی گ. داشته باشد.

 او در نهایت به این نتیجه می‌رسد كه از بافت بازوی گ. برای بازسازی بینی او استفاده كند. تصمیمی‌كه به هر حال از پیوند با پوست پیشانی بهتر بود. اولین جراحی كه انتقال بافت از بازو به بینی بود، در هشتم اسفند 84 انجام شد. او سه هفته رنج اتصال بازو به بینی را تحمل كرد. پس از آن تعداد عمل‌ها تا خرداد 86 به هفت عمل می‌رسد كه شكل اصلی بینی را به صورت گ. بر می‌گرداند. او اكنون به‌راحتی می‌تواند نفس بكشد و بدون چسب و عموما بدون ماسك در اماكن عمومی‌ تردد كند.

همه آن اتفاقات خوب

بازسازی بافت از‌بین‌رفته بینی با استفاده از پوست و بافت بازو به نظر ابتكاری می‌رسد. اما این عمل بی‌سابقه نیست و پیش از این در مواردی خاص مثل سوختگی‌ها، از دست دادن بینی بر اثر سرطان‌ها و یا آسیب‌های ناشی از سوانح به كار برده شده است.

یكی از دلایل استفاده از بافت بازو برای این عمل، حجم از بین رفته بافت و نسوج بینی بوده است. ضمن این‌كه حفظ زیبایی هم اهمیت داشته است: «مسئله فقط رفع نقص پوشش بینی نبود، حجم نقصی كه ایجاد شده بود، بسیار زیاد و دولایه بود. به همین دلیل پوست پیشانی كافی نبود. ضمن این‌كه وسعت بافت از دست رفته بیش از حدی بود كه بتوان با روش‌های مرسوم آن را پوشش داد. معمولا استفاده از پوست پیشانی جای زخم خیلی واضح و بدی را روی پیشانی باقی می‌گذارد و به زیبایی آسیب می‌زند.»

بینی گ. در واقع چیزی نداشته است كه فقط نیاز به پوست داشته باشد، مهمترین نكته از بین رفتن نسوج غضروفی پوست بوده است. از پوست بازو برای پوشش سطحی بینی و از چربی‌های آن برای حجم دادن به بینی استفاده شد.

میزان بافتی كه از بازوی گ. برای بینی استفاده شده است، مستطیلی به ابعاد 5 در 7 سانتی‌متر بود. برای این‌كه پیوند با موفقیت انجام شود، بازو و بینی برای سه هفته به یكدیگر متصل شد. در این مدت آتلی آلومینیومی‌ بازوی بیمار را به صورت او می‌چسبانید و در عین حال در مدت 21 روز، اجازه حركت آرنج و مچ را به بیمار می‌داد.

معمولا برای چنین اعمالی از گچ یا بانداژ استفاده می‌شود، اما دكتر لاهوتی در مورد این عمل خاص می‌گوید: «باید خون‌رسانی به بافت‌ها از بازو به بینی منتقل می‌شد. به همین دلیل تصمیم گرفتیم بازو را به بینی متصل كنیم و برای این كار بیمار باید سه تا چهار هفته دستش را روی سرش نگه می‌داشت.

 آتل به همین منظور طراحی شد. این دستگاه می‌توانست در عین حال كه بازو را فیكس می‌كند و اجازه حركت را به آن نمی‌دهد، مچ و آرنج را آزاد بگذارد. بیمار می‌توانست در این حالت تمام كارهای شخصی‌اش را به تنهایی انجام دهد و مشكلی نداشته باشد.»

حجمی‌ كه برای پیوند انتخاب شد، بیش از اندازه مورد نیاز بود: «بازسازی عضو بسیار شبیه به كار مجسمه‌سازی است؛ یعنی مقدار بیشتری از مواد اولیه كه برای ساخت بافت نیاز است، استفاده می‌شود. در نتیجه حجم زیادی از بافت بازو به بینی منتقل شد. پس از انجام موفق پیوند، فرم‌دهی به بافت را شروع كردیم. در همین راستا چربی‌های اضافه و پوست‌های اضافه برداشته شد.»

كلا ً6 مرحله جراحی برای بازسازی بینی انجام شده است كه بازسازی مجرای تنفسی، بازسازی بافت بینی، بازسازی مخاط داخلی بینی، ترمیم استخوان‌های بینی، ترمیم پوست اطراف و بازسازی سوراخ‌های بینی از آن جمله بوده‌اند. دكتر لاهوتی برای این عمل با متخصصان دیگری هم مشورت كرده است.