8 اسفند 1395
میگوید کوتاه بنویس. مینویسم «قلب تهران سوخت». پنجشنبه 30 دیماه 1395 تا ابد باید در ذهن این شهر و مردمانش درج شود. روزی که ساعت هفت صبح ناقوس مرگ بر فراز شهر به صدا درآمد تا باز شاهد فاجعه باشیم؛ فاجعهای که باید مدتها بگذرد تا بتوان از ابعاد خسارتهای جانی، مالی و روحیاش نوشت. باید زمان بگذرد تا مقصر را یافت و از او یا آنها پرسید واژه «مسوولیت» دقیقا کجا پنهان شده بود وقتی یکی از قدیمیترین ساختمانهای این شهر خاکستر شد و مردانی از جنس «آتشنشان» جانشان سپر بلای حادثه شد.