به گزارش سلامت نیوز به نقل از DW-World ، این در حالى است كه هند در سال ۱۹۷۶ نخستین كشور جهان بود كه ماده‌اى براى حفاظت از محیط زیست را در قانون اساسى خود گنجاند. همچنین در سال ۲۰۰۲ هند نخستین كشورى بود كه پروتكل كیوتو براى حفاظت از آب و هوا را امضا كرد. امروزه دیگر اثرى از آن نیات خوب به چشم نمى‌خورد.
راه‌بندان، گرد و خاك و گازوییل در كانپور. هوا بس سنگین است. كانپور شهرى با جمعیت میلیونى در استان اوتار پرادش واقع در شمال هند از كثیف‌ترین شهرهاى هند به شمار مى‌آید و حتى جزو شهرهایى است كه آلوده‌ترین محیط زیست را در سطح جهان دارند. ترافیك شهر مدام سنگین‌تر مى‌شود. رشد صنعت در آن از كنترل خارج است. در میان این هرج و مرج دستفروش‌هایى چون محمد عارف نشسته‌اند و فحش مى‌دهند.
”آلودگى خیلى زیاد است. ما هر روز اینجا كنار خیابان نشسته‌ایم. بچه‌هایمان سرفه مى‌كنند و از چشمانشان اشك مى‌آید. با اینكه بچه‌ها آینده هنداند. اگر رشد اقتصاد همین طور ادامه پیدا كند، مریضى هم بیشتر مى‌شود.“
در گذشته كانپور معروف بود به اینكه منچستر آسیاست: در اینجا كارخانه‌هاى نساجى و صنعت چرم‌سازى وجود داشت. اما در دهه ۱۹۶۰ سقوط شروع شد. تنها دباغی‌ها باقى ماندند كه رودخانه گنگ را تبدیل به فاضلابى كرده‌اند كه مردم از آن آب آشامیدنى‌شان را نیز تهیه مى‌كنند. وینود تاره، مهندس در رشته محیط زیست است. به نظر او كانپور نمونه‌اى است از بسیارى از شهرهاى دیگر در هند كه در آنها با رشد اقتصاد به مسائل دیگر توجهى نمى‌شود.
تاره مى‌گوید: ”جمعیت رشد كرده، اما در طول بیست – سى سال اخیر تغییرى در زیرساختها دیده نمى‌شود. رشد، بدون برنامه صورت گرفته است. پیشرفتى وجود نداشته و صنعتى نیست كه آلوده نباشد.“
مقرراتى كه در رابطه با حفاظت از محیط زیست وجود دارند و بخصوص اجراى این مقررات تنها به سختى مى‌توانند گام به گام رشد اقتصادى هند پیش روند. و این در حالى است كه هند تازه در آغاز این رشد قرار دارد. اگر میزان گاز گلخانه‌اى تولیدى در هند را به نسبت هر نفر در جمعیت بسنجیم، مى‌بینیم كه هند در مقایسه با كشورهاى صنعتى‌اى چون امریكا، روسیه و بسیارى از كشورهاى اروپایى گاز گلخانه‌اى زیادى تولید نمى‌كند. همسایه هند چین سه برابر این میزان را تولید مى‌كند. اما با توجه به جمعیت میلیاردى هند این كشور در رده پنجم تولیدكنندگان گاز گلخانه‌اى قرار گرفته است. خود هند هم از تغییرات آب و هوایى آسیب مى‌بیند. به نظر سونیتا ناریان كه از فعالان محیط زیست هند است وقت آن رسیده كه هندیها فكرى دیگر براى محیط زیست خود بكنند.
ناریان مى‌گوید: ”ما در هند همان مدل اقتصاد غرب را پیاده مى‌كنیم. و این مدلى بسیار مسموم است كه انرژى زیادى مصرف و زباله بسیار تولید مى‌كند. غرب تنها با خرج پول زیاد توانسته با پیامدهاى آلودگى محیط زیست مقابله كند. ما باید بفهمیم كه هند بدون بكارگیرى عقل خود نمى‌تواند رشد كند.“
اینكه عقل و ابتكار چه تاثیرى مى‌توانند داشته باشند را نمونه شهر جمشیدپور نشان مى‌دهد كه مركز صنعتى تولید فولاد در شرق شبه جزیره هند است. كنسرن بزرگ تاتا در این شهر به نگاهدارى خیابانهاى وسیع و پاكیزه و پاركهاى زیبا كمك مى‌كند. این كنسرن كارى بى‌سابقه را در هند انجام مى‌دهد: دستگاههاى تصفیه بكار انداخته، آب پاكیزه و برق تولید مى‌كند.
كارشناسان معتقدند كه در نهایت چنین ابتكارهایى و نیز فشار مردم در این پرجمعیت‌ترین كشور دمكراتیك جهان است كه مى‌تواند رشد اقتصادى‌اى همراه با حفاظت از محیط زیست در هند ببار آورد.
نظر شما