سلامت نیوز:سازمانهای مسئول درباره افراد بیسرپناه و سازمان بهزیستی، بعد از انتقال این افراد باید حمایتهای خود را آغاز كنند. مشكلی كه در حمایت از این افراد چه در گذشته در قالب پرورشگاهها و چه امروزه در قالب سازمان بهزیستی وجود دارد این است كه كودكان بیسرپرست نمیتوانند بعد از 18 سالگی هم در این مراكز بمانند و از حمایتها برخوردار شوند. با توجه به وابستگی كه برای این افراد به سازمان حامی ایجاد میشود بعد از خروج از مركز مشكلات عدیده دیگری پیدا خواهند كرد.
به گزارش سلامت نیوز، محمد زاهدی اصل- مددكار اجتماعی و استاد دانشگاه در روزنامه آرمان نوشت: مشكل كودكان بیسرپرست رهاشده از دیرباز وجود داشته است. در گذشته به این كودكان مظلوم عنوان «سرراهی» را اطلاق میكردند. این كودكان رهاشده در لحظه تولد رها میشدند. این كودكان از همان ابتدای زندگی با مشكلات متعدد مواجه میشوند و اگر شانس و اقبال به آنها روی بیاورد از سوی سازمان بهزیستی شناسایی شده و به آنجا منتقل میشوند.
اخبار تاسفبرانگیزی که در این زمینه میشنویم نتیجه ضعف و فقدان اخلاقیات در جامعه است و باید نسبت به این موضوع با حساسیت زیادی برخورد کرد و رویکردی شفاف و علمی را در این زمینه اتخاذ کرد. كودكان مظلوم رهاشده اگر شانس بیاورند و انسان باشرفی آنها را بیابد كه یا خودش او را تحت سرپرستی قرار دهد یا او را به سازمان بهزیستی بسپارد، شاید بتوان تا حدی به آیندهشان امیدوار بود.
سازمانهای مسئول درباره افراد بیسرپناه و سازمان بهزیستی، بعد از انتقال این افراد باید حمایتهای خود را آغاز كنند. مشكلی كه در حمایت از این افراد چه در گذشته در قالب پرورشگاهها و چه امروزه در قالب سازمان بهزیستی وجود دارد این است كه كودكان بیسرپرست نمیتوانند بعد از 18 سالگی هم در این مراكز بمانند و از حمایتها برخوردار شوند. با توجه به وابستگی كه برای این افراد به سازمان حامی ایجاد میشود بعد از خروج از مركز مشكلات عدیده دیگری پیدا خواهند كرد.
بنابراین به نظر میرسد اگر برای این خروج و استقلال در 18 سالگی از سالها قبل برنامهریزی شود و مدیران و مسئولان این مراكز بتوانند زمینهای ایجاد كنند كه این افراد بعد از بیرون آمدن از مراكز در این سن هم بتوانند از حمایتهای اجتماعی برخوردار شوند این افراد هم مانند سایرین میتوانند در مناسبات اجتماعی حضور داشته و منزوی نشوند. شخصیتی كه در این افراد شكل میگیرد و فرآیندی كه تحت عنوان اجتماعی شدن طی میكنند نباید با افراد عادی و فرزندان خانوادههای معمولی تفاوتی داشته باشد و به نوعی میتوان گفت باید بر همان سیاق رفتاری در قیاس افراد معمولی باشد.
رئیس جدید سازمان بهزیستی افتتاح حساب مادامالعمر و بیمه پسانداز برای این كودكان را در دستور كار قرار داده است و این اقدام با توجه به خلأ و ضعفی كه این كودكان بیسرپرست بعد از 18 سالگی و خروج از مركز به لحاظ حمایتهای اجتماعی پیدا میكنند، بسیار ضروری است. با این روش میتوان از ابتدای سرپرستی این افراد از سوی سازمان بهزیستی از آنها حمایت كرد و به آنها سرمایه بخشید. این رقم حتی اگر ناچیز باشد میتواند تا حدی برای ازدواج و اشتغال این افراد توشه فراهم كند.
با وجود این، ذكر این نكته ضروری است كه تجربه اثبات كرده است حمایت از كودكان بیسرپرست در مراكز بهزیستی تا سقف سنی 18 سال كافی نیست و همه این افراد بعد از این سن تازه به دنبال حمایتها و تعلقهای جدیدی میگردند. این افراد هم باید بتوانند مانند دیگران در جامعه آزادانه زندگی و هدفهای خود را دنبال كنند. حمایت از این افراد نیازمند تدبیر و برنامهریزی است و امیدواریم سازمانهای مسئول به حمایتهای دائمی و همیشگی از این افراد توجه داشته باشند و آن را محدود نكنند.
مدیریت جدید سازمان بهزیستی میتواند با كمك فكری گرفتن از كارشناسان و پژوهشگران گامهای ناتمام یا برداشته نشدهای را كه در حمایت از این كودكان ضروری است طی كند. توانمندسازی افراد تحت پوشش باید به معنای واقعی صورت بگیرد زیرا بخش زیادی از این افراد معلولند و اگر فرآیند توانمندسازی به درستی صورت نگیرد نمیتوان انتظار داشت این افراد بتوانند به تنهایی زندگی كنند و نیازهای خود را تامین كنند.
همه كودكان علاوه بر نیازهای جسمی مانند خوراك و پوشاك و مسكن نیازهای روحی مانند حمایت و محبت هم دارند و نباید این تصور ایجاد شود كه این كودكان با بقیه فرق دارند یا تامین نیازهای جسمی آنها در اولویت قرار دارد. باید توجه داشته باشیم چه بسا این كودكان بیسرپرست یا بدسرپرست كه به هر دلیلی رها شدهاند به دلیل فقدان دو عنصر حیاتی زندگی و رشد هر كودك یعنی پدر و مادر و مشكلاتی كه در اثر نداشتن این افراد ایجاد میشود بیش از كودكان معمولی به توجه و مراقبت نیاز دارند پس باید این حمایتها را ایجاد كرده و استمرار بخشید.
نظر شما